Pelagic Fest dag 1: Van ingetogen stilte tot oorverdovende intensiteit Pelagic Fest dag 1: Van ingetogen stilte tot oorverdovende intensiteit

Natuurlijk mag de artist in focus het festival aftrappen. Blessings, een van de bands van Johan G. Winther, opent in de kleine zaal van de Muziekgieterij. De band bracht in 2012 het debuut Bittervatten uit en hun sound laveert tussen hardcore, noiserock en punkrock. Op 1 augustus verscheen hun nieuwste album Blodsträngen. De start van de set verloopt echter moeizaam: bij opener ‘Allt Vi Kan Ge Är Upp’ is het geluid verre van optimaal en vooral de zang van Fredrik Karlsson komt slecht uit de verf. De eerste nummers ogen rommelig, deels door een ongelukkige geluidsafstelling, maar ook omdat de band in sommige tracks te veel ideeën tegelijk lijkt te willen verwerken. Het resultaat is soms lastig te volgen en dit gevoel van chaos wordt nog eens versterkt door een haast stroboscopische lichtshow. De samenzang van Winther en Karlsson klinkt op papier interessant, maar in de praktijk komt het niet goed tot zijn recht. Bovendien verdwijnt de zang geregeld in de brij van geluid. Gaandeweg de set trekt het gelukkig bij en vooral de langere instrumentale passages overtuigen, met hun repeterende baslijnen en krachtige gitaarwerk. Blessings speelt met volle overgave en zichtbaar plezier, maar weet ons vandaag toch niet helemaal te winnen. (AW)

Het Belgische kwartet Hemelbestormer is al sinds 2012 actief. De bandleden hebben allen een achtergrond in hardcore-, doom- en blackmetalbands. In de muziek staan thema’s als ruimte, natuurkrachten en de spanning tussen licht en duisternis centraal. Inmiddels heeft de band vier albums uitgebracht, waarvan The Radiant Veil (2025) het meest recente is. Vandaag staan er vijf nummers op de setlist en met ‘Void’ wordt de set geopend. In twaalf minuten worden we meteen op onze plek gezet en is het duidelijk dat Hemelbestormer ons vandaag gaat hypnotiseren. Bij het tweede nummer ‘Usil’ zien we dan ook al de eerste gesloten ogen en deinende hoofden. Na dit nummer zijn we al dik twintig minuten onderweg. De set wordt doormidden gezaagd met ‘Praise The Sun’, waarbij de zware riffs de boventoon voeren. Na ‘Tinia’ wordt de set afgesloten met ‘Satre’, waarbij alles dat Hemelbestormer kenmerkt bij elkaar komt. Als een soort white noise horen we constant een soort radiosignaal op de achtergrond dat uiteindelijk overgaat in een soort jaren ’80 new-wave break. Dit is voor de band het teken om het gaspedaal in te drukken en we worden meegesleurd naar het einde. Hemelbestormer is dynamisch en hard, maar ook melancholisch en ingetogen op de juiste momenten. (BH)

Van de ene instrumentale postmetalband naar de volgende: Astrosaur. Waar Hemelbestormer zich onderscheidt met zware, logge riffs, kiest Astrosaur voor een andere benadering. Hun muziek kenmerkt zich door snellere, bijna dansbare riffs en complexe tempowisselingen, met duidelijke knipogen naar progmetal en af en toe ook naar stoner. Gitarist Eirik Kråkenes, die bovendien het merendeel van de nummers schrijft, is een ervaren sessiemuzikant en werkte eerder samen met onder meer Leprous en Ihsahn. Vandaag laat hij met Astrosaur vooral horen hoe sci-fi-achtige soundscapes naadloos samengaan met technische finesse. Hier en daar duiken invloeden uit jazz en mathrock op, wat de muziek nog veelzijdiger maakt. Ondanks de vaak energieke nummers blijft de zaal opvallend rustig. Het Pelagic-publiek lijkt zich vooral te kenmerken als serieuze luisteraars: mensen die liever geconcentreerd en aandachtig genieten dan zich laten meeslepen in uitbundigheid. (AW)

Het slot van Astrosaur moeten we helaas aan ons voorbij laten gaan, want we haasten ons terug naar de grote zaal voor wat ongetwijfeld een van de hoogtepunten van de dag zal worden: de integrale uitvoering van The Age of Ephemerality, het nieuwste album van BRUIT ≤. Wat ooit begon als een eenmalig project, groeide na de eerste EP Monolith (daarover morgen meer) uit tot een vaste waarde in de postrock-scene. Sindsdien speelde de band op gerenommeerde festivals als Roadburn, ArcTanGent en Dunk!festival en vanavond staan ze “gewoon” in de Muziekgieterij. Opvallend is dat je hun muziek niet op Spotify zult vinden, een bewuste keuze. BRUIT ≤ mijdt grote streamingdiensten vanwege de oneerlijke vergoedingen en kiest ervoor hun werk enkel via onder meer Bandcamp beschikbaar te stellen. Wie ze wil horen, moet dus bewust de weg naar hen toe vinden en dat past misschien juist perfect bij hun muziek: gelaagd, intens, soms confronterend.

