The Paper Kites bereiken nieuwe hoogte in de Muziekgieterij The Paper Kites bereiken nieuwe hoogte in de Muziekgieterij

Maar eerst. Twee minuten stilte, het is tenslotte 4 mei. Klokslag 8 uur gaat de muziek uit en klinkt er een aantal ‘ssssts’ door de zaal. Iedereen weet wat we moeten doen: stil zijn. De grote zaal van de Muziekgieterij staat goed vol en het is dan ook erg indrukwekkend om te zien hoe iedereen dit moment eert. De meesten staan stil, hoofd naar beneden. Naarmate de minuten verstrijken weet eigenlijk niemand hoe lang we al stil zijn. Als er wat geluiden te horen zijn uit de foyer volgt er een klein, ongemakkelijk applaus.

Het voorprogramma wordt verzorgd door Rosie Carney. Deze Ierse wordt geflankeerd door een gitarist en een bassist. Ze maakt een verlegen, bescheiden indruk. Zodra ze gaat zingen verandert haar houding. Ze heeft een prachtige stem waar ze kracht uit kan putten. Wie goed luistert merkt haar zwaar beladen lyrics op. In het verleden had Rosie te maken met depressies en angsten. Iets wat ze niet onder stoelen of banken steekt en weet te verwerken in haar nummers. In 2021 coverde ze 'The Bends’ van Radiohead. Moedig en als je het ons vraagt zeer geslaagd. Na een klein half uur bedankt ze het publiek en geeft ze aan dat ze het fijn vind om weer terug te zijn in Nederland. Nou Rosie, we hebben je graag!

Dan is het de beurt aan The Paper Kites. Zanger Sam Bentley en gitarist David Powys nemen plaats op klapstoeltjes vooraan op het podium. De voorste rij kan hen bijna aanraken. Dit zorgt voor een intieme setting. De eerste noten vallen en de warme, authentieke stem van Sam Bentley vult de zaal. Het gitaar- en banjospel van David Powys en de pedal steel van Matt Dixon zorgen voor een vol warm geluid. De zaal is stil en duidelijk onder de indruk. Na twee nummers neemt zanger Sam het woord en vertelt hij over The Roadhouse. The Roadhouse begon als pop-up venue waar ze een maand lang iedere vrijdag en zaterdag concerten gaven. De eerste avond waren er vijf toeschouwers, maar al snel zat de zaal vol.

Tijdens deze shows werd de bezetting uitgebreid met drie extra muzikanten die nu ook mee zijn op tour. Sam bedankt hen voor hun aanwezigheid en hun bijdrage aan het nieuwe album. Hierop volgt een warm applaus van het publiek. De aanvulling van de drie extra muzikanten komt goed uit de verf in de daaropvolgende rustige nummers. Hierbij wordt duidelijk dat we te maken hebben met doorgewinterde muzikanten. Muzikaal speelt de achtkoppige band moeiteloos op elkaar in. Toetsen, steel pedals, banjo’s, alles draagt bij aan een innig geheel. Assistent Luke zorgt voor de nