PKP25: Oscar and the Wolf betovert Pukkelpop bij zonsondergang
Max Colombie zit zichtbaar goed in zijn vel
Dat er veel gebeurd is tussen zijn vorige Pukkelpop-passage en vanavond, is een understatement van formaat. In 2022 maakte Max Colombie op ditzelfde podium een comeback na een periode vol depressie, angstaanvallen en geannuleerde shows. Die set voelde toen als een kantelpunt: Colombie gooide de sluizen open, sprak niet veel later publiekelijk over zijn drugsgebruik en demonen, en liet die thema’s doorvloeien in zijn nieuwste plaat TASTE.
Rond die plaat bouwde hij de grootste, meest zelfverzekerde liveshow van zijn carrière. Geen overvolle bezetting, maar drie muzikanten die vooral dienen als ruggengraat voor Max zelf - die straalt als nooit tevoren. Het decor? Een popshow pur sang, met als pronkstuk een vier meter hoge LED-kubus waarop, -in en omheen hij speelt alsof het zijn persoonlijke troon is. En vanavond pakt hij zijn moment precies zoals hij het bedacht had: tijdens golden hour, terwijl de zon langzaam achter het reuzenrad zakt. De set start grotesk met ‘Warrior’ en ‘Shell’, waar een batterij dansers het podium opstormt. Maar naarmate de show vordert groeit de set toe naar een heuse clubsfeer met bangers als ‘You’re Mine’ en ‘Nostalgic Bitch’. Het hardst knalt de nog onuitgebrachte track ‘Fuck Hard’: lomp, schokkend en expliciet, met visuals op de kubus die geen ruimte laten voor dubbelzinnigheid. De seks druipt letterlijk van het podium.
Colombie, de hele set van oor tot oor glimlachend, dirigeert het publiek alsof hij achter de draaitafels staat: één handgebaar en het veld beweegt mee. Visueel blijft het een cadeautje om naar te kijken. Van de subtiele boodschappen op de LED-schermen (‘it’s ok not to be ok’) tot de minder subtiele actie - een spontane zoen met een mannelijke fan aan de barrier - alles ademt zelfvertrouwen. Dat dat zelfvertrouwen er niet altijd is geweest blijkt in het laatste deel van de set, dat in mineur eindigt: voorafgaand aan 'Oh Boy' vertelt Max hoe diep hij heeft gezeten. De destructieve song is het slotstuk van een euforische set. Vreemd? Welnee, ijzersterk.