Pukkelpop dag 4: de kers op de verjaardagstaart Pukkelpop dag 4: de kers op de verjaardagstaart

Aan het begin van de dag rapen we onze laatste restjes energie bijeen en slenteren wat doelloos over het terrein, tot we ineens de Club in worden gezogen door de betoverende klanken van Âo. Op het podium staat frontvrouw Brenda Corijn, die met haar Mozambikaanse roots en zang in het Portugees meteen een eigen wereld oproept. Rondom haar bouwt de band een geluid dat even dromerig als dansbaar is: elektronica en pop smelten samen met saudade en tropische ritmes, alsof Zuid-Europa en Zuid-Amerika elkaar ergens in Kiewit hebben gevonden.

De warme beats en subtiele percussie weven een muzikale koortsdroom die je moeiteloos meevoert naar warmere oorden. Corijns stem is loepzuiver en emotioneel, waardoor nummers als 'Mulher' en 'Crowd' boven zichzelf uitstijgen. Het absolute hoogtepunt komt wanneer de muziek even plaatsmaakt voor een dansintermezzo tussen Brenda en een mannelijke danser: intens, fysiek en haast theatraal. Een prachtig begin van de laatste dag. (BR)

USED zet op Pukkelpop een show neer die de Wave stage volledig op z’n kop zet. Waar veel drum ‘n bass sets blijven bij strak mixen, tilt hij het genre live naar een hoger niveau. Met drums waar hij met een hamer op beukt, zanglijnen en zelfs vioolspel tijdens 'Take Me' laat USED zien dat dnb veel meer is dan beats aan elkaar plakken. De visuals versterken die meeslepende energie, waardoor je je soms eerder op Rampage lijkt te staan dan midden op de dag in Kiewit. 

Hij opent met 'Limelight', een meezinger voor de dnb-community, en krijgt meteen de massa mee. “Ik ben terug thuis,” zegt hij tegen een uitpuilende Wave stage. Het publiek beaamt dat met ongekende energie: een bewijs dat de dnb-scene definitief zijn plek op Pukkelpop heeft veroverd, mede door de grote namen als Netsky, Sub Focus, Luude en Chase & Status die al voorbij kwamen. 

Een hoogtepunt is zonder twijfel 'Go Acid', de clubknaller die op elk Belgisch feestje passeert en vandaag een golf van uitzinnigheid veroorzaakt. USED noemde Werchter ooit zijn beste show, maar op Pukkelpop is hij hard op weg dat te evenaren en misschien zelfs te overtreffen. (AvR)

Pukkelpop spaart dit jaar sterke vrouwelijke artiesten. Het is op zondagmiddag de beurt aan girlband The Beaches om de Mainstage in te kleuren. Met een flinke dosis girlpower en zonnige energie trekken de vier Canadezen het publiek al vroeg in beweging.

Gitariste Leandra Earle laat zien hoe vol overgave de band speelt: bij het tweede nummer gaat ze onderuit, maar ze staat met dezelfde glimlach en energie weer op. Dat typeert hun show, niet elke uithaal is raak, maar de charme en het enthousiasme maken dat meer dan goed. De warme, zomerse sound en teksten over mislukte relaties en liefde sluiten perfect aan bij de middagzon en de festivalstemming. Over twee weken verschijnt hun nieuwe album, maar vandaag krijgt Pukkelpop alvast een voorproefje. “Are you ready to pop your Pukkelpussy,” roept de zangeres over het veld. 

De uptempo nummers houden de vaart er goed in en tijdens 'Last Girls at the Party' is het simpelweg onmogelijk om stil te blijven staan. Ze sluiten af met hun hit 'Blame Brett', dat luidkeels wordt meegezongen. Het resultaat: een vrolijke en oprechte festivalshow die smaakt naar nog veel meer. (AvR)

Tussen de girlpower van eerder en de rockbands van later, staat in de Marquee het testosteron op scherp: Viagra Boys. Vanaf de eerste seconde knalt de band erin met 'Man Made of Meat', waarna frontman Sebastian Murphy zegt: “Last time I was here, I was just a little boy with dreams.” Het publiek lacht en erna barst de tent bijna uit z’n voegen. Binnen én buiten de Marquee is het propvol, en boven alles hangt een dikke stofwolk van het platgetrapte veld: een zomerse festivaldag op z’n best.

De energie is grenzeloos, waar vermoeidheid op de laatste festivaldag normaal gesproken toeslaat, jagen de meeslepende riffs en de rauwe intensiteit van Viagra Boys je adrenaline weer omhoog. Bij 'Troglodyte' neemt Murphy nog een kort moment om steun voor Palestina uit te spreken, waarna de band weer hard doorscheurt. Het publiek zweet de tent uit, maar niemand denkt eraan te stoppen met springen.

Opvallend is dat waar IDLES eerder verrassend weinig volk trok, Viagra Boys juist moeiteloos een zee van rockliefhebbers weet te verzamelen, waarschijnlijk ook gelokt door een line-up met Queens of the Stone Age en Papa Roach. Het hoogtepunt komt met 'Sports', waarbij de absurde teksten en explosieve energie de Marquee volledig doen ontploffen. Viagra Boys zetten een geweldige show neer. Volgende keer Mainstage? (AvR)

Je hebt rolmodellen, voorbeelden en dan heb je de schoolvoorbeelden van échte helden. In die laatste categorie: Gorik van Oudheusden, beter bekend als Zwangere Guy, die de voorbije jaren een complete metamorfose onderging. Hij liet tientallen kilo’s achter in het verleden, zette zijn worsteling met alcohol bij het grofvuil en verwelkomde een dochtertje in zijn leven. In Nederland staat zijn naam nog vaak ergens onderaan de festivalposter, maar in eigen land is hij een ster: zalen van AFAS-formaat vult hij moeiteloos, en de Mainstage op Pukkelpop pakt hij in alsof hij het iedere dag doet. 

Dat inpakken doet hij met rauwe oprechtheid. Over Gaza, over de puinhoop in Brussel - zijn stad, zijn trots én zijn frustratie - Guy spreekt alsof hij zijn dagboek voorleest aan tienduizenden getuigen. Het veld hangt aan zijn lippen en kijkt muisstil toe. Hij vertelt vanuit zijn hart over het verdriet om zijn ernstig zieke vader en over de hoop die hij vindt bij zijn elf maanden oude dochtertje. Het contrast is bijna ondraaglijk en precies op dat moment barst de hemel open. Zonnestralen overspoelen de Mainstage, uit het niets - het is de hele dag al bewolkt. Iconisch, ja, maar ook pijnlijk mooi. 

Het blok emotionele songs dat volgt - ‘Beter Leven’, ‘Gorik Pt.1’ en ‘Leven Beter’ - hakt er des te harder in. Niet alleen door de inhoud van de teksten, maar ook door de manier waarop Guy ze brengt: bijna zonder filter, gedragen door sobere maar glasheldere beats, waardoor elk woord extra scherp binnenkomt. Wanneer hij vlak voor ‘Leven Beter’ vertelt dat hij opnieuw contact heeft met zijn moeder en hoe ook zij dankzij deze shows stapjes vooruit kan zetten, volgt er een ovatie die aanvoelt als een massale omhelzing. Daarna gaat de knop resoluut om: de resterende minuten worden gebruikt om het hele veld te doen ontploffen. Voor je het weet zijn de 65 minuten om en blijft één vraag hangen: wanneer staat Zwangere Guy hier als headliner? Hij heeft er alles voor in huis. (BR)

Na alle energie en dansjes van de dag is het in de Marquee tijd om even adem te halen bij AURORA. De Noorse zangeres weet met haar intense stem en meeslepende muziek het publiek moeiteloos mee te nemen in haar betoverende wereld. De show is zorgvuldig samengesteld, met prachtige visuals op de schermen die haar dromerige klanken versterken. Bij aanvang is de tent nog halfleeg, maar al snel stroomt deze vol. Hoewel de Marquee niet uitpuilt aan de zijkanten, is het ook duidelijk dat je binnen moet staan om de volle intensiteit van haar muziek te voelen.

AURORA vertelt haar verhaal niet alleen met woorden en muziek, maar ook met haar hele lijf. Ze is schaamteloos en compleet zichzelf, van fluisteren tot een onverwachte oerkreet. Het publiek laat zich meevoeren en zelfs achter de tent zitten fans via het scherm kijkend mee te wiegen. Een bijzonder moment ontstaat wanneer ze haar bekendste nummer ‘Runaway’ opdraagt aan de mensen in Palestina, waarna een oorverdovend applaus losbarst.

Na afloop voelt het alsof je even ergens anders bent geweest, weg uit de festivaldrukte. Niet iedereen zal dit op een dag vol gitaren en beats omarmen, maar wat AURORA doet, doet ze verdomd goed. (AvR)

Aan afzeggingen geen gebrek dit jaar op Pukkelpop, en ook Maruja moest afhaken. Maar de organisatie schakelde razendsnel door Keo te strikken. Voor de piepjonge Londense band is het hun allereerste festivalshow op het vasteland, al merk je daar niets van: ze ogen nonchalant, zelfverzekerd en spelen strak. Zanger Finn Keogh laat af en toe een glimlach doorbreken, maar houdt verder zijn stoïcijnse frontmanpose strak vast.

Hun sound - gruizige Britse rock die doet denken aan Wunderhorse - vult moeiteloos de halfvolle Lift. ‘Thorn’ krijgt een prachtige gitaarlijn mee, terwijl ‘I Lied, Amber’ zich ontpopt tot een meeslepende ballad met kippenvelmomenten. De gitaren zijn gelaagd, de ritmesectie solide en Finns stem schommelt mooi tussen rauw en kwetsbaar.

Het voelt alsof Keo nu al precies weet wat ze wil: songs brengen die groter zijn dan de tent waarin ze staan. Een paar bezoekers lijken te beseffen dat ze wel eens getuige zijn van de next big thing. En eerlijk: het zou zomaar kunnen, want in hun thuisland vliegen de tickets inmiddels al de deur uit. (BR)

Pukkelpop smeedt het ijzer het liefst als het heet is. De programmatiecommissie heeft er een neus voor om sterren van morgen in huis te halen: dit weekend zagen we het al bij verschillende acts in de kleinere tenten. Maar af en toe springt een artiest zó hoog uit het maaiveld dat een plekje helemaal bovenaan de affiche onvermijdelijk wordt. Billie Eilish was ooit zo’n bliksemschicht. Dit jaar zijn dat Chappell Roan én, vlak voor de headliner op de slotavond, Doechii - de nieuwe hiphoprevelatie uit Florida.

Doechii dus. Sinds haar legendarische Tiny Desk-concert en de openlijke lof van Kendrick Lamar schoot haar ster als een vuurpijl de lucht in. Festivals wereldwijd wilden haar strikken, maar in de Benelux was het Pukkelpop dat het eerst toesloeg. Wat we kregen: een fenomeen. Jaylah Ji’mya Hickmon (haar echte naam) stapt het podium op met een joint in de rechterhand, geklemd tussen nagels die langer zijn dan de boulevard van Oostende. Vergezeld door Prada-hakken en een lijf vol glitter is het veld vanaf eerste song 'Nosebleeds' volledig mee. 

Dat doet ze grotendeels alleen, al staat haar DJ natuurlijk aan haar zijde. Maar daar wringt het schoentje soms een klein beetje: de dame achter de knoppen toont zich iets té enthousiast, gooit er tussen de nummers door allerlei geluidseffecten en gimmicks tussendoor en haalt zo soms de vaart uit de show.

Niet nodig, want Doechii heeft zelf meer dan genoeg in huis. Ze is een fenomenale rapper met een timing en flow waar maar weinigen aan kunnen tippen. Het lijkt haar moeiteloos af te gaan. Terwijl ze rapt, slingert ze haar lichaam in houdingen die je beter niet probeert na te doen. Eén overmoedig meisje in het publiek waagt het toch, maar blijft half dubbelgevouwen achter. Told you.

Dat bewijst ze op ‘Boiled Peanuts’, waarin haar bars strak over de beat glijden, en op het vlijmscherpe ‘Denial Is A River’, dat live nog steviger binnenkomt dan op plaat. Hoogtepunt van de set is misschien wel ‘Anxiety’ - ja, dat nummer met die Gotye-sample – dat hier een brute metalcore-riff meekrijgt. Doechii krijgt hier vijftig minuten om haar co-headline show neer te zetten en ze vult die met zoveel kracht dat je hongerig achterblijft. Het doet verlangen naar een volgende keer - langer, grootser (met dansers?), en wie weet mét liveband - want dit smaakt naar veel meer. (BR)

De Ierse postpunkband The Murder Capital staat dit jaar in de Club en dat is een gouden match. Ondanks dat ze op meerdere plekken niet welkom waren vanwege hun uitgesproken meningen over politiek, laten ze zich hier duidelijk horen: een Palestijnse vlag wappert zichtbaar op het podium. Ze openen met ‘The Fall’, een song waarvan de intensiteit perfect past bij de intieme Club en de lucht die erbuiten langzaam donker kleurt.

Het publiek heeft dit optreden massaal gevonden, de tent staat propvol. Hun muziek is duister, meeslepend en vol rauwe emotie. Sommige outros rekken ze lang uit, maar hun muzikale kracht en overtuiging maken dat ze er moeiteloos mee wegkomen, niemand verliest de aandacht, iedereen blijft vol verwondering luisteren. Zanger James McGovern grijpt het moment voor een gevoelig statement: “This world is supposed to be a community.” Dit zorgt, net als hun nummers, voor een voelbaar kippenvelmoment.

The Murder Capital bewijst vanavond dat ze tot de absolute hoogtepunten van het weekend behoren. Wanneer we de tent uitlopen en merken dat het buiten inmiddels helemaal donker is, voelt dat precies goed bij hoe hun muziek ons heeft achtergelaten: diep geraakt en even stil vanbinnen. (AvR)

Toen Justice werd aangekondigd naast namen als Doechii, Papa Roach en Queens of the Stone Age gingen er onvermijdelijk wat wenkbrauwen omhoog. Hoe zou Pukkelpop dit puzzelwerk aanpakken? Een Justice-show in het daglicht? Josh Homme als sub-headliner? Doechii in een te krappe tent? Geen van dat alles: Justice krijgt de eer om de Wave af te sluiten - plek voor zo’n vijftienduizend gelukkigen.

Halverwege de tent vinden wij nog net een plekje, en daar zijn we maar wat blij mee. Net op het moment dat drie festivaldagen je benen tot pudding hebben gekneed en je denkt dat de energie echt op is, hangt er plots iets in de lucht. Een soort spanning die steeds sterker wordt, tot iets na half tien de lichten doven en het iconische kruislogo van Justice opdoemt. Vanaf dat moment gaat het in één rechte lijn naar de finish: vijfenzeventig minuten zijn zelden zo snel voorbijgegaan. Het publiek heeft opener ‘Genesis’ nog nodig om te bekomen van de lawine aan licht en visuals die over hen heen stort, maar zodra de eerste flarden van ‘Generator’ met die onmiskenbare stem van Kevin Parker binnendrijven, is er geen houden meer aan: de dansvloer ontploft.

De lichtshow groeit met de minuut uit tot een spektakelstuk: razendsnelle bewegende spots, stroboscopen die je ogen bijna naar een zonnebril doen grijpen en een precieze afstemming op elke beat. Het voelt alsof het licht zelf een instrument is. Voor ons staan een paar jonge gasten - vermoedelijk de hele dag murw gebeukt in de Boiler - hun laatste restjes energie middels twijfelachtige dansmoves te verbranden, terwijl iets verderop een oudere man met z'n ogen dicht losgaat op ‘Audio, Video, Disco’. Dat contrast zegt alles: Justice is vanavond van en voor iedereen. En wanneer ‘Generator’ voor een laatste keer ontploft - inmiddels hét lijflied van deze show - lijkt de hele Wave op te stijgen. Justice was stiekem de echte headliner van de zondag. (BR)

Na de teleurstelling van vorig jaar, toen Queens of the Stone Age hun headlineshow op Pukkelpop moesten annuleren, was dan eindelijk het moment daar. De band had beloofd de show in te halen en gelukkig maken Josh Homme en zijn mannen die belofte méér dan waar. Stipt om 22:45 klinkt de intromuziek die haast doet denken aan een soundtrack uit de Efteling. Zodra de band het podium betreedt staat het publiek meteen aan. Bij het tweede nummer ‘My God Is the Sun’ breekt het publiek al definitief los en je merkt dat iedereen voelt dat deze avond een bijzondere gaat worden. 

Ondanks de recente gezondheidsproblemen van Homme klinkt zijn stem krachtig als altijd. Na ‘Burn the Witch’ daagt hij het publiek uit met de woorden: “Pukkelpop, are you fucking awake?”. Het antwoord is een oorverdovend ja, al moet gezegd dat de setlist niet de grote hitshow is die sommigen misschien hadden verwacht. Maar met een perfect afgestemde, toch vrij minimale, lichtshow en een loeistrak spelende band is extra poespas op het podium niet nodig. Gitarist Troy van Leeuwen schittert met zijn langgerekte gitaarsolo tijdens ‘Paper Machete’, terwijl Homme na ‘No One Knows’ (vandaag wat later in de set) benadrukt dat het festival nog niet over is. Hij grapt dat ze het nummer twintig keer zouden kunnen spelen, maar besluit het publiek juist een mix van klassiekers en verrassingen te geven. Elke setlist van de band is net anders en dat maakt de Amerikanen dan ook zo eigenzinnig. Een hit als  ‘I Sat by the Ocean’ wordt bijvoorbeeld gevolgd door het tragere, zwoele ‘The Vampyre of Time and Memory,’ een moment van ademhalen voor de voorste rijen, in mogelijk inkakmomentje voor de rest van het veld. 

Tijdens hoogtepunt ‘Straight Jacket Fitting’ zoekt Homme de interactie op met de fans vooraan, begroet ze persoonlijk en tovert het publiek om tot een massaal achtergrondkoor. Zijn droge humor ontbreekt natuurlijk ook niet vanavond, bij de bandintro stelt hij zichzelf bijvoorbeeld voor als Will Smith. Het emotionele hoogtepunt volgt bij ‘Make It Wit Chu’, luidkeels meegezongen door een zwijmelende weide, waarna ‘Go With the Flow’ en een scheurend ‘Song For The Dead’ het veld bijna doen ontploffen. Queens of the Stone Age bewijst vanavond dat ze meer dan thuishoren op de hoogste posities van de mainstage, ook op Pukkelpop, waar dit weekend toch met name de popacts deze plekken kregen toebedeeld. 

Na afloop wordt de traditionele vuurwerkshow ingeleid met een statement over onrecht in de wereld. Tijdens de laatste beats knalt het vuurwerk de lucht in, afgesloten met confetti in de kleuren van de Palestijnse vlag. Een indrukwekkend slotstuk van een festival dat dit weekend niet alleen muzikaal, maar ook maatschappelijk een krachtig statement maakte. (AvR)