Zomerparkfeest 2025 dag 4: Met de gitaar in de hoofdrol Zomerparkfeest 2025 dag 4: Met de gitaar in de hoofdrol

Erg druk kun je het nog niet noemen, iets voor drie uur, als we de Zelt binnenlopen op zoek naar een goede plek voor Eosine - een van de revelaties van dit jaar. We zagen de band eerder al in Hasselt en op Geleen Calling, en beide keren lieten ze een diepe indruk achter. Sindsdien is er veel gebeurd: de complete bezetting - buiten frontpersoon en drijvende kracht Elena Lacroix - is vervangen en de tour gaat sinds een paar weken verder met een gloednieuwe band. Vandaag zelfs met een invaller achter de drums. 

Je houdt onbewust toch je hart vast: als de magie maar niet verdwenen is. Maar nee hoor, integendeel. Binnen een half uur sta je alweer met een krop in je keel, overspoeld door een muur van shoegaze-gitaren. Het is meteen duidelijk: aan kwaliteit heeft Eosine geen greintje ingeboet. De tent voelt het ook: bij elk nummer schuifelen er weer wat nieuwsgierigen dichterbij. Laatste nummer 'No Horses' imponeert dusdanig dat het applaus daarna bijna ongemakkelijk lang duurt - een prestatie van formaat zo vroeg op de dag. Andermaal een parel van een show van de Belgen. 

Calle Mambo mag daarna op de Mainstage de zon nog een standje warmer proberen te spelen met hun Chileense urban-grooves. En geloof ons: bij temperaturen die zo uit de tropen gerukt lijken, glijdt dit soort zomerse muziek erin als een ijskoude pina colada uit een kokosnoot. Heerlijk, zo'n portie latin waarvan je direct zin krijgt om een salsa-cursus te gaan volgen. Maar goed, het dient verder toch ook een beetje als achtergrondmuziek en dansen in de volle zon stond schijnbaar niet bovenaan het to-do lijstje van veel bezoekers. En er valt nog wat voor te zeggen ook. 

Tijd om de kleinste stage op te zoeken: The Compound. Een Van der Vaart-lookalike komt licht knullig met zijn telefoon de bio van Norah Rhodes voorlezen, waarna de Rockacademie-studente met haar band het podiumpje betreedt. De tent staat gezellig vol, en terecht: Norah groeit met elke show en eigenlijk staat er nu al een verrassend volwassen liveset voor zo’n jonge band. Gitarist Teun strooit er een portie rock overheen, waardoor nummers als 'i don’t wanna say goodbye' en 'Take Me For Granted' zelfs een vleug grunge meekrijgen. Ook de Nederlandstalige tracks zijn trouwens beeldig. Vooral 'Verschil' zou tekstueel niet misstaan in de discografie van pakweg Froukje of S10. Dat gezegd hebbende, na het horen van het intrigrerende 'Older', de laatste song van de set, denken we opeens: Norah Rhodes zou zomaar de liefdesbaby van Froukje en Billie Eilish kunnen zijn. Maar met zo'n vergelijkingen zouden we Norah eigenlijk tekort doen. Het blijft een van de grootste talenten uit onze provincie, met een eigen geluid. 

Wil je haar trouwens voor haar echte doorbraak live aan het werk zien? Kom dan op 15 november naar de Nieuwe Nor voor onze Club 3voor12-avond. Norah staat er, en jij wil daar gewoon bij zijn. 

Rond etenstijd valt er steeds meer schaduw over het veld voor de Mainstage, en dat trekt zichtbaar publiek. Fijn voor Fresku en zijn prima liveband, want de vibe zit er meteen goed in. De Eindhovense rapper schudt moeiteloos een uur aan materiaal uit zijn mouw, met voor ieder wat wils: van rauwe klassiekers als 'Kutkop' en 'Twijfel' tot recenter, toegankelijker werk. In het middenstuk sluipt misschien net wat te veel ‘safe’ spul binnen met gladde refreintjes, maar de start en de afsluiting zijn van topniveau. 'Twijfel' en vooral 'Ik Wil' kruipen onder je huid. In die laatste rapt Fresku: “Ik wil een filter, wil milder naar alles kijken / net zo hard als ik vrede wil voor de Palestijnen.” Een track uit 2015 -  en zo krijg je er tussen de beats door nog een klein geschiedenislesje bij.

Via La Fuente, die 'Sweet Caroline' een lompe housbeat meegeeft (wáárom?), ploffen we neer bij de Mainstage. Zometeen mag DOOL het veld onderdompelen in een bak donkere gitaren. Niet echt het soort gezelligheid waar je op zit te wachten als je net met je maten staat te keuvelen over je terugkeer in de kantoortuin na drie weken vakantie. En dat is ook het eerste wat zanger en gitarist Raven van Dorst opvalt: “Ik zie daarachter mensen staan die vast denken ‘wie heeft hun in godsnaam geboekt?!’ En eerlijk gezegd vraag ik me dat ook af, haha.” Gelukkig heeft Van Dorst humor, want alles ademt een totale mismatch qua programmering - een beetje alsof je Gerard Joling op Roadburn zou droppen (al zou dat stiekem wel vet zijn).

Over de show dan, want DOOL is stiekem wel gewoon een van de beste bands die ons land te bieden heeft. Loeistrak, en -hard worden de hoogtepunten aan elkaar geregen. Van 'Venus In Flames' tot 'Hermagorgon', het songmateriaal is dusdanig sterk dat niemand durft weg te lopen. Integendeel trouwens, er komen steeds meer mensen naar voren. Als laatste song 'Oweynagat' - met een sublieme gitaarrif die eeuwig zou mogen duren - uitdooft, voel je: DOOL heeft hier zieltjes gewonnen. Vooraf een bijna onmogelijke klus, maar we durven te wedden dat een paar nietsvermoedende buurtbewoners volgend jaar zomaar op een zaalshow van ze staan. En daarin schuilt dus ook een kracht van Zomerparkfeest.

Van Dorst vroeg net nog wie er na hen het podium op moest en uit het publiek klonk het antwoord: Kensington. Licht sarcastisch zegt Raven: “Oh leuk, gezellig.” En dat is ook precies wat de grootste band van Nederland (toch?) brengt: stadionrock zonder scherpe randjes. Kensington is een hond die niet bijt en eigenlijk niet eens blaft. Hoeft ook niet, want het bomvolle veld geniet zichtbaar van de radiohits. Wij slaan deze bladzijde echter om en zoeken ons bed langzaam op.

Zo komt het vierdaagse Zomerparkfeest ten einde. Voldaan, met een rugzak vol goede shows, kunnen we concluderen dat dit familiefestival een waardevolle verrijking is voor het Limburgse festivallandschap. Hier vind je de hele breedte van een festivalpubliek: van mensen die geen enkele act zien in het hele weekend, tot bezoekers die op zoek zijn naar hun nieuwe favoriete band. De organisatie speelt slim in op die verscheidenheid met een tutti-frutti aan stijlen die verrassend goed samenkomt. Natuurlijk kun je niet verwachten dat ze alleen maar bands met een rafelrandje boeken - de tap moet tenslotte blijven lopen. Maar toch, stiekem zouden we graag iets meer acts als Hiqpy en DOOL op de Mainstage zien, al was het maar om de jeugd een verplichte dosis muzikale opvoeding mee te geven. We zijn nu al benieuwd waar de organisatie volgend jaar mee op de proppen komt. Wij zijn er in ieder geval weer bij.