Nieuw festival Badlands smaakt absoluut naar meer Nieuw festival Badlands smaakt absoluut naar meer

Het duurt even voordat we het festivalterrein vinden, een weiland net buiten Lottum. Vanwege diverse afsluitingen en omleidingen op de snelweg zijn we al aan de late kant. Ons navigatiesysteem maant ons meermaals om te keren en pas in het dorpje Lottum, zo’n 800 meter voor de ingang van het festival, zien we het eerste gele bord dat ons in de richting van Badlands wijst. Achteraf blijkt onze rommelige heenreis een voorteken voor de gemoedelijke chaos waarin we terecht komen. Lopend vanaf de (duidelijk aangegeven, dat dan weer wel) parkeerplaats leiden twee handgeschilderde borden ons een obscuur bospaadje in. In de verte horen we al het retrorockgeluid van Cocobolo, waarvan we het laatste kwartier meemaken. Deze driemensformatie uit Amsterdam en Haarlem combineert surfachtige gitaren met psychedelische rock en nostalgische funk – vooral het catchy spel van bassiste Hilde Luytjes is een lust voor het oor – en is voor ons (letterlijk) een prima binnenkomer. 

Badlands heeft twee muziekpodia, de Harley-Davidson-tent en het kleinere Eat Dust. Aan de andere kant van het veld is een dj-stand, genaamd Lost Jams. In het midden van het terrein staan tientallen vintage motoren, grotendeels Harley-Davidsons. Verder zijn er talloze stands met drank en spijzen, kleding en andere spulletjes. Er is een tattoo-studio, een waarzegster, een karaoke-container, een kapsalon… te veel om op te noemen. Aan de rand van het veld loopt een pad naar boven, de bosjes in, met wegwijzers die onheilspellende teksten dragen als ‘show your tits’ en ‘fuckfuckfuck’. Dit pad slaan we om moverende redenen maar niet in. 

Op het Eat Dust-podium brengen de drie mannen van House Arrest een vrolijke mix van garage, alternative en indie die hint naar de jaren zestig en zeventig. Dat de band uit Tilburg komt, wisten we van tevoren niet, maar hun ‘Houdoe!’ als afsluiting verraadt de Brabantse roots. Tegenover de Eat Dust staat een halfpipe, waarop de wildste stunts worden uitgehaald. Sta je niet vooraan bij het podium van de Eat Dust, dan kun je achter de halfpipe kijken en luisteren naar optredens. Dat er af en toe een bmx’er of skateboarder door de lucht vliegt, maakt de boel alleen maar vrolijker. 

The People's Pleasure Grounds is een project van Jimmy de Kok, die we nog kennen van onder andere Iguana Death Cult. Op de main brengt de band surfrock uit de jaren zestig, met daverende reverbs die volgens ons in de Alpen nog te horen zijn. De frontman draagt een cowboyhoed en heeft bijpassende bakkebaarden. De gitarist naast hem is gekleed als een skater uit de jaren tachtig, compleet met petje en oversized spijkerjack. Zie hier in het klein de subculturenmix die dit festival zo kenmerkt. We gaan even kijken naar de lijkwagen vol beeldjes en tierelantijnen, die zo te zien geen andere functie heeft dan op het veld te staan. (Later op de dag komt er rook uit de grille, dus in de achterbak vindt ofwel een bbq ofwel een crematie plaats. We weten het niet.)  Snel terug naar de Eat Dust, waar Shæmless uit Nijmegen ons trakteert op een onvervalste portie postpunk. 

Backstage spreken we een aantal organisatoren van het festival: Elle, Terry, Victor en René. Doodmoe zijn ze, maar heel blij dat het festival nu stáát na anderhalf jaar voorbereiden: vergunningen, ontheffingen, sponsoring en uiteraard het boeken van (bewust onbekendere, underground) bands. Deze zaterdag is met 1500 bezoekers uitverkocht. Op vrijdag waren er ongeveer 1000 mensen en voor de zondag verwachten ze er ook zo’n 1000. Dat is een prima oogst voor een eerste editie, dus ze zijn dik tevreden. De organisatoren zijn allemaal bekend met de evenementenbranche, zij het op verschillende gebieden, zoals promotie, catering en verhuur van lockers. Door bundeling van hun passies en ervaringen hebben ze Badlands georganiseerd: een nieuw festival waarop ze vooral hun eigen interesses en hobby’s samenbrengen. Via contacten en connecties werden er steeds meer enthousiaste mensen bij betrokken: familie en vrienden van vrienden, allen onbezoldigd, uit binnen-en buitenland. Dat er tickets zijn verkocht in dertien verschillende landen, zegt genoeg over het netwerk dat ze met deze aanpak hebben opgebouwd. Het resultaat: een subculturenmix, relatief lage prijzen en een heerlijke DIY-vibe. DIY-elementen zien we ook in de handgeschilderde aanwijsborden en de tot banken vertimmerde pallets. 

Na een heerlijk ludieke prijsuitreiking voor onder meer de beste bmx’er, de beste vintage bike (die prachtige felblauwe Harley-Davidson Liberator), de beste bartender en de beste beunhaas betreden Dikke Dennis & De Røckers het hoofdpodium. De Amsterdammer, voormalig mascotte van Peter Pan Speedrock, doet wat hij altijd doet: proberen te shockeren. Hoewel het muzikaal best prima is en een harde kern fans voor het podium blijft staan, haken steeds meer mensen af na de zoveelste uitgemolken ‘grap’ of provocerende opmerking. Dat was misschien lollig in de jaren negentig, maar daar zijn we nu wel klaar mee. 

Geef ons maar de rauwe energie van Death Sells, die op het kleine podium een heerlijke bak herrie produceert. Hun combinatie van grunge, noise en punk past uitstekend op de zwoele vooravond van een nu al geslaagde festivaldag. De Limburgse indierockband Afterpartees houdt het tempo en de sfeer erin. Met aanstekelijk enthousiasme brengt dit zestal lekker dansbare powerpop. Naar aanleiding van het zoveelste rotnieuws van de afgelopen week doet Frontman Niek Nellen een oproep aan alle mannen: “Als je iets ziet of hoort dat niet oké is, spreek je homies erop aan. Alle vrouwen moeten veilig zijn.” 

Frontvrouw Jolien (of Jolene) Grünberg van Gunmoll heeft een powervoice die je omverblaast. Een soort Kate Bush meets Nina Hagen, maar dan met oosterse klankkleuren en de volumeknop op maximaal. Het is alt-rock met verrassende elementen, soms surf, soms groovy, altijd betoverend. De laatste act die we zien is Ghostwoman, het project van Ille van Dessel (België) en Evan Uschenko (Canada). Het tweetal brengt een fijne mix van psychedelische rock, blues, postpunk, shoegaze, pop… van alles eigenlijk. Het is een beetje laidback, een beetje stoner, omhuld in mysterieuze rook en belichting. We hadden graag nog de Utrechtse band Bongloard gezien, maar de camping is uitverkocht en we hebben nog een flinke autorit voor de boeg. 

Waar subculturen samenkomen, ontstaat iets mooiers dan moois, iets groters dan een mens alleen kan zijn. Badlands bewijst dat een festival meer is dan muziek alleen. Volgend jaar zijn we er graag weer bij.