Live valt direct de enorme basdrum op. De vloer trilt dan ook letterlijk zodra de band aftrapt. BRUIT ≤ heeft een geheel eigen sound, versterkt door het gebruik van een cello en bij sommige nummers ook een viool. The Age of Ephemerality is geen eenvoudige kost. ‘Bruit’ betekent herrie in het Frans en die naam maakt de band live ook zeker waar in de rauwe, soms oorverdovende passages van het album. Maar even makkelijk mengen ze white noise, ongrijpbare klanken en spoken word met momenten van pure, glasheldere schoonheid. Opvallend is ook hoe stil het is in de rustige delen van de nummers; je kunt een speld horen vallen. Het Pelagic-publiek slikt het gretig en dat is geen wonder: BRUIT ≤ beheerst als geen ander de kunst om chaos te laten oplossen in stilte en om die stilte weer te laten uitgroeien tot adembenemende melodieën. Ook de band zelf oogt onder de indruk. Hun laatste optreden dateert uit 2022 en de dankbaarheid om hier op Pelagic te mogen spelen straalt er vanaf. Dit is een band die je live móét meemaken om het echt te begrijpen. (AW)

Telepathy ontstond in 2011 toen de Poolse broers Piotr, Albert en Krystian Turek samen met gitarist Richard Powley de krachten bundelden. Op het recent verschenen Transmissions (2025) verdiepen ze zich in hun expressieve kern. Het is alweer zes jaar geleden dat de band in Nederland te zien was en dat komen ze vandaag goedmaken. Eigenlijk zou deze recensie zich kunnen beperken tot het eerste nummer, want ‘Tears in the Fibre’ bevat alles dat je wil horen in een post-metal nummer. Het nummer bestaat uit meerdere onderdelen, waarbij de kenmerkende riff op verschillende manieren terugkomt. Om Johan Cruijff te quoten: je gaat het pas zien als je het doorhebt (in dit geval hoor je het pas als je het doorhebt). Een geniale opbouw, afgewisseld met soundscapes en telkens een ander ritme. Bij ‘Oath’ voert de kenmerkende riff de boventoon. Helaas wordt de show verstoord door technische problemen en dat haalt de opgebouwde sfeer meteen eruit. De twee nummers die volgen weten niet echt meer de aandacht te grijpen. Deze band had meer verdiend. (BH)

Vorig jaar moest Psychonaut door persoonlijke omstandigheden helaas verstek laten gaan op Pelagic Fest, maar dit keer zijn ze er wél – en hoe. Het Mechelse trio, bestaande uit Stefan De Graef, Thomas Michiels en Harm Peters, heeft op 24 oktober een nieuw album op komst: World Maker. Met de eerste twee singles als veelbelovende voorproefjes zijn de verwachtingen vanavond hooggespannen. Die belofte lossen ze live moeiteloos in. De set wordt geopend met ‘Endless Currents’, een van de nieuwe singles. Waar bij Blessings de samenzang een zwak punt was, vormt dit bij Psychonaut juist een kracht: de stemmen van De Graef en Michiels vullen elkaar naadloos aan. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en voor het eerst vandaag komt het publiek echt in beweging. Het luid toegejuichte ‘All I Saw as a Huge Monkey’ zorgt zelfs voor een onverwacht grappig moment wanneer het geluid aan het begin van het nummer volledig wegvalt. Zowel band als publiek kunnen erom lachen en bij de herstart klinkt het applaus alleen maar harder. Afgesloten wordt er, hoe kan het ook anders, met hun bekendste nummer ‘The Fall of Consciousness’. Met dit optreden bevestigt Psychonaut nog maar eens hun reputatie als ijzersterke liveband. (AW)

Barrens is een trio uit Göteborg, waarbij we Johan G. Winther ook weer tegenkomen. In 2020 verscheen hun debuut Penumbra. Een plaat waarmee ze hun naam binnen de scene vestigden. Inmiddels bouwt de band met het nieuwe Corpse Lights (te verschijnen aankomende maand) verder op dat fundament. Barrens mag de tweede helft - na de foodbreak - van het festival aftrappen in de kleine zaal. De eerste drie nummers, waaronder ‘The Passing’, bepalen de sfeer. Het is muzikaal prima, maar de sfeer slaat niet echt over op de mensen in de zaal en dat blijft gedurende de hele show het geval. Af en toe wordt er een muur van geluid opgetrokken waar Donald Trump jaloers op zou zijn (qua muur dan). Veel rook, weinig interactie, maar prima muziek. (BH)

Wie het werk van God Is An Astronaut kent, weet dat hun muziek verhalen vertelt. Atmosferische postrock met subtiele invloeden uit krautrock en spacerock: de band schept een universum waarin je als luisteraar volledig wordt meegezogen. Live komt die gelaagdheid nog sterker naar voren. De zorgvuldig opgebouwde composities, gedragen door diepe baslijnen en verrijkt met het gebruik van een theremin, nemen het publiek volledig mee. In tegenstelling tot bij BRUIT ≤ klinkt er hier en daar wat geroezemoes in de zaal, vaak meteen gesmoord door een geïrriteerde “ssht” van de buren. Want dit is muziek die vraagt om stilte: hypnotiserend, betoverend en extra kracht bijgezet door de lichtshow die elk nummer in andere kleuren hult. Ook de set zelf is zorgvuldig opgebouwd en wordt afgesloten met ‘Embers’: een nummer waarin alles samenkomt. Een fraaie spanningsboog, een verfijnd geluid en muziek die langzaam aanzwelt tot een intense, atmosferische climax. Het resultaat: een optreden dat overtuigt en onderstreept waarom God Is An Astronaut geldt als een van de meest indrukwekkende postrockbands van dit moment. (AW)

Het Australische kwartet Lo!, gevormd in 2007 in Sydney door gitarist Carl Whitbread, staat bekend om zijn mix van sludge, post-metal en hardcore, aangedreven door massieve riffs en een rauwe energie. Na hun doorbraak met Vestigial (2017) keerden ze in 2023 terug met The Gleaners, een album dat de donkere kanten van de moderne samenleving onderzoekt en daarbij zowel brute uitbarstingen als meer filmische passages inzet. Van filmische passages is weinig sprake tijdens het optreden. Vanaf de eerste seconde worden we zonder genade platgewalst. ‘Our Fouling Larder’ is een keihard openingsnummer dat je bij je strot grijpt en de band laat je ook niet meer los. Na alle melodieuze en melancholische postrock/metal voelt de muziek echter niet op zijn plek en dat is ook te merken in de zaal. De energie die de band geeft slaat niet over op het publiek. De haast theatrale poging tot interactie mist het doel. Dat neemt niet weg dat we gewoon een prima optreden zien, waarbij de nummers ‘Orca’ en ‘Rat King’ de hoogtepunten vormen en zanger Sam Dillon ook het publiek induikt. De set wordt afgesloten met ‘The Gleaners’, het titelnummer van het gelijknamige album en we blijven verbaasd achter na deze uitbarsting. (BH)

We zagen Johan G. Winther vandaag natuurlijk al twee keer in actie met zijn bands Blessings en Barrens, maar hij treedt ook solo op, iets dat hij eigenlijk nooit doet. In een interview lezen we dat veel van zijn nummers al lange tijd geleden zijn geschreven en dat hij vaak niet meer precies weet hoe ze gespeeld moeten worden, mede omdat improvisatie een belangrijk onderdeel is van zijn werk. Zo werd zijn album The Rupturing Sowle, waarvan we vandaag veel nummers horen, in 2021 opnieuw uitgebracht, nadat het eerder in 2013 op cassette verscheen. Die improvisatie is vandaag duidelijk merkbaar: wat we horen, is vooral een bijzondere herinterpretatie van het album. De setting zit hem echter niet mee. Hij treedt op in de foyer van de Muziekgieterij, een plek waar mensen toch vooral komen om tussendoor een drankje te nemen en even bij te praten. Zijn geluid valt dan ook weg tussen alle geroezemoes en ook de visuele projecties achter hem komen niet tot zijn recht door het vele licht in de foyer. Fijne muziek, maar voor veel mensen vandaag niet veel meer dan achtergrondmuziek. Ons geeft het in elk geval de kans om zijn prachtige kunst te bewonderen, die in de foyer is tentoongesteld. (AW)

This Will Destroy You is de headliner van vandaag. De Amerikaanse post-rockband uit San Marcos, Texas brak door met hun bescheiden debuut Young Mountain (2006), dat uitgroeide tot een klassieker in het genre en vandaag ook de ruggengraat van de setlist vormt. De band bevindt zich momenteel in een nieuwe fase, waarbij de oprichters Jeremy Galindo en Christopher King sinds vorig jaar elk met een eigen line-up werken onder de originele bandnaam. Vandaag zijn we getuige van een ingetogen show en een fijne vibe na een lange dag bands kijken. This Will Destroy You laat ons zachtjes landen. In de voorste rijen zien we mensen wegdromen en dat is precies wat de muziek met je doet. Er is weinig interactie, maar daar staat ook niemand meer op te wachten. De band laat de muziek voor zichzelf spreken. Dromerige, haast shoegazy ritmes, waarbij af en toe de gitaar even los mag gaan. Kortom: postrock van de bovenste plank. Was dit dan de perfecte headliner? Daar zullen de meningen vast over verschillen, want voor en gedurende de show zien we best wat mensen naar huis gaan. De mensen die bleven kregen echter wel hun gelijk. (BH)

Afsluiten doen we vanavond in de foyer, waar Sierra Veins een dj-set geeft met haar donkere mix van synthwave, EBM en darkwave, met hier en daar zelfs wat metal-elementen. Een groot deel van de bezoekers vertrekt naar huis, maar voor het andere deel is dit de perfecte afsluiter van dag 1 van Pelagic Fest 2025: donker, een tikkeltje melancholisch, maar zeker ook bruut en dansbaar. (AW)