Get Out Of My Garage is springplank voor (inter)nationaal talent Get Out Of My Garage is springplank voor (inter)nationaal talent

Wanneer we iets na de middag het knusse terrein oplopen, valt meteen op hoeveel aandacht er is besteed aan het neerzetten van een volwaardig festival. Geen wegwerpbekers, maar herbruikbare exemplaren, sfeervolle aankleding waar nodig. En overal lopen vrijwilligers rond die niet alleen de boel draaiende houden, maar dat ook nog eens met een glimlach doen. Het heeft iets weg van een kleine Misty Fields, al ontbreekt hier de idyllische bosrijke setting, maar dat is puur omdat er nog geen bladeren aan de bomen zitten - maart hè. Wat wel overeenkomt, is de springplank-functie van het festival voor (inter)nationaal talent. Internationaal inderdaad, want de eerste band die we zien is het Britse Avalanche Party, dat met een aanstekelijke mix van postpunk en noise meteen de aandacht grijpt en indruk maakt op menig bezoeker. 

Voor de beeldvorming: het festival draait om twee podia: één buiten en één binnen, in Jeugdhuis Effort, waar alles als het ware omheen is gebouwd. Een gouden zet, zo blijkt. Binnen is er een café waar je je (speciaal)biertje voor een schappelijkere prijs kunt scoren dan op een doorsnee plein in Maastricht (of eender waar). De zaal van het jeugdhuis doet denken aan, je raad het al, een garage: donker, kil en precies rauw genoeg om een overdosis gitaargeweld tegen de muren te laten klotsen. 

Die eer is onder andere aan Dad Magic, een Gents vijftal dat met snoeiharde posthardcore de toon zet. Hard, maar verrassend toegankelijk (in onze oren dan toch). Denk aan High Vis, maar dan met een shot extra onbezonnenheid. Het eerste hoogtepunt van de dag noteren we dus al vroeg. Vervolgens is het de beurt aan Real Farmer, dat iets minder overtuigend uit de startblokken schiet. Begrijpelijk, want ze moeten het vandaag doen met invaller Jaap op gitaar en een geluid dat in het begin zo zacht staat dat je je afvraagt of er ergens een stekker los zit. Toch weet de Groningse band een degelijke set neer te zetten, vol solide postpunk-nummers. Extra punten voor zanger Jeroen Klootsema, die in een krap halfuur vier flesjes Cristal achterover slaat terwijl hij onafgebroken praatzingt. 

WASTE maakte al indruk op Absolutely Free Festival, een steenworp hier vandaan, en vandaag doen ze daar nog een schep bovenop. Angstaanjagend goed, en dat bedoelen we deze keer vrij letterlijk. Zanger Jef Jenaer krijst alsof hij rechtstreeks uit een horrorfilm is gecast, terwijl de rest van de band je aankijkt alsof je ze net hun laatste biertje hebt afgepakt. Geen gezellige boel, maar wél een optreden dat je bijblijft. De rauwheid van WASTE krijgt een passend vervolg op het buitenpodium, waar YESNOMAYBE de boel op stelten zet. De microfoon vliegt meermaals heen en weer maar overleeft de show ternauwernood. Hoogtepunt vormt ‘Fuck The Police’, toevallig of niet recht in de richting van het politiebureau gezongen.

Gelukkig is er ook de nodige muzikale afwisseling. TJE en Lézard werken elk op hun eigen manier naar een hoogtepunt toe. Vooral TJE, die we onlangs al zagen schitteren in Club AFF in Hasselt, imponeert samen met haar gitaristen. Haar stem is zó loepzuiver dat we ons even afvragen of er niet stiekem een backing track meeloopt. Die twijfel wordt gelukkig snel weggenomen wanneer haar microfoon er halverwege mee ophoudt. Geen paniek, gewoon snel overschakelen naar een andere, en jawel, nog steeds even betoverend. Lézard pakt het daarna anders aan en tovert het binnenpodium om tot een tropisch discofeestje, terwijl het buiten wat begint te miezeren. De Gentse band bewees zich eerder al op Best Kept Secret en laat ook hier horen waarom ze op steeds meer affiches verschijnen. We gaan ze zeker opnieuw checken op Mama’s Pride in Geleen, want dit smaakt wederom naar meer.

De eer voor de oudste band van het festival is weggelegd voor Cornflames. Zanger Eppo Janssen grapt zelfs dat hem verteld is dat hij de oudste man van het festival is. Hoewel hij nog samen met zijn vrienden gas geeft alsof het 1998 is, is die uitspraak zo gek nog niet. Want een blik op het publiek liegt niet: een groot gedeelte van de bezoekers liep in 98' nog met loopwagen óf was nog niet eens geboren. Om maar aan te geven: liefde voor alternatieve muziek is van alle tijden én leeftijden. Na de prima set van Cornflames halen we voor de derde keer vandaag een zakje arrosticini. Simpel gezegd: een stokje met vlees, maar mét een verhaal. Genk kent een grote Italiaans-Belgische gemeenschap, afstammelingen van Italiaanse migranten die ooit naar de mijnstreek trokken. Met hen kwamen ook de culinaire tradities mee, waaronder deze perfect gegrilde spiesjes. Goed gevoed en voldaan trekken we vervolgens naar Personal Trainer. En eerlijk, een volle buik en een band met die naam, dat moet haast een gouden combinatie zijn. En dat blijkt: de band rondom frontman Willem Smit blijft zich ontwikkelen en staat meer dan verdiend dit jaar voor het eerst op Pinkpop. Om maar aan te geven: we zien hier vandaag echt een aantal ijzersterke bands aan het werk in een unieke setting.

De avond valt en het terrein ligt er sfeervol verlicht bij als we opeens stuiten op een heus surprise-optreden van Avalanche Party in de dj-tent (oh ja, vergeten, die is er ook: een tent waarin de hele dag een eclectische mix aan dansbare muziek aan elkaar wordt geregen, vinyl only!). We hoeven je niet uit te leggen dat dat een totaal gekkenhuis oplevert, maar de tent staat gelukkig na hun optreden nog fier overeind. Even later zet Sha-La-Lees een strakke set neer vol catchy rocknummers, maar de absolute headliner van deze editie is toch zonder twijfel Equal Idiots. Waar we eerder op de dag al speculeerden over welke bands ooit Werchter kunnen halen, heeft dit duo die stap al met succes gezet. En ook vanavond bewijzen ze waarom: de energie spat van het podium en de zaal gaat volledig los. Een betere afsluiter? Nauwelijks denkbaar.

We noemen het nu wel ‘afsluiter’, maar in de zaal dendert het feest nog door tot in de vroege uurtjes met elektronische acts SUNA en Yokocho. Die laten we omwille van een dreigend slaaptekort aan ons voorbijgaan, maar zodra we thuis zijn, doen we wél nog één ding: onze agenda erbij pakken en Get Out Of My Garage 2026 met een watervaste stift noteren. Tot volgend jaar!