Nighthawker bouwt een feestje in de Nieuwe Nor Nighthawker bouwt een feestje in de Nieuwe Nor

Bij de eerste klanken van The Whims of the Great Magnet waan je je op een tropisch strand. Met je blote voeten in het zand en een margarita in je hand. Of een michelada, voor liefhebbers van bier met tomatensap. Omdat de ritmesectie vanavond is verhinderd, treden slechts twee van de vier bandleden op: Sander Haagmans (zang/gitaar) en Arthur von Berg (zang/gitaar/synths). Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘slacker mellow yellow stoner jam’ en dat horen we vooral terug in de lange muzikale intermezzo’s die klinken alsof ze ter plekke worden bedacht. Je wordt als luisteraar als het ware meegenomen op een muzikale, haast experimentele reis. De kleinere bezetting en de akoestische set maken het nog intiemer en dromeriger. Dat het handjevol bezoekers erdoorheen praat, gebeurt vaker bij een voorprogramma, zeker wanneer oude bekenden elkaar na lange tijd weer zien. De verstilde luisterliedjes nodigen daar ook enigszins voor uit; de rustige muziek met lange muzikale intermezzo’s verdwijnt soms kabbelend naar de achtergrond. Maar voor de aandachtige luisteraar is er meer dan genoeg moois te ontdekken.

Na de meeslepende sound van de eerste support act worden we flink wakker geschud door Sha-La-Lees. Dit vierkoppige rockmonster produceert een lekkere bak herrie, die zich laat labelen als protopunk en garagerock. Rechttoe rechtaan, met af en toe uitstapjes naar blues en folk. De vier mannen hebben allen hun sporen al verdiend bij andere bands, zoals The Kik, El Guapo Stuntteam en Noordkaap, en jassen er in een half uur acht nummers doorheen die allemaal staan als een betonnen bunker. Frontman Cedric Maes probeert het publiek enthousiast mee te nemen en gooit af en toe een grap de zaal in, maar de voetjes komen slechts sporadisch van de vloer. Wellicht is het stoïcisme van Christophe Vaes (mondharmonica) iets te aanstekelijk? Wanneer hij niet in actie hoeft te komen, staart hij met gekruiste armen onbewogen voor zich uit. Het is een boeiend contrast met de vurigheid die de andere drie bandleden uitstralen. Hoe dan ook, Sha-La-Lees levert een degelijke en opwindende show met muziek waar niks mis mee is. Met recht een opwarmer – letterlijk en figuurlijk – voor de hoofdact van vanavond!

De Limburgse band Nighthawker viert in de Nieuwe Nor zijn zevenjarige bestaan met de release van het album Through the Motions & Through the Bows. Het viertal bestaat uit Kiki Beemer (drums/zang), Xavier Emmen (bas/zang), Gwen van der Vegt (gitaar/zang) en Steven van der Vegt (zang/gitaar). Bij de release van hun vorige album From Wither to Bloom (2020) gooide covid roet in het eten, en bij de release van deze nieuwe plaat kampte de band ook met de nodige tegenslagen, waaronder het faillissement van de beoogde vinylperserij. Nighthawker opent met de eerste single van het nieuwe album: ‘Going Rogue’. Meteen wordt de toon gezet voor de rest van de set: een fijne sound die ons terugvoert naar de jaren zeventig van de vorige eeuw. Begrijpelijkerwijs bestaat de setlist voornamelijk uit tracks van het nieuwe album, maar ook nummers van het eerste album worden ten gehore gebracht. Waar nummers op de albums soms wat netjes en geperfectioneerd klinken, gaan ze live echt leven. Af en toe klinkt er een valse zangnoot of misgegrepen akkoord, maar dat geeft muziek juist dat levensechte, rauwe randje.

Zelf betitelen de bandleden hun muziekstijl als avontuurlijke retro-rock, en de invloeden van voorbije decennia zijn evident herkenbaar. Toch heeft Nighthawker een onmiskenbaar eigen geluid weten te creëren, met een opbouw van rustige, bluesy eerste maten naar uptempo stevige rock (zoals in ‘Dishwasher Blues’), een bijna poppy geluid (‘Howling’) en pure rock ’n roll (‘Strut Your Stuff’). Tel daarbij op de nodige strakke gitaarsolo’s, de harmonische samenzang én – last but not least – het feit dat de bandleden alle vier geweldig solo kunnen zingen. Zo verrast bassist Xavier Emmen ons als zanger van ‘You’re a Sick Mistake’ en zingt gitariste Gwen van der Vegt een kraakheldere versie van ‘Out of the Fold’. Wanneer Kiki Beemer haar drumstel eenmalig inruilt voor een akoestische gitaar en het weergaloos mooie en gevoelige ‘High Strung’ vertolkt, is de zaal muisstil. Het plezier dat de bandleden met elkaar hebben, werkt aanstekelijk. Zo klinkt er tijdens ‘Sweet Sinner’ ineens een bekend basloopje, namelijk dat van ‘Another One Bites the Dust’ van Queen. De band heeft er zelf de grootste schik mee, en we kunnen niet anders dan meegenieten.

Op 2 mei 2025 staat Nighthawker in Venlo (Grenswerk) in het voorprogramma van Robert Jon & the Wreck. Houd vooral de website in de gaten voor toekomstige optredens, want geloof ons, je wil Nighthawker live meemaken.