Bij 3voor12 Limburg krijgen we regelmatig nieuwe muziek toegestuurd, ook van beginnende acts. Soms zijn dat platen die je een paar keer moet horen voordat ze echt landen, maar soms zijn het juist releases die vanaf de eerste noot overtuigen. De debuut-EP van Splendiferous Cocktopus behoort duidelijk tot die laatste categorie. Alles klopt: de opbouw van de nummers, het strakke spel, de krachtige zang en de heldere, goed uitgebalanceerde mix.

Splendiferous Cocktopus is een drietal uit Genk en Weert, bestaande uit Sandro Biccai (drums), Steven Houben (gitaar) en Joris Roosen (bas/zang). Hun muziek beweegt zich ergens tussen postrock, postmetal en sludge. Dat laatste genre komt het sterkst naar voren in de opener ‘Mountains of Madness’. Het nummer start met aanzwellende drums en een stevige riff, waarna het tempo direct wordt ingezet. De ietwat hese stem van Roosen sluit perfect aan op de donkere sfeer. Het klinkt gruizig, rauw en dreigend, met momenten die doen denken aan Mastodon.

Met ‘Cyclopean’ verschuift de sound meer richting postrock en postmetal. Het nummer begint dromerig en atmosferisch, maar ook hier duiken de dreigende tonen al snel op, zeker bij het fluisterende “Wake up”. De band schakelt moeiteloos tussen broeierige spanning en een meer weidse, melancholische klank. In de bio van de band lezen we dat ze de thematiek van existentiële onrust en innerlijke strijd willen verkennen in hun muziek en dit klinkt dan ook duidelijk in hun nummers door: het is duister, dreigend en melancholisch. Vooral het gitaarwerk valt op: meeslepend en krachtig, waardoor je volledig in het nummer wordt gezogen. Jammer is de fade-out aan het einde, maar dat doet weinig af aan de bijna vijf minuten sterke sound van dit nummer.

‘Haunter’ sluit mooi aan bij ‘Cyclopean’. Ook hier een haast dromerige intro, waarna de zang van Roosen opnieuw indruk maakt. Zijn stem doet denken aan de donkere emotionele lading van Mick Moss (Antimatter). Daarnaast verdient de productie een compliment: kraakhelder en toch rauw, precies passend bij het karakter van de muziek.

De EP sluit af met ‘Whisperer’. Het begint met fluisterende vocalen en getik dat direct associaties oproept met Amenra, maar zodra de rest van de band invalt, is het onmiskenbaar Splendiferous Cocktopus: wederom dreigend, melancholisch en rauw, met een sterke gelaagdheid in de muziek. Ook bij ‘Whisperer’ valt de overtuigende opbouw op, met een mooie balans tussen zware en lichtere klanken. De band heeft duidelijk een eigen sound en weet ook voldoende afwisseling in te bouwen op deze EP.

Met deze EP levert Splendiferous Cocktopus een bijzonder sterk debuut af. Het trio laat horen dat ze een eigen geluid weten neer te zetten binnen het postrock/postmetal-spectrum. Wij zijn dan ook benieuwd wanneer we dit overtuigende materiaal live kunnen gaan beleven.

De EP is hier te beluisteren.