Pelagic Fest dag 2: Stilte, chaos en alles daartussen Pelagic Fest dag 2: Stilte, chaos en alles daartussen

Törzs opent de kleine zaal en ondanks het vroege uur is die al verrassend goed gevuld. Op de website van Pelagic wordt de band omschreven als de grootste instrumentale postrockband van Hongarije. In zo’n nichegenre zegt dat misschien niet alles, maar wát wel indruk maakt, is dat ze hun album Tükör opnamen op 500 meter diepte, in een grottenstelsel dat op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. Dit jaar keren ze terug met hun nieuwe album Menedék. Live klinkt Törzs dromerig en technisch foutloos: postrock die zich even goed leent voor een loom zondagochtendmoment als dat hij soms bijna té dromerig is voor wie nog niet helemaal wakker is. Toch weet de band een overtuigende set neer te zetten, met een prachtig helder geluid. (AW)

Gisteren schreven we al dat This Will Destroy You een nieuwe fase is ingegaan: oprichters Jeremy Galindo en Christopher King zetten de band voort, ieder met hun eigen line-up en in een andere samenstelling. Galindo startte daarnaast samen met een ander TWDY-lid het project you, infinite. Hun sound ligt dicht bij die van TWDY – degelijke postrock – maar hun eerste album mist eerlijk gezegd de gelaagdheid. Waar TWDY uitblinkt in zorgvuldig opgebouwde composities, kabbelen de nummers van you, infinite iets te vaak voort zonder duidelijke spanningsboog. Live komt er af en toe wel wat meer pit naar boven, zoals in ‘Shine Eternal’, maar meestal blijft het toch net te vlak. Gelukkig sluit de set energieker af en hier en daar wordt zelfs voorzichtig gedanst op de melancholieke maar tegelijkertijd lichte klanken van you, infinite. (AW)

The Gorge bestaat uit vier jazzmuzikanten die dit project ooit begonnen als creatieve uitlaatklep. Wat als hobby startte, groeide al snel uit tot iets veel groters: na het zien van slechts een 17 seconden durende livevideo nodigde Pelagic-oprichter Robin Staps de band direct uit om met The Ocean door de VS te touren. Niet lang daarna volgde een contract bij Pelagic. Het is dan ook geen verrassing dat we Staps tijdens dit optreden helemaal vooraan uit zijn dak zien gaan. Muzikaal staat het als een huis. De invloed van Meshuggah is duidelijk hoorbaar, maar The Gorge heeft onmiskenbaar een eigen geluid: soms proggy, soms meer hardcore, maar altijd rauw en bruut. Het zorgt eindelijk voor een flinke dosis energie op Pelagic! Hoogtepunten zijn ‘Beneath the Crust’ en vooral afsluiter ‘Wraith’, waarin de band laat horen niet alleen uit te blinken in de zware, energieke passages, maar ook in de bijna breekbare rustige stukken. Dat enthousiasme van Staps begrijpen we na dit optreden dan ook maar al te goed. (AW)

Het Belgische trio Pothamus, opgericht in 2013 in Mechelen, vermengt sludge en post-metal met filosofische en spirituele lagen. Hun muziek draait om repetitieve riffs, zwevende drones, tribale percussie, waarmee ze een trance-achtige, haast metafysische ervaring oproepen. Centraal staat de zoektocht naar betekenis. Met hun debuut Raya (2020) maakten ze al indruk en dit jaar verscheen hun tweede album Abur dat we vandaag integraal voorgeschoteld krijgen. Pothamus is één van de meest opvallende bands in de line-up en dat komt vooral door hun unieke sound. Met de openingstonen van ‘Zhikarta’ word je gedwongen tot introspectie en stilte. In de zaal is het dan ook muisstil. De opbouw in dit nummer is meeslepend en de geur van de wierook brengt je in hogere sferen. De kenmerkende opbouw wordt bij elk nummer gehanteerd en dat zorgt er soms voor dat de afwisseling en de dynamiek iets vervagen. De bandleden staan constant met elkaar in oogcontact en die synergie werkt heel fijn door. Ondanks dat de muziek heel bezwerend is, is het wel de moeite waard om naar de sierlijke bewegingen op het podium te kijken. ‘Savartuum Avur’ is het meest dreigende nummer en eindigt met een fijne climax van gitaar en de ingetogen schreeuw van zanger Sam Coussens (die overigens geheel in stijl gekleed is). ‘Ykavus’ is heel ingetogen en haast sacraal, wanneer de gitaar even wordt weggelegd en alleen de drums en de soundscapes hun werk doen. Afgesloten wordt met het titelnummer ‘Abur’, een dystopisch nummer van een kwartier, waarbij alle registers nog eens opengetrokken worden. Een intens en prima optreden dat beloond wordt met een flink applaus van de goed gevulde grote zaal. Namasté. (BH)

Nadat we in een heerlijke trance zijn beland door Pothamus worden we genadeloos gewekt met een stomp in de maag. BEAR is naar Pelagic Fest gekomen om de kleine zaal vakkundig af te breken en dat is dan ook wat er bijna letterlijk gebeurt. Na het openingsnummer ‘Piece’ gaat de sloopkogel erin. “We kunnen nog harder en sneller,” is de boodschap van zanger Maarten Albrechts, die zoals altijd gekleed gaat in zijn witte hoodie en baseballpet. Drummer Serch Carriere is met afstand de snelste drummer van Pelagic Fest en hij vuurt salvo’s op ons af die lijken alsof iemand een mitrailleur leegknalt. Er is weinig ruimte om op adem te komen, want BEAR dendert door. Nummers als ‘Vanta’ en ‘Serpents’ zitten ingenieus in elkaar en de afwisseling tussen het schreeuwen en de cleane zang geeft de intense muziek een melodieuze laag. En… we hebben de eerste moshpit (en waarschijnlijk ook de laatste) van het festival te pakken. Er is constante interactie met het publiek en gitarist James Falck maakt zelfs nog een rondje door de zaal. Het is een compromisloze show en dat wordt bij afsluiter ‘Wreckthings’ nog even botgevierd op het drumstel. Wat rest is een gesloopt podium en het gevoel dat we onze opgekropte woede en emoties even los hebben kunnen schreeuwen. (BH)

Nog zo’n eigenzinnige band uit de stal van Pelagic is het Franse Hypno5e. Hun zorgvuldig uitgesponnen postmetal vraagt om volledige aandacht: muziek waarbij je echt even moet gaan zitten. De band verwerkt veel spoken word in hun nummers, gevolgd door een gelaagde opbouw die uitmondt in een krachtige explosie van geluid en de rauwe schreeuw van frontman Emmanuel Jessua. Het publiek laat zich meeslepen, soms met gesloten ogen, soms heftig headbangend. Jammer genoeg lopen er naast de spoken word ook andere geluiden mee op de backing track. Begrijpelijk bij de gesproken stukken, maar minder fraai wanneer ook andere klanken niet live gebracht blijken te worden. Toch zet Hypno5e een sterk optreden neer, waarin brute passages moeiteloos worden afgewisseld met ingetogen momenten. Opvallend genoeg is de zaal slechts half gevuld (vandaag is het sowieso rustiger dan gisteren), maar deze band had beslist een groter publiek verdiend. (AW)

A Burial At Sea moest helaas last minute afzeggen, maar gelukkig werd er snel een sterke vervanger gevonden: Lizzard. Een welkome toevoeging aan de line-up, want waar we dit weekend enerzijds veel instrumentale acts en anderzijds brute metal met grunts hebben gehoord, brengt Lizzard een artrockmix, met invloeden uit stoner, prog en blues, en cleane zang. Ook fijn om eindelijk een vrouw op het podium te zien, want het lijkt dit weekend alsof de postrock en -metal scene een nogal door mannen gedomineerd genre is. Gelukkig zien we nu Katy Elwell op drums. Hoewel, zien is misschien te sterk uitgedrukt, want ze komt nauwelijks boven haar kit uit. Hoe dan ook, ze speelt super strak en dat geldt eigenlijk voor de hele band. Want ook de stem van Mathieu Ricou klinkt prachtig helder en wordt sterk ondersteund door de zware baslijnen van William Knox in bijvoorbeeld ‘Black Sheep’. De gevarieerde sound wordt ook direct duidelijk in het begin van de set, want als vervolgens ‘Blowdown’ wordt ingezet, lijkt het alsof we even meegenomen worden in een hardrock klassieker. De band toont vandaag zijn veelzijdigheid en aan het eind horen we bij ‘Minim’ hoe Lizzard ook in juist een prachtig ingetogen nummer kan uitblinken. (AW)

BRUIT ≤ zorgde voor het hoogtepunt van de eerste dag en ook voor vandaag zijn de verwachtingen hooggespannen. Ook op dag twee wordt de gevoelige snaar letterlijk en figuurlijk geraakt. De band staat heel dichtbij elkaar en bij het publiek en die intieme setting zorgt voor een gevoel van geborgenheid. De viool en de cello spelen weer een centrale rol en deze worden ondersteund door de atypische drums, waarbij ook vandaag de enorme basdrum opvalt. De band speelt grotendeels met gesloten ogen en vol overgave. Vanaf openingsnummer ‘Industry’ voel je de emotie van het podium overslaan naar de zaal. De doodse stilte en gesloten ogen in de zaal spreken boekdelen. “Playing these old songs feels like meeting an old friend. You are afraid it’s going to be weird, but it feels familiar”. Met deze zin kunnen we het optreden ook samenvatten. Het absolute hoogtepunt is het slotstuk ‘The Machine Is Burning’. De song wordt gestart met een orgel en dat zorgt voor een spiritueel gevoel, maar als de drums en de gitaar aanzwellen, dan voel je dat er iets speciaals gaat gebeuren. Het nummer bouwt op naar een episch einde, waarbij de vloer letterlijk trilt. Wederom zorgt BRUIT ≤ voor een ingetogen hoogtepunt. Een bijzondere band, met bijzondere bandleden. (BH)

Gösta Berlings Saga uit Stockholm ontstond in 2000 rond toetsenist David Lundberg en drummer Alexander Skepp. De bandnaam is ontleend aan de gelijknamige roman Gösta Berlings saga van de Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf. Dat boek verscheen in 1891 en draait om Gösta Berling, een charismatische maar tragische predikant die in een gemeenschap in Värmland allerlei avonturen beleeft. Dit jaar verscheen hun nieuwe album Forever Now. Op deze tweede dag van Pelagic Fest presenteert de band zich als een band die zich nooit heeft laten vastpinnen op een genre, maar altijd de grenzen verlegt. We zien de vijf bandleden opkomen in witte pakken (à la Gutalax). Het podium staat volgebouwd, waarbij vooral de enorme percussiesectie opvalt. De muziek van de band laat zich moeilijk samenvatten. Het is elektronisch, eclectisch, maar wel met de nodige gitaar en de percussie zorgt voor de juiste portie weirdness. Je krijgt de hele tijd het gevoel dat je naar een soundtrack van een jaren ’80 serie zit te luisteren. We krijgen er zeg maar Knight Rider en Miami Vice vibes van. Een nummer als ‘Through The Arches’ zou hier zomaar in voor kunnen komen. Het publiek in de kleine zaal heeft wel zin in een dansje en wordt op haar wenken bediend. Het hoogtepunt van de set is het titelnummer van het laatste album. ‘Forever Now’ is een prima opgebouwd nummer, met een spacy synthesizer en een portie melancholie. Een verrassend goed optreden. (BH)

The Hills Mover is het soloproject van Grégoire Fray, frontman van het Brusselse post-rock/industrial collectief THOT, waarmee hij op intieme wijze zijn eigen muzikale pad beproeft. Zijn meest recente werk, Tales of Gravity (2025), bouwt op een introspectieve koers met klanken die doen denken aan een samensmelting van ambient-folk en poëtische storytelling. De essentie van The Hills Mover is die van een muzikant onderweg, met rugzak en gitaar en met open oren voor de verhalen die hij onderweg tegenkomt. In de foyer mag hij vandaag zijn verhaal “vertellen” en dat gaat hem best goed af. Ondanks het lawaai in de foyer zijn er genoeg mensen die aandachtig luisteren. Het geeft een soort huiskamergevoel, maar ergens is het ook de meest ondankbare plek om te spelen. (BH)

Ihsahn heeft de eer om Pelagic Fest af te sluiten. Eigenlijk zou hij vorig jaar al zijn opwachting maken, maar wegens logistieke problemen ging dat optreden niet door. Vandaag zijn we getuige van een intense show vol genre-overstijgende metal. Vooral op zijn laatste album IHSAHN uit 2024 is goed te horen hoe hij de grenzen doorbreekt. ‘Pilgrimage To Oblivion’ is al vroeg in de set een hoogtepunt. Een angstaanjagend nummer, waarbij de schelle schreeuw ondersteund wordt door de bombast van de soundscapes. Het beste nummer van deze show is ‘Stridig’, waarbij er wordt overgeschakeld op het Noors. De rollende drums en de scherpe en supersnelle riff geven het nummer een soort speedmetal vibe met een 70’s saus. Deze wordt nog meer aangewakkerd bij de brug, waarbij het lijkt alsof we naar Deep Purple luisteren. Het nummer eindigt in een complete climax. Ihsahn weet duidelijk waar de metalmosterd vandaan komt. Met ‘Nord’ en ‘Telemark’ brengt hij vervolgens een ode aan zijn thuisland met een folkloristische inslag in beide nummers. Het “rustmoment” in de set is ‘The Distance Between Us’. De cleane zang is een welkome afwisseling en bewijst dat Ihsahn ook een goede zanger is en niet alleen een begaafd multi-instrumentalist. Met ‘A Taste Of The Ambrosia’ krijgt de tweede editie van Pelagic Fest een waardig einde. Jammer dat er maar nog zo weinig mensen getuige waren van het prachtige slotakkoord. Is Ihsahn té metal voor dit festival? Aan de halflege zaal te zien wel, maar aan het aantal duivelshoorns in de lucht te zien zeker niet. De liefhebbers waren er nog en hebben genoten. (BH)

Pelagic Fest liet ook dit jaar zien hoe breed het Pelagic-label eigenlijk is. Van dromerige postrock, via hypnotiserende trance en intense metal tot aan experimentele klanken: de variatie was indrukwekkend. Het festival trok bovendien een opvallend internationaal publiek, wat de bijzondere sfeer versterkte. Voor bezoekers waren het twee dagen vol uiteenlopende indrukken en sterke optredens. Hopelijk komt Pelagic volgend jaar weer terug naar Maastricht voor een editie waarin het label deze diversiteit opnieuw kan tonen.