PKP25: Justice prikkelt alle zintuigen met audiovisueel spektakel

Toen Justice werd aangekondigd naast namen als Doechii, Papa Roach en Queens of the Stone Age gingen er onvermijdelijk wat wenkbrauwen omhoog. Hoe zou Pukkelpop dit puzzelwerk aanpakken? Een Justice-show in het daglicht? Josh Homme als sub-headliner? Doechii in een te krappe tent? Geen van dat alles: Justice krijgt de eer om de Wave af te sluiten - plek voor zo’n vijftienduizend gelukkigen.

Halverwege de tent vinden wij nog net een plekje, en daar zijn we maar wat blij mee. Net op het moment dat drie festivaldagen je benen tot pudding hebben gekneed en je denkt dat de energie echt op is, hangt er plots iets in de lucht. Een soort spanning die steeds sterker wordt, tot iets na half tien de lichten doven en het iconische kruislogo van Justice opdoemt. Vanaf dat moment gaat het in één rechte lijn naar de finish: vijfenzeventig minuten zijn zelden zo snel voorbijgegaan. Het publiek heeft opener ‘Genesis’ nog nodig om te bekomen van de lawine aan licht en visuals die over hen heen stort, maar zodra de eerste flarden van ‘Neverender’ met die onmiskenbare stem van Kevin Parker binnendrijven, is er geen houden meer aan: de dansvloer ontploft.

De lichtshow groeit met de minuut uit tot een spektakelstuk: razendsnelle bewegende spots, stroboscopen die je ogen bijna naar een zonnebril doen grijpen en een precieze afstemming op elke beat. Het voelt alsof het licht zelf een instrument is. Voor ons staan een paar jonge gasten - vermoedelijk de hele dag murw gebeukt in de Boiler - hun laatste restjes energie middels twijfelachtige dansmoves te verbranden, terwijl iets verderop een oudere man met z'n ogen dicht losgaat op ‘Audio, Video, Disco’. Dat contrast zegt alles: Justice is vanavond van en voor iedereen. En wanneer ‘Neverender’ voor een laatste keer ontploft - inmiddels hét lijflied van deze show - lijkt de hele Wave op te stijgen. Justice was stiekem de echte headliner van de zondag en de show krijgt een speciaal plekje in ons hart.