PKP25: De waanzinnige hiphopshow van Doechii moet je gezien hebben

Pukkelpop smeedt het ijzer het liefst als het heet is. De programmatiecommissie heeft er een neus voor om sterren van morgen in huis te halen: dit weekend zagen we het al bij verschillende acts in de kleinere tenten. Maar af en toe springt een artiest zó hoog uit het maaiveld dat een plekje helemaal bovenaan de affiche onvermijdelijk wordt. Billie Eilish was ooit zo’n bliksemschicht. Dit jaar zijn dat Chappell Roan én, vlak voor de headliner op de slotavond, Doechii - de nieuwe hiphoprevelatie uit Florida.

Doechii dus. Sinds haar legendarische Tiny Desk-concert en de openlijke lof van Kendrick Lamar schoot haar ster als een vuurpijl de lucht in. Festivals wereldwijd wilden haar strikken, maar in de Benelux was het Pukkelpop dat het eerst toesloeg. Wat we kregen: een fenomeen. Jaylah Ji’mya Hickmon (haar echte naam) stapt het podium op met een joint in de rechterhand, geklemd tussen nagels die langer zijn dan de boulevard van Oostende. Vergezeld door Prada-hakken en een lijf vol glitter is het veld vanaf eerste song 'Nosebleeds' volledig mee. 

Dat doet ze grotendeels alleen, al staat haar DJ natuurlijk aan haar zijde. Maar daar wringt het schoentje soms een klein beetje: de dame achter de knoppen toont zich iets té enthousiast, laat tussen de nummers door allerlei geluidseffecten en gimmicks over het veld rollen (D-D-D-Doechii) en haalt zo soms de vaart uit de show.

Niet nodig, want Doechii heeft zelf meer dan genoeg in huis. Ze is een fenomenale rapper met een timing en flow waar maar weinigen aan kunnen tippen. Het lijkt haar moeiteloos af te gaan. Terwijl ze rapt, slingert ze haar lichaam in houdingen die je beter niet probeert na te doen. Eén overmoedig meisje in het publiek waagt het toch, maar blijft half dubbelgevouwen achter. Told you.

Dat bewijst ze op ‘Boiled Peanuts’, waarin haar bars strak over de beat glijden, en op het vlijmscherpe ‘Denial Is A River’, dat live nog steviger binnenkomt dan op plaat. Hoogtepunt van de set is misschien wel ‘Anxiety’ - ja, dat nummer met die Gotye-sample – dat hier een brute metalcore-riff meekrijgt. Doechii krijgt hier vijftig minuten om haar co-headline show neer te zetten en ze vult die met zoveel kracht dat je hongerig achterblijft. Het doet verlangen naar een volgende keer - langer, grootser (met dansers?), en wie weet mét liveband - want dit smaakt naar veel meer.