Jeugdsentiment. Dat is wat de meeste mensen naar de Kade brengt voor de Heideroosjes. Maar: de band nog steeds. De Nederlands-, Engels-, of soms zelfs Duitstalige punk, wordt vanavond met veel energie gespeeld. Deze gasten zijn nog lang niet uitgespeeld. Lang leve het voorprogramma! Een mooie gelegenheid om nieuw talent te horen. De Heideroosjes hebben Jeremy’s meegenomen. Een naam die misschien al een belletje doet rinkelen dankzij TMF Kweekvijver en Noorderslag 2008. Het ene na het andere catchy punkrocknummer vliegt je om de oren. Het oog wil ook wat? Katelijn kan niet alleen goed zingen, maar ziet er ook gewoon goed uit. Als de Heideroosjes beginnen valt meteen op hoe strak ze spelen. Hier staat een band van een ander kaliber. No offence naar Jeremy’s, maar de Heideroosjes knallen gewoon als een gek. Al de oude klassiekers komen voorbij, tot groot genoegen van het publiek. In de Kade mag men nog steeds een frisse duik van het podium nemen. En dat is maar goed ook, want anders zou waarschijnlijk de helft van het publiek naar buiten worden gestuurd. Wit is de meest populaire kleur voor gitaren en auto’s op het moment. En daar speelt zanger Marco Roelofs met zijn witte Explorer ook op (in). Fred Houben, de bassist, valt vooral op door zijn pak en gevoel voor humor. Wat minder opviel - maar het gaat om de details - zijn de metalen vlammen op het drumstel van Igor Hobus. Zoals het hoort in de punk, zijn ook de Heideroosjes erg politiek bewust. Zo wordt er aan zowel Geert Wilders (We’re All Fucked Up!) als George W. Bush (Fistful Of Ideas) een nummer ‘opgedragen’. Tijdens het nummer United Scrum, waar de band zoals vertrouwd mee afsluit, krijgt Fred Houben toch wel heel veel trek in whisky. Waardoor hij besluit om tijdens het spelen even naar de bar te lopen. Al met al is het een retestrakke band, die nog steeds een te gekke punkshow verzorgt. Gezien: de Heideroosjes, Jeremy's De Kade, Zaandam, 4 april 2008