"Hoe gaat het toch met Atlantis?" Die vraag wordt hier ter redactie vaak gesteld. En dan stellen wij hem weer aan Atlantis. En Atlantis stelt 'm weer aan Bibere & Vivere (of zoiets, hoe verzin je het…) of Grolsch of Kern 8, of aan iemand uit het gemeentebestuur Alkmaar of misschien wel aan Hans Meijer of aan Evert ten Napel. Op 1 april was de deadline. Het is nu de 11e! Geen wonder dat de eerste niet is gehaald. De problematiek rond poppodium Atlantis is het poldermodel ten voeten uit. Overleggen tot je een ons weegt en vervolgens gebeurt er niente, nada niks. Ja, van alle kanten wordt geroepen: geen zorgen jongens het ziet er allemaal goed uit, we moeten alleen nog even die spreken, en die, en die, en die, en die en dan komt het allemaal best in orde. Eerst zien en dan geloven! Zo nuchter moet je wel blijven als het om dit soort zaken gaat. Want hóe het in orde komt, of wat Vibere en Wibere, Grolsch, Hans Meijer of Evert ten Napel bedacht hebben? Niemand dit het weet. De stroperigheid van dit soort overleg is moordend, want er zijn veel te veel partijen bij betrokken en het gaat om het slijk der aarde. Ja, geld. En dan houdt meestal iedereen z'n kaken stijf op elkaar. Want zwijgen is….Juist. In de tussentijd moddert Atlantis maar wat voort. Zo goed en kwaad als het kan. De vier vaste krachten, die er gewoon elke dag zijn, die de agenda's vullen, die de boel draaiende proberen te houden blijven in het ongewisse. Niemand die even belt. Jongens, het staat er zo en zo voor. Lijkt me niet leuk om zo te moeten werken. Boek je een band moet je erbij zeggen: maar we weten niet of we dan nog open zijn hoor. Zo'n band ziet je aankomen. En dan toch proberen een leuk programma samen te stellen, terwijl je ook nog geen nagel hebt om aan je kont te krabben, zodat in ieder geval de vaste klanten nog weten dat je leeft. En dat lukt ook nog. Hoe is het mogelijk hè?