Popronde Venray: van verstilling tot dansen als een vis Popronde Venray: van verstilling tot dansen als een vis

We parkeren onze wagen in een nagenoeg lege parkeergarage op deze sombere zondagmiddag. Met de slaap nog in de ogen slenteren we naar onze eerste locatie en spotten welgeteld drie mensen in de spookstad die Venray vandaag lijkt te zijn. De winkels zijn gesloten, en een koude bries, vergezeld van een paar verdwaalde regendruppels, draagt niet bij aan ons vertrouwen. 

Gelukkig verandert alles wanneer we het Venrays Museum binnenstappen. Daar laat Mathilde Bloom haar zachte Nederlandstalige popliedjes neerdalen op het ietwat oudere publiek. Voor fans van MEAU en de Nederlandstalige nummers van Racoon is de muziek van Bloom een schot in de roos. De presentatie zit alvast snor en het is een heerlijke manier om wakker te worden. Een cover van 'Het Is Een Nacht' doet ons echter snel de verlaten straten weer opzoeken, op weg naar De Stad, waar Elsa Birgitta Bekman al achter haar piano zit te wachten. Het eetcafé is bomvol – alle mensen zijn gewoon binnen! – en in een oogwenk verandert de rumoerige praatclub in een muisstille ruimte zodra Bekman in het Frans haar openingsnummer zingt. Indrukwekkend en bijna angstaanjagend goed weet ze met één enkele song de hele tent in totale verstilling te brengen. Wanneer een drummer en een violiste haar vergezellen, krijgt het geheel nog meer volume.

Vandaag staat Venray bol van de bijzondere acts. Neem Heath, een Haagse band met een Venrayse (!) frontman. Met een vleugje King Gizzard en een snufje The Grateful Dead brengen ze hun eigen geluid, wat al een trouwe schare fans oplevert. De vibe in Proeflokaal Goesting – met maar liefst 24 bieren van de tap, wat wil je nog meer? – is mega-relaxed. De band vuurt hun psychedelische rocknummers van elk zo’n tien minuten de kroeg in, zonder poespas. En dat ze na de show menig LP verkopen? Geen verrassing. Ze zijn inmiddels al één van de 'winnaars' van de Popronde, al kent Popronde eigenlijk geen winnaars. Na deze knalpartij belanden we in de fraaie Summazaal van de Schouwburg, waar het half Nederlandse, half Britse Zo Lief dromerige indierockliedjes brengt. Helaas hebben ze net iets te veel instrumenten op tape meegenomen, waardoor het geluid net niet hard genoeg is om echt van hun fijne songs te genieten. Maar hey, potentie is er wel!

Die potentie blijkt er ook bij HALF CAB, die met hun punkrock zelfs een paar bezoekers aan het springen krijgen. Maar de kroon gaat onbetwist naar HUNK. Deze band is zo blij om hier te zijn dat hun aanstekelijke enthousiasme vanaf minuut één het publiek weet te bespringen. Hun synthpopgrunge (ja, dat is een genre, denken we) doet denken aan een mix van Paramore en Blondshell en werkt zo aanstekelijk dat zelfs het wat stijve publiek aan het eind begint te dansen alsof ze de tango met een vis doen (echt zo). Knap, goed en vooral ontzettend leuk. Ook leuk: de knetterende punkpop van de, jawel, punk-boyband TAXITAXI. Met hun foute outfits en absurdistische vibe brengen ze een energieke show en muzikaal blijft alles verrassend goed overeind. Nummers als 'VLIEGTUIG' en 'VWO' voelen als Hang Youth in suikerspinvorm: zoet en vooral heerlijk luchtig.

Hoogtepunt van de dag: in een wereld waar veel bands zich te serieus nemen, schiet De Gijsjaradijsja Band te hulp. Dit stel geflipte vrienden brengt een soort grooverock die klinkt alsof het rechtstreeks uit het hoofd van een kind van vijf komt, inclusief saxofoon en accordeon. Je vraagt je af of ze hun muziek hebben opgenomen in de speeltuin of dat de hele band onder invloed is van een overdosis snoep. De teksten zijn briljant en onzinnig tegelijk. "Mijn lichaam is een paard / en mijn brein is een paard / denk dat ik de ruiter ben / maar eigenlijk ben ik gewoon dat paard." En als je denkt dat het niet gekker kan, komt de regel "Mark Rutte is een nazi" nog even voorbij. In de climax van alle gekheid donderen er in vijf minuten twee volle dienbladen speciaalbier op de grond. Zanger Jochem Smaal haalt nonchalant zijn schouders op en roept: "Ja joh, flikker het anders op de grond!". We staan met open mond te kijken, niet wetende of we nu moeten lachen of dansen. Je zou haast denken dat deze groep alleen bezig is met absurditeit, maar het is uiterst dansbaar en aanstekelijk. Ach, je moet het ook eigenlijk gewoon zelf ervaren.

Niet alleen gekheid slaat de klok vandaag: neem nu de ultrazachte popliedjes van Dreamer (ze spelen een gedeelte van hun set zelfs akoestisch, waardoor alleen de eerste twee rijen iets horen) of de keiharde emopunk van 32elephants. Een dagje Popronde biedt echt voor ieder wat wils. Een fantastische aftrap van de Limburgse Popronde-reeks. Op naar Venlo, volgende week zaterdag, 19 oktober!