Tijdloze energie: The Undertones en Eton Crop in de Muziekgieterij Tijdloze energie: The Undertones en Eton Crop in de Muziekgieterij

De kleine zaal van de Muziekgieterij is al goed gevuld wanneer Eton Crop de avond aftrapt. De scootmobiel bij de ingang verraadt het al: we hebben vanavond te maken met twee bands die al heel wat jaren meedraaien en dat geldt ook voor een groot deel van het publiek. Eton Crop, een Nederlandse band met een mix van punk, new wave en rock, werd eind jaren '70 opgericht en verwierf vooral in het Verenigd Koninkrijk een cultstatus, mede dankzij BBC-dj John Peel, die groot fan was. Ze openen met ‘Gay Boys on the Battlefield’, een van hun bekendere nummers. De band staat bekend om ritmische, repetitieve grooves en maatschappijkritische, vaak humoristische teksten. Muzikaal ligt hun sound wat hoekiger dan die van de hoofdact van vanavond, met een sterkere postpunk sound.

Frontman Erwin Blom oogt enthousiast en trots om het voorprogramma van The Undertones te verzorgen. Hij toont zijn veertig jaar oude buttons en grapt dat, aangezien The Undertones volgens velen in de zaal waarschijnlijk de beste band ter wereld is, zij dan waarschijnlijk het beste voorprogramma ter wereld zijn. De zaal warmt ondertussen goed op en ook op het podium wordt het steeds warmer. Bloms bril glijdt continu van zijn neus en hij vertelt dat hij eigenlijk nog een touwtje had willen halen bij de sportwinkel om hem op zijn plek te houden. Bij ‘Kill a Commie for Mommie’ begint het publiek voorzichtig mee te bewegen en rechts vooraan dansen twee jonge meiden al enthousiast mee. Want het zijn echt niet alleen vijftigplussers vanavond: hier en daar staan ook jongere bezoekers. Tegen het einde van de set volgen ‘Noisy Town’ en ‘Yes Please, Bob’, de twee bekendste nummers van de band. Bij het laatste nummer deelt Blom een anekdote: ook in 1986 stelde de VPRO al een lijst samen met de beste nummers van het jaar. Destijds gebeurde dat nog met ouderwetse briefkaarten. Blom grapt dat ze misschien niet zo heel veel fans hadden, maar wel veel kaarten konden kopen om zichzelf zo de lijst in te stemmen. “Sorry, VPRO,” voegt hij lachend toe. Of Eton Crop echt het beste voorprogramma ter wereld is laten we in het midden, maar het is zeker een sterke opener van de avond.

De tour van The Undertones wordt vanavond afgetrapt in Maastricht. De Noord-Ierse band werd in 1974 opgericht en liet zich aanvankelijk inspireren door punkrock en new wave, later aangevuld met invloeden uit rock, glamrock en postpunk, waarbij hun aanstekelijke sound altijd behouden bleef. Hun vroege werk ademt de geest van bands als Ramones en klassieke rock-'n-roll, maar met een Britse punkinslag. In 1983 stapte zanger Feargal Sharkey op, waarmee de band ophield te bestaan.  In 1999 was de band ineens terug, met een nieuwe zanger: Paul McLoone, met wie ze sindsdien regelmatig optreden en zo ook vanavond.

De band komt vol enthousiasme het podium op en opent met ‘Jimmy Jimmy’. McLoone’s sterke podiumpresentatie valt direct op: hij beweegt veel, speelt met het publiek en straalt een charismatische energie uit die het hele concert blijft hangen. Het publiek reageert al net zo energiek. Voorin is het dringen geblazen en het voorzichtige mee wiegen tijdens het voorprogramma verandert langzaamaan in echt dansen, zeker wanneer als tweede nummer ‘Girls Don’t Like It’ wordt ingezet.

McLoone zoekt voortdurend contact met het publiek, loopt heupwiegend over het podium en weet de positieve vibe er goed in te houden. Opvallend is hoe energiek de band nog steeds is, ondanks hun lange staat van dienst. Ook het publiek is enthousiast: bij ‘It’s Going to Happen!’ wordt er massaal meegezongen en -geklapt. Wanneer daarna ‘Teenage Kicks’ wordt ingezet, ontstaat er zowaar een kleine moshpit. Jong en oud springen vooraan vrolijk tegen elkaar aan. Gitarist Damian O’Neill heeft even een adempauze nodig en krijgt na dit nummer een kop thee van de roadie. Rock-'n-roll op z'n eigen manier!

Af en toe zakt het tempo iets, wat gezien de leeftijd van de bandleden en de felle, korte punknummers niet onlogisch is. Soms moeten ze even nadenken over de setlist, maar O’Neill blijft scherp (misschien door dat kopje thee) en leidt de band soepel door de set. Na ‘Get Over You’ wordt snel een LP uit het publiek aangenomen en backstage door de bandleden gesigneerd. Ondertussen laat het publiek luidkeels weten welk nummer ze nog willen horen: het refrein van ‘Here Comes the Summer’ klinkt door de zaal. “We hebben nog vijf minuten,” zegt McLoone als de band terugkomt, “dus we kunnen nog makkelijk tien nummers spelen.” Dat blijkt iets te optimistisch, maar gelukkig is er nog tijd voor ‘Here Comes the Summer’ en ‘My Perfect Cousin’. Een mooie afsluiting van een nostalgische avond, waarbij vooral de energie van zowel beide bands als het publiek in positieve zin opvielen.