Zomerparkfeest 2025 dag 3: Stralende zon en een puike line-up Zomerparkfeest 2025 dag 3: Stralende zon en een puike line-up

Voor ons geen picknick, want om drie uur beginnen twee acts die we allebei niet willen missen. Als eerste begeven we ons naar de Compound waar Cloud Cukkoo optreedt. Zangeres en producer Jori van Gemert brengt met haar liveband een fijne mix van indie en pop, soms dromerig en melancholisch, vaak dansbaar en energiek, met vleugjes ouderwetse disco. Zelf omschrijft ze haar muziek als bestemd voor blauwgetinte nachten, voor dromers die de slaap niet kunnen vatten. Dat haar nummers ook midden op een warme dag de juiste snaar weten te raken, bewijst deze 28-jarige Cuijkse met gouden strot overduidelijk. Haar oogverblindende glitterjurk maken het mooie plaatje helemaal af.

We haasten ons naar de Zelt voor de tweede helft van Avalanche Kaito. Frontman en multi-instrumentalist Kaito Winse, een jonge griot uit Burkina Faso, brengt met Benjamin Chaval (drums, elektronica) en Nico Gitto (gitaar) een hypnotiserende lawine van West-Afrikaanse verhalen en anarchistische, elektronische noisepunk. Voorouderlijke traditie meets datagedreven techno. Het resultaat is werkelijk sensationeel: een muur van grensverleggende herrie die ons in trance brengt. De magnetische uitstraling van Winse draagt daaraan bij: we kunnen onze ogen niet van hem afhouden. Jammer genoeg is de tent nog niet halfvol. De vele picknickers verderop, die de zoveelste cover van Frans Bauer over zich heen krijgen, hebben absoluut iets gemist.

Volgens de website mogen we van Hannah Mae een ‘intiem optreden’ verwachten. Maar ja, het grote hoofdpodium met een goedgevuld veld ervoor vormt nou niet bepaald een knusse setting. Toch weet de 26-jarige Drentse een sfeervolle vibe te creëren met haar ontwapenende liedjes en kristalheldere stem. Hannah Mae doet waar ze goed in is: het publiek naar haar hand zetten en een prima performance leveren. Tijdens 'Ik Wil Dat Je Liegt' deelt ze het publiek in tweeën voor een wedstrijdje luidkeels zingen. Het hoeft niet zuiver te zijn, alleen hard. Dat lukt allebei.

Een uur later parodieert zanger Peter te Bos van Claw Boys Claw die zijns inziens afgezaagde gimmick: “Ik zou het fantastisch vinden als deze helft er niet meer is. De andere helft mag nog even blijven.” De iconische band Claw Boys Claw, groot in de underground scene in de jaren tachtig, is bezig met een afscheidstournee. Menig bekend nummer – althans voor de insiders – komt voorbij. Uiteraard ontbreekt ook 'Rosie' uit 1992 niet, het enige lied dat ooit de Nederlandse Top 40 haalde. Muziektechnisch is er niks mis: het rockt en rollt gesmeerd, als een paling in een emmer glijmiddel. De band functioneert als een goed geoliede machine en hoewel Te Bos vocaal af en toe de plank misslaat, klinkt zijn typische stem als vanouds. Het is een feest van nostalgie voor de fans van weleer, die al dan niet met kunstheup voor het podium staan te dansen. De 74-jarige Te Bos oogt soms vermoeid, bij wijlen zelfs verveeld, en lijkt het allemaal laconiek te bezien. Na ruim veertig jaar breit de band er dit jaar een einde aan en dat lijkt ons voor iedereen het beste.

De Niemanders is een project van Rocco Ostermann en Wout Kemkens met als doel om een stem en een gezicht te geven aan mensen die vaak ongehoord en ongezien blijven. Om de ‘nobodies’ ofwel de ‘niemanders’ te verbinden door middel van muziek. Enkele jaren geleden brachten ze een album uit met gedetineerden. In september vorig jaar verscheen hun tweede studioalbum II, waarvoor ze samen met Rick Wiegerinck azc’s bezochten op zoek naar verhalen en muzikale asielzoekers. Dit tweede album is genomineerd voor een Edison en na hun optreden in de Zelt vandaag snappen we helemaal waarom. Met hun mix van muziekgenres brengt dit collectief een wervelende show die tot op het bot raakt. De nummers staan als een huis, de zang is fenomenaal, het spelplezier werkt aanstekelijk, de energie spat ervan af. En de boodschap is glas- en glashelder. Het is een achtbaan aan emoties: dan weer treurig, dan weer hoopvol, dan weer boos, dan weer blij. De jonge Omar Alshahari uit Jemen, zanger van de single 'Habibi', steelt ons hart met zijn fantastische stem en lieve uitstraling. Ons kippenvel wordt vergezeld door biggelende tranen bij het slotnummer: de Italiaanse klassieker 'O Sole Mio', gezongen door de Syrische operazanger Awn Maarof uit Damascus. Enkel begeleid door piano, met de andere bandleden gearmd achter hem. Ja, probeer het dan maar eens droog te houden. Zonder twijfel zijn De Niemanders voor ons het hoogtepunt van deze dag.

De Duitse band Leoniden begon als schoolband en groeide in relatief korte tijd uit tot een fenomeen. Op de Main zetten ze met hun mix van indie, pop, grunge en punk een energieke, poppy show neer. Bij het eerste nummer vliegt er al een microfoonstandaard door de lucht. Vrij snel daarna volgt een gitaar, maar die wordt gelukkig opgevangen door de gitarist. Een vergelijking met het natuurfenomeen waarnaar de band is vernoemd, is snel gemaakt. Behalve het vermogen om een prikkelende performance neer te zetten heeft de band ook de nodige maatschappijkritiek: heb je een probleem met pride, met feminisme, met je uitspreken tegen genocide? Dan ben jij zelf het probleem.

Tot slot gaan we nog snel naar S10. Samen met haar band brengt ze een energieke show die staat als een huis en ze pakt het publiek moeiteloos in. Haar grootste hits worden woord voor woord meegezongen. Met de extra geluidseffecten hier en daar krijgt het hele optreden een clubvibe. Kortom, een uitmuntende afsluiter van deze dag (voor ons dan, want we moeten de laatste bus naar huis zien te halen).