Zomerparkfeest 2025 dag 2: Van rap en disco tot grunge en Indiana Jones Zomerparkfeest 2025 dag 2: Van rap en disco tot grunge en Indiana Jones

Het duurt lang voordat het enorme terrein is volgestroomd. De upcoming artiest Hiqpy speelt voor een binnendruppelend publiek en ze weten helaas de snaar van de Venlonaar niet te raken. Onder leiding van de beeldschone zangeres Abir Hamam pompt Hiqpy een flinke dosis grunge/rockmuziek door de speakers. De band laat zien dat je geen synthesizers nodig hebt om zwevige spacerock te maken en in een trance te belanden. In de setlist van onbekende nummers springt ‘Hedgehog’ eruit, maar de klapper van deze act is toch één van de twee bekendste nummers van de band. Op ‘Red Flag Magician’ bedrijft bassist Tom Radsma de liefde met zijn versterker en belegert gitarist Victor ter Veld ons met zijn effectenarsenaal. Hiqpy vlamt drie kwartier en produceert een mix van shoegaze, grunge en rock. Voor ons smaakt het naar meer, maar het laat de ons-kent-ons Venlonaar helaas onbewogen.

De volgende artiest op de mainstage is Blaudzun. Ook hier geldt: op de superwazige openingstrack ‘Wicked Ball’ zitten de gratis bezoekers jammer genoeg niet te wachten. De band speelt goed en Blaudzun zingt zelf ook niet oneven, maar de act past niet echt bij het Zomerparkfeest. Blaudzun werkt zijn nummers braaf weg zonder echt een risicootje te nemen. Geen gitaargeweld, geen geschreeuw, geen gewaagde songs en soms zelfs slaapverwekkende stukken. Tussen de rustige nummers door horen we Milolaathetlukken de tent afbreken op de kleine Amigostage. De keiharde bas van die artiest dringt door het optreden van Blaudzun heen en dat vinden we niet erg.

Gelukkig is het de beurt aan Tape Toy om ons wakker te schudden. De Amsterdamse grunge/rock formatie is het harde bewijs dat rockmuziek nog niet is uitgestorven bij de jonge generatie. In de setlist die langzaam opbouwt naar een bloedstollend en keihard einde, hebben bassist Maurice van der Graaf en gitarist Wesley Fransen prominente rollen. Maar de grootste ballen van de hele tent, heeft zangeres Roos van Tuil. Man, wat kan die vrouw rocken.

Tape Toy speelt geen missers. Sterker nog, naarmate het optreden vordert worden de tracks steeds beter en dat hebben de bezoekers ook door. Het publiek dat in het begin van het concert nog met de rug naar het podium stond, kijkt drie kwartier later met open mond naar de knallende apotheose ‘Dive Deeper’. Tape Toy is het hoogtepunt van de dag. Van Tuil vraagt nog of we titelsuggesties hebben voor het splinternieuwe nummer ‘Big Rock’. ‘’Moker harde rock’’ als je het ons vraagt.

Het terrein is inmiddels volgestroomd en het is tijd voor de goeie pot disco van de queen van de autotune: Merol. Over vrouwen met ballen gesproken. Zelfverzekerd en zonder poespas vervult Merol haar voorbeeldfunctie als artiest. Haar boodschappen zijn vlijmscherp en zetten de gratis bezoeker – die normaliter geen kaartje voor Merol zou kopen – aan het denken. Ondanks dat het muzikaal erg mager is, valt dit concert wel het beste in de smaak tot nu toe bij de duizenden aanwezigen. We vinden het zonde dat de perfecte stem van Merol niet tot haar recht komt, maar ondersneeuwt in rare effecten. Het voelt alsof je een geweldige LP draait op een goedkope bluetooth kofferplatenspeler, in plaats van een Dual pick-up met buizenversterker en jaren 70 boxen. Muzikale hoogtepunten zijn er helaas niet, maar toch slaan ‘Hou je bek en bef me’ en afsluiter ‘Lekker met de meiden’ uiteraard het beste aan.

Van Merol door naar Frenna? Nee. Eerst is het nog tijd Al-Qasar. Met deze band slaat de organisatie eigenlijk volledig de plank mis. Van de 20.000 bezoekers staan er misschien 300 in de tent naar deze Arabische rockformatie te kijken. Volgend jaar kunnen ze beter Frans Theunisz neerzetten. Niet dat Al-Qasar het slecht doet, maar hun pop/indie muziek in een zwaar Arabisch jasje laat de festivalbezoeker in Venlo koud. Als Al-Qasar hun bekendste nummer ‘Selma’ speelt, doet ons dat denken aan Indiana Jones and the Raiders of the Lost Ark. Vermakelijke film, maar niet voor op het Zomerparkfeest.

En dan wordt het lange wachten (voor sommige bezoekers) eindelijk beloond. iPhones gaan massaal de lucht in als Frenna met veel bombarie het podium betreedt. Pyro, rookmachines, confetti kanonnen – we kunnen alle vinkjes zetten die passen bij een headline-act. De decibelpiek komt laat op de avond, als Frenna zijn shirt uittrekt en gillende meiden de grond onder ons doet beven. Is het goed? Ja, an sich wel. Als het niet goed was zouden er niet 20.000 mensen vrijwillig staan kijken.

De sound van de gitarist en percussionist die Frenna bij zich heeft, wordt overrompeld door de keiharde beat. De percussionist heeft wel wat in zijn mars, maar daar draait het dit uurtje dus helemaal niet om. Frenna zingt zijn songs als een ware hitparade achter elkaar en dat valt goed in de smaak bij zijn fans. Maar als hij bij de afsluiter ‘ZAAZAA’ alleen staat te dansen tussen de vlammen zonder zelf mee te zingen, krabben we ons toch even achter onze oren. Liefhebbers van gitaargeweld en coole drumstellen zijn blij dat ze geen entreegeld hebben betaald. Maar ook dat is het mooie van het gratis festival: er is voor ieder wat wils!