The Indien trapt tour ijzersterk af in Heerlen The Indien trapt tour ijzersterk af in Heerlen

De formatie rondom de Haagse zangeres Rianne Walther timmert echter al sinds 2012 aan de weg en in 2015 brachten ze al 2 EP’s uit, die hen ook onder de aandacht van een Engels platenlabel bracht, maar daar kwam uiteindelijk niks concreets uit. Daarna bleef het enkele jaren stil rondom de band tot ze in 2020 weer enkele singles uitbrachten en in 2023 dus definitief doorbraken (alhoewel ze voor hun toch radiovriendelijke pop nog geen top 40 hit op hun naam hebben kunnen schrijven). In maart van dit jaar werd dan eindelijk hun eerste album uitgebracht. 

Veel van de songs op dat album schreef Walther met haar vaste bandleden Kas Lambers (gitaar), Remy de Boer (drums) en haar levenspartner Caspar Talsma, die ook als gitarist fungeert. Meer recente live aanwinsten zijn toetseniste Marleen Hoebe en Javier den Leeuw op basgitaar en synthesizer. 

De opening van deze concertavond wordt verzorgd door Pijke de Grood. Een singer/songwriter, ook uit Den Haag, die onder de artiestennaam Pyke optreedt, maar misschien is Pyke wel een duo tegenwoordig, want zo kondigt Pijke hunzelf aan:  “Wij zijn Pyke”’. Gijs Schouten (van de band My Girlfriend) zorgt namelijk op synth voor allerlei geluidjes, die een vollere sound geven. Pijke zelf heeft een mooie zuivere stem, maar vaak wordt ook in samenzang met Gijs gezongen, hetgeen toch iets toevoegt aan het geheel. Ze vermaken het vroeg gekomen publiek in een half uur met 6 songs.

Na een korte pauze is het dan tijd voor The Indien: de muzikanten komen eerst op het podium en bij het begin van ‘Born Again’ verschijnt ook Rianne Walther, strak gestoken in een prachtig kostuum met stropdas. Al vanaf het tweede nummer, ‘Stay’ hangt het publiek aan haar lippen. Walther heeft een groot vocaal bereik en gebruikt ook vaker een falsetstem. Je kunt aan alles zien, dat zij en de band zin in deze tour hebben. Zelfs tijdens het zingen schijnt een grote glimlach door op haar gezicht en ze laat weten blij te zijn met de goede opkomst.

Veel liedjes van het album komen voorbij, ‘Nothing like you’ doet qua opzet aan een John Mayer-song denken en in het middenstuk is het tijd voor mooie ballads als ‘16’ en ‘Numbers’ en voorafgaand aan beide songs legt ze uit hoe ze tot stand gekomen zijn in het schrijfproces. Natuurlijk komen ook bekende songs voorbij: bijvoorbeeld ‘How many nights’ en na een fijne lange instrumentale intro vormt ook ‘’Sleep when I’m with you’ een hoogtepunt. Daaromheen worden ook nog niet uitgebrachte nummers ten gehore gebracht, waarbij de tweede ‘Losing you’ meer beviel als de eerste ‘Needy’. Voor de fans van het oudere werk wordt ‘Running’ gespeeld van de EP Hiatus, waar ze weer een ander aspect van haar stem laat horen.

Het einde van de reguliere set voelt enigszins opmerkelijk: het laatste nummer wordt niet als zodanig aangekondigd, dus nadat de band één voor één van het podium loopt is eerst niet duidelijk dat er lawaai dient gemaakt te worden voor een toegift en dus blijft de zaal stil. Maar gelukkig niet lang, want de toeschouwers willen absoluut meer. Die toegift komt er dan ook, eerst in de vorm van ‘Drive you’, dat volgens Walther geschreven is toen ze bang was dat er eigenlijk geen toekomst meer voor haar als muzikante en songschrijfster was. En als laatste is daar een spetterende afsluiter met misschien hun bekendste nummer ‘Be Yours’, waarbij ze op het laatst haar fenomenale stem nog één keer laat shinen. Om me heen horen we na afloop louter positieve geluiden en iedereen is het eigenlijk eens dat deze band komende zomer op Pinkpop hoort te staan.