Van Dik Hout na 30 jaar nog steeds als jonge wolven op het podium Van Dik Hout na 30 jaar nog steeds als jonge wolven op het podium

De bandbezetting is door de jaren heen grotendeels gelijk gebleven. Naast Buitenhuis zijn dat Benjamin Kribben (basgitaar), Dave Rensmaag, gitaar (de man van de fijne solo’s) en Sandro Assorgia, ook op gitaar en incidenteel piano en tevens met Martin Buitenhuis de belangrijkste componist van hun nummers. Alleen op drums verandert er wat, de oorspronkelijke drummer Louis de Wit stopt in 2018, zijn opvolger Oscar Kraal komt in 2021 te overlijden en nu worden de drumsticks gehanteerd door Ferry Kunst (ex-Indian Askin). Voor liveoptredens zoals vanavond wordt de boel dan nog aangevuld met Patrick van Herrikhuyzen op hammond organ.

Het voorprogramma wordt verzorgd door dj Cristel Ball, die dat vaker doet voor Van Dik Hout. Ze draait vooral nummers van (ver) voor 1990 en weet weinig teweeg te brengen bij het publiek. Dat verandert als de hoofdact stevig begint met ‘Wat Weg Is Raak Je Nooit Meer Kwijt’. Na dit openingsnummer wordt het talrijk opgekomen publiek in poëtische bewoordingen verwelkomt, waarbij vooral de term "Vier de onrust" valt en zo leidt hij ‘Werken Aan Het Wonder’ in. Bij die eerste twee nummers wordt meteen al een begin gemaakt met de vocale rollercoaster, die zeker de eerste helft van de show doorzet. De zang van Buitenhuis heeft in dat deel zijn ups, maar ook zijn downs. Hij maakt het echter veel goed met zijn enthousiasme. Door het hele optreden heen zie je hem vaak een gebalde vuist opsteken als een tennisspeler, die na een lange rally het zwaarbevochten punt binnensleept. Het aanwezige publiek wordt zodoende flink opgezweept.

Een minder bekende parel in de setlist is het nummer ‘Goud Uit Het Niets’ en dat horende denk je zelfs dat je hier bij de Nederlandse equivalent van Pearl Jam bent. Het zijn tijdgenoten en de muzikale stijlen hebben ook zeker overeenkomsten, al is dat misschien iets te veel lof. Ook de beide nummers die Van Dik Hout samen met Acda & De Munnik onder de gezamenlijke naam De Poema’s uitbracht, komen voorbij. Echte meezingers, maar bij ‘Mijn Houten Hart’ missen we toch wel de zoetgevooisde inbreng van Thomas Acda en Paul de Munnik.

‘Zij Maakt Het Verschil’ zit in het tweede deel van de show en dan is iedereen al in semi-extase, want het wordt voorafgegaan door de knaller ‘Alles Of Niets’ en daarvoor het jubileumnummer. Prijzenswaardig is dat ‘Stil In Mij’ gewoon grotendeels nog gezongen wordt door Buitenhuis. Veel bands laten hun bekendste nummer vaak bijna in zijn geheel door de menigte zingen, nu gebeurde dat pas op het laatst en als zo’n zaal dan voluit meezingt, geeft dat meteen een nostalgisch soort kippenvel.

De reguliere set wordt afgesloten met ‘Op De Golven Dansen Wij’ een eerbetoon aan de overleden drummer, de hit ‘Laat Het Los’ en als laatste ‘Laarzen Aan Mijn Voeten’, ook van hun debuutalbum. Een nummer dat erg doet denken aan het werk van The Black Crowes met een lange instrumentale intro en dat een echt bluesrock-gevoel weergeeft.

De toegift begint met ‘Meer Dan Een Ander’, ook een 30 jaar oude single, die het destijds echter niet goed deed en niet verder kwam dan de tipparade, maar sinds 2015 is de song opeens een vaste kracht in de Top 2000 en dus wordt het weer uit vele kelen meegezongen. Na een Ramses Shaffy-cover, die er bij het merendeel in ging als Gods woord in een ouderling, volgt er ook nog een Bob Dylan/Adele bewerking met een Nederlandse tekst. Deze beide songs waren geen hoogtepunten, al zou je dat niet zeggen, om je heen kijkend.

Gelukkig sluiten ze wel in stijl af met een knallende rocker en iedereen reageert met bezieling als vanaf het podium de vraag gesteld wordt, wil je ‘Mijn Held Zijn’.  Nog één keer de remmen los en na ruim 100 minuten show gaan de aanwezige toeschouwers en vooral toehoorders met een tevreden gevoel naar huis. Na afloop wordt in de foyer zelfs nog uit volle borst ‘Je Loog Tegen Mij’ van Drukwerk meegezongen, dan is de avond dus geslaagd.