Zero for Three: Gunmoll, Affaire en Plexi Stad Zero for Three: Gunmoll, Affaire en Plexi Stad

Blijkbaar hebben de jongens ergens in de file gestaan; ze beginnen 10 minuten later dan gepland. Of dat van invloed is geweest op hun setlist laat zich raden, maar de hoekige postpunknummers worden retestrak gespeeld, waarbij het fundament wordt gevormd door stevige baslijnen en repetitieve drums. Verbale interactie met het publiek is er nauwelijks, maar zanger Sean Peleman weet als een jonge Lou Reed look-a-like in zijn mooie wave outfit wel de aandacht bij de band te houden, hoewel zijn teksten soms onverstaanbaar zijn. Het ongepolijste geluid van de band lijkt vooral terug te grijpen naar de begindagen van de punk eind jaren '70: straightforward zonder enige opsmuk. Hoogtepunt van de set is wat ons betreft het nummer ‘Siren Dance’, afkomstig van hun gelijknamige EP uit 2024. Zoals de titelnaam al doet vermoeden klinkt dit nummer dansbaarder en doet het geluid denken aan de begindagen van TC Matic met een bezieling die onmiskenbaar de geest van Arno Hintjens ademt. ‘Probation Baby’, afkomstig van hun gelijknamige EP uit 2023 is een waardige afsluiter die zich moeiteloos in ons geheugen nestelt en gemaakt is om luidkeels mee te brullen. Onderscheidend is de band niet in een steeds meer verzadigd postpunklandschap. Onderhoudend is Plexi Stad wel en dat is wat wij ook terug horen van het aanwezige publiek in Maastricht.

“Black out, black out, oh shit, best intro ever” roept Michiel Ritzen, de ene helft van het Belgische duo Affaire. De band stond in januari 2023 al eerder op 043, samen met Meltheads en Marathon. En waar het project destijds nog wat te jong was om een half uur echt te blijven boeien, worden we vanavond 40 minuten lang meegezogen in een optreden waar vette intro’s en elektronische beats de zaal langzaam aan het bewegen krijgen. De nummers worden naadloos achter elkaar doorgespeeld waarbij vooral opvalt dat Ritzen en Nick Caers (de andere helft van het duo, drummer van The Haunted Youth) elkaar moeiteloos aanvoelen. Waar Caers op de achtergrond in alle vrijheid achter de knoppen mag draaien op synths en drumcomputer en zijn hoekige maar groovy beats op ons afvuurt, daar zorgt Ritzen met zijn gitaar om de nek voor wat rockinvloeden, zoals in het nummer ‘Mountain Energy’ met die hypnotiserende gitaarriff.

In het daaropvolgende ‘Keep Calling’ met zijn retro bossanova sound lijkt er zelfs een rustpunt in de set te worden gecreëerd, zodat we even kunnen bijkomen van alle elektronische bliepjes en pulsen. Caers bewijst dat hij zijn synths ook kan laten zingen. Ritzen laat zich vandaag gelden als een echte frontman met genoeg charisma en energie om het publiek voor zich te winnen. De ene keer laat hij zich assisteren door een jeugdige bezoeker die de microfoon vasthoudt terwijl hij met zijn gitaar op de rand van het podium zit, een andere keer loopt hij met een futuristische lamp door het publiek om de schijnwerpers niet alleen op zichzelf te vestigen. De inmiddels goed gevulde zaal is vanavond getuige van een heel goed optreden waar eigenlijk alles aan klopt. Waar Affaire zich twee jaar geleden al als een ongepolijste diamant liet zien, zijn wij er stellig van overtuigd dat deze diamant nu voldoende is geslepen om een enerverende show weg te geven op de grotere podia en festivals.

Normaal gesproken zou het een voorrecht moeten zijn om een avond als deze te mogen afsluiten. Maar nadat de band zijn intro ‘Welcome to the Gunmoll Family’ heeft ingezet loopt de zaal snel leeg. En zo afschrikwekkend is ‘gangsterliefje’ Jolien Grunberg toch echt niet. Ligt het misschien toch aan het late tijdstip waarop de band geprogrammeerd staat en moeten veel mensen op deze doordeweekse dinsdag weer op tijd thuis zijn? Jolien vraagt het zich ook een aantal keren hardop af, schuldbewust, met de vraag of zij misschien niet hard genoeg hun best doen. Gelukkig laten de aanwezigen weten dat het niet aan haar en de band ligt. Gunmoll stond in 2024 al op Eurosonic te spelen en misschien sneller dan verwacht in datzelfde jaar op Pinkpop. Vorige maand heeft de band hun eerste EP Welcome to the Gunmoll Family uitgebracht.

Gunmoll werkt zich vanavond het zweet uit de naad en zet uiteindelijk een overtuigende set neer die vooral gekenmerkt wordt door een alternatieve rocksound met oosterse invloeden, een stevige geluidsmuur en het karakteristieke hoge stemgeluid van de zangeres. Het eerste gedeelte van de set verloopt nog wat rommelig. Ook staat het geluid niet goed afgesteld. Gelukkig herstelt zich dit gaandeweg het optreden en lijkt de band naar het einde toe steeds meer boven zichzelf uit te stijgen (mogelijk uit een soort boosheid of teleurstelling omdat er nog maar een handjevol mensen aanwezig zijn). In de laatste twee nummers ‘Feed You to My Dog’ en ‘Joan’ legt Gunmoll haar hele ziel bloot en laten ze horen dat de band live als een huis staat. Jammer voor alle bezoekers die al naar huis waren. Een dikke chapeau voor de band om tot de laatste minuut vol overtuiging te blijven spelen. Misschien toch een idee om 043 een uurtje vroeger te laten beginnen?