Parkhof en blues. Het klinkt als een rare combi als je denkt aan bijvoorbeeld een BB King. Maar ook in de blues is er een alternatieve stroming. Neem Bob Log III. Bij hem draait alles om de onderbuik, de riff en de show. En dan speelden er in Parkhof ook nog twee lokale bandjes. De eerste band was de Allegros. Niet echt een bluesband, hoewel hun rock 'n roll wel snufjes blues, surf en pop bevatte. Met bas, drums, en drie gitaristen die bovendien zongen, orgel, synthesizer of koebel speelden. Goede muzikanten, lekkere nummertjes. Helaas was de zang af en toe wat iel en ontbrak het een beetje aan microfoontechniek. Gelukkig maakte hun enthousiasme en dat van hun aanhang dat wel weer goed. Daarna was het tijd voor Last Minute. Die band blijkt drie leden van The Tunes te bevatten, aangevuld met een pianist. Maar waar bij die band de muzikanten in dienst van de liedjes zijn, waren bij Last Minute de liedjes in dienst van de muzikanten. Het waren vooral vrij standaard blues- en bluesrocknummers. Vrij veel covertjes ook, van onder andere The Stones en Hendrix. Maar dan wel heel erg goed uitgevoerd. Vooral Max Sombroek kan kippenvel oproepend lekker gitaar spelen, en blijkt ook nog over een beetje schorre bluesy stem te beschikken. En daarna stond je naar een podium te kijken met daarop een drumkruk, een basdrum, een voetpedaal met een bekken en tamboerijn, twee kleine versterkertjes, twee ritmeboxjes met voet pedalen als aan- en uitknop. Het was tijd voor Bob Log III. Tijd voor een lekker portie overstuurde puinblues, met nummers als Clap Your tits, Boob Scotch en Drunk Stripper. De man zit niet voor niets al bij het door rauwe blues gedomineerde label Fat Possum. Hij zette de eerste riff van de avond al in voor hij op het podium stond, en kwam al spelend de kleedkamer uit. Gekleed in een kitscherig glimmend zwart pak met spiegeltjes. En op zijn hoofd een straaljagerhelm, met een telefoon eraan vast. Het leek erop dat aan die telefoon in de helm een mondharmonicamicrofoon zat. “I play guitar with my hands, and drums with my feet, I'm the one man band Bob Log III”, luidde de aankondiging. Vervolgens werd de ene lekkere riff na de andere eruit gegooid. Met een publiek dat spontaan naar voren kwam en niet stil kon blijven staan. Als hij even moest stemmen of een ritmebox moest klaarzetten werd het geheel sympathiek en met de nodige zelfspot, maar vaak onverstaanbaar aan elkaar gepraat. Halverwege werden de dames in het publiek uitgenodigd om op zijn knie te komen zitten. Daar hadden de dames niet zoveel zin in, maar één jongen wel. Tegen die tijd was zijn vizier al zo beslagen dat hij dat vrij laat door had: “Oh, it's a man, well, this song is for Paul”. Ook ging hij tijdens een nummer even een rondje door de rest van het gebouw maken, om in de hal tegen een paar politieagenten aan te lopen. De avond liep zoals zo vaak in Parkhof flink uit. Tegen het eind van zijn optreden zette hij een ritmebox op standje ‘hevig onweer’ en probeerde de weg naar de kleedkamer weer te vinden. Met als commentaar: “I don't see shit through this thing”. Door de ritmebox had roepen om meer weinig zin, maar gelukkig kwam hij niettemin terug voor nog een paar nummers. Gezien: Bob Log III, Last Minute, Allegros Parkhof, Alkmaar, 18 april 2008