Hoewel we het onweerstaanbare dansnummer Maquillage pas in de toegift te horen krijgen, is er voor die tijd op deze vrijdagavond in P60 geen gebrek aan maskerades. Niet voor niets wordt electro regelmatig geassocieerd met stijl; zo verzorgden de MeloManics jaren geleden al de muzikale omlijsting van een Parijse modeshow, destijds nog in strakrode pakken. Tegenwoordig hebben de Amsterdammers van West-Friese afkomst het rood verwisseld voor muisgrijs, niet minder strak en geheel conform het album The Grey Light uit 2007. Het talent van de MeloManics is niet onopgemerkt gebleven: na het winnen van een Essent Award en een optreden op Lowlands vorige zomer, kondigt het volgende hoogtepunt zich alweer aan. Volgende week presenteert de band in de Melkweg een album met de toepasselijke titel Remixed, waarop de interpretaties te horen zijn van MeloManics-nummers door producers uit de hele wereld. Vooralsnog klinken zowel de oorspronkelijke versies als de remixes echter ook uitstekend in Amstelveen. Ook Vive la Fête maakt een ontwikkeling door. Niet tot ieders genoegen bleek het album Jour de Chance, dat eind 2007 uitkwam, een bevestiging van de ingezette koers richt rock. Toch hebben verschillende nummers van de plaat de potentie om onverwoestbare dansklassiekers te worden. De reactie van het Amstelveense publiek levert hiervan het overtuigende bewijs. De Belgische electrorockformatie is dan ook wel in bloedvorm. Waar de liveshow anders nog weleens op gang moet komen, stroomt de energie vanavond vanaf de eerste akkoorden. Hoewel de sfeer er al flink in zit door de MeloManics als goed gekozen voorprogramma, is de ontspannen air van Vive la Fête opvallend. De karakteristieke maskerade wordt niet stram vastgehouden: er is ruimte voor een glimlach op het podium, zonder dat het afbreuk doet aan de absolute autoriteit van frontvrouw Els Pynoo en consorten. Doordat de band het publiek meer dan ooit meetrekt, klinkt zelfs de electrorockversie van Jesus Christ Superstar geloofwaardig. Gelukkig behoudt Vive la Fête de legendarische elementen die het gezelschap tot een briljante liveband maken. De ogen van de in zwart leder gehulde heren zijn bedekt door een zwarte schminkstreep. De lange benen en blote voeten van Els Pynoo maken hun kittige pasjes onder een sprookjesachtige zwarte corsetjurk en het smachtende spel tussen haar en haar wederhelft Danny Mommens is als vanouds. Waar waarschijnlijk niemand rouwig om is, is dat de bij vlagen niet loepzuivere (en soms zelfs ronduit valse) uithalen van Els zijn verdwenen. Het stijlvolle doch quasi-komische masker dat Vive la Fête zichzelf heeft aangemeten, is een tweede huid geworden. Maquillage blijft maquillage, maar als de schminkpartij wordt omlijst door de voortstuwende electro van Vive la Fête, willen we maar al te graag even in sprookjes geloven. Gezien: MeloManics & Vive la Fête P60 (Amstelveen), 11 april 2008