Pure betovering: de magische aantrekkingskracht van Slowdive Pure betovering: de magische aantrekkingskracht van Slowdive

De uitverkochte zaal is al goed gevuld wanneer Drab Majesty het podium betreedt. Het synthpop-duo krijgt drie kwartier de tijd om hun melancholische klanken de ruimte te laten vullen, en dat doen ze met verve. Kille, maar hypnotiserend aanstekelijke nummers creëren een nostalgische sfeer waarin de jaren tachtig herleven. Echo’s van Depeche Mode zijn onmiskenbaar in een nummer als 'Dots in the Sky', en het duo omarmt die retro-vibes volledig. Het publiek luistert aandachtig, laat zich meevoeren in de dromerige soundscapes en beloont elk nummer met een welverdiend applaus.

Sfeervol, maar zonder veel interactie, blijft Drab Majesty volledig in hun eigen wereld. De hypnotiserende synths en ijle vocalen trekken de zaal steeds dieper hun droom in, totdat de set abrupt eindigt en het voelt alsof we ontwaken uit een collectieve trance. Een betoverende opwarmer voor de magie die nog komen gaat.

Vanaf de eerste klanken van het eerste nummer van vanavond, 'shanty', geeft Slowdive ons een indrukwekkend gevoel van nostalgie. De band trekt ons mee naar een magische plek die we lijken te kennen, maar waar we nog nooit geweest zijn. Vocalist en gitarist Rachel Goswell verschijnt met een gotische zwarte outfit op het podium. Contrasterend met haar witblonde haren weerspiegelt haar verschijning de muziek die ze maakt. De Britse shoegazeband klinkt vaak emotioneel beladen, maar verdriet is nooit het ultieme gevoel in de muziek van Slowdive. Dat bevestigt Goswell subtiel gedurende het optreden: met haar aanhoudende glimlach knipoogt ze naar het publiek. In de diepe duisternis van het gelaagde en langdradige gitaarspel, is er altijd een glinstering van hoop te horen.

Het gemengde publiek van vanavond laat zien hoe tijdloos Slowdive is. Slowdive haar fanbase wordt sinds de terugkeer van de band in 2014 steeds jonger. Escapism in de vorm van muziek zoeken is voor iedereen, maar jongeren lijken er soms net iets harder naar te zoeken. Niet gek dus dat veel tieners en jongeren zich aangetrokken voelen tot shoegaze. Slowdive werkt als een natuurlijk medicijn, zeker wanneer de band live ervaren wordt. Het publiek laat zien hoe de muziek van Slowdive op verschillende manieren ervaren wordt: jongeren zingen mee, anderen sluiten hun ogen, een aantal danst en beweegt mee en anderen lijken stilstaand in een hypnotische hyperfocus gewekt. Om maar aan te geven: we worden allemaal op een andere manier geraakt door het Slowdive-effect.

De lichtshow versterkt de muziek van Slowdive op een psychedelische wijze. Hoewel het soms wat afleidend kan zijn, is het licht vooral tijdens de opbouw van de nummers dramatisch effectief. Wanneer Slowdive volledig opgaat in het lawaai, wordt het publiek extra omvergeblazen met snelle hypnotiserende beelden. Op die manier komt 'Souvlaki Space Station' nog veel harder binnen. 

Net wanneer de intensiteit van de muziek zodanig lijkt op te bouwen dat het bijna wordt omgezet in hevige gevoelens van verdriet en wanhoop, komen daar de stemmen van Goswell en Halstead samen om een verzachtende laag te creëren. Tijdens 'Slomo', het tiende nummer van vanavond, komen de contrasterende stemmen van Goswell en Halstead het allermooist samen. Ze hebben een instrumentale werking die ons laten zweven. Een meisje in het publiek wist dat maar al te goed vooraf: ze heeft speciaal voor deze avond engelenvleugels om haar rug gebonden. Naarmate de avond vordert, lijkt de muziek van Slowdive steeds dieper door te dringen, met als hoogtepunt een werkelijk verwoestende versie van 'When the Sun Hits'. Een moment dat zich in je geheugen nestelt en nog lang blijft nagalmen. 

Het moraal van deze avond? Dat we door middel van complete overgave aan de muziek het dichtst bij Slowdive kunnen komen en de ultieme beleving kunnen ervaren. Wanneer je je eraan overgeeft, heeft Slowdive na al die jaren nog steeds gegarandeerd een overweldigend meditatief effect.