Een meeslepende, weemoedige reis tussen bietenvelden en herinneringen Een meeslepende, weemoedige reis tussen bietenvelden en herinneringen

Op weg naar het kasteel in Limbricht rijden we over een mooie allee waar een flauw najaarszonnetje een extra weemoedige tint geeft aan de herfstkleuren van de bomen. Op de velden naast de allee zien wij een grote hoop vers geoogste suikerbieten liggen. Alsof Simon Stuij ze er zelf heeft neergelegd om ons met het titelnummer naar het decor te loodsen van zijn EP-presentatie.

Voorafgaand aan het optreden van Stuij worden de aanwezigen – we tellen toch zeker zo'n 60 mensen – getrakteerd op een optreden van Baroesjko. Ook zij hebben hun roots in Limbricht en omstreken. Vandaag staan ze met een uitgeklede versie van zichzelf als kwintet op het podium (normaal gesproken is het een 9-koppig mini-orkest) en spelen ze liedjes die ze in de normale bezetting niet vaak spelen. Centraal in het orkest staat zanger en gitarist Mark Courage die met het nummer ‘Aafgróndj – Laot mich Gaon’ gelijk een gevoelige snaar weet te raken. De nummers die vandaag worden gespeeld staan in het teken van reizen. Naast Courage is het vooral de unieke combinatie van dwarsfluit (Marja van Kaam) en accordeon (Stan Hellenbrand) die de folknummers extra glans geven. Tel daarbij op de achtergrond nog de subtiele inzet van een trombone en een saxofoon en de muzikale omlijsting is compleet. Afsluiter ‘Raap dich Biejein’, gaat door merg en been en toont de muzikale kwaliteit van dit mini-orkest dat ons goed heeft opgewarmd in een koude zaal.

Dan is het de beurt aan Simon Stuij die zich vandaag omringd weet door een wel hele fijne band. Met een dromerige, bijna verlegen blik in zijn ogen neemt de liedjesschrijver ons mee in zijn beeldende verhalen. Hij start met een muzikaal intro over een okergele houten deur, om vervolgens afwisselend de liedjes van zijn beide EP’s ten gehore te brengen. Melancholie voert de boventoon bij de mooie en subtiele arrangementen waarbij Stuij voortdurend wordt bijgestaan door harmonieuze backing vocals en de prachtige tweede stem van Nina van Rossem. Dit zorgt voor een mooie gelaagdheid, zeker als Simon ook nog het pedaal intrapt en een gedoseerde portie grunge toevoegt aan de eigenzinnige indiefolk. De nummers zijn vaak geïnspireerd door landschappen, zoals in het nummer ‘Dichterbij’, dat gaat over de grote stilte in een woestijn. Het meeslepende ‘Aarde zei de Maan’ is een absoluut hoogtepunt in de set vandaag. De voormalig natuurkundeleraar vertelt hoe de maan en aarde ooit een gedeeld verleden hadden en uit één en dezelfde magmaoceaan zijn ontstaan.

Een wel heel prettig hoorcollege denken we, terwijl we met onze ogen gesloten het verhaal nog dichter tot ons laten komen. ‘Onbeschrijflijk mooi’ is precies zoals de titel het omschrijft, een nummer dat wat ons betreft nog langer had mogen duren. ‘Suikergrond’ gaat niet alleen over suikerbieten die worden verbouwd op de landerijen rondom de Limburgse dorpen. Het is veel meer een herinnering aan vroeger en gaat over vriendschap: "vijftien en we kijken naar bietenvelden en de vlam van de naftakraker die altijd brandt. Je rookt je wiet, we kijken naar de toekomst en sluiten een verbond". Het lukt Simon heel goed om ons deel te maken van zijn persoonlijke wereld. Tussen de nummers van Waterland en Suikergrond door worden we ook nog verblijd met materiaal dat we nog niet eerder hebben gehoord zoals ‘De Bron’, ‘Koolmees’ en ‘De lange omtrekkende beweging’, nummers waarmee hij gerust een derde EP kan maken. Of wordt het stilaan tijd voor een volwaardig album?  Één ding is zeker: Simon Stuij levert vandaag met zijn band een heel mooi concert af. Weemoedig en meeslepend: de perfecte voorstelling voor een druilerige namiddag in november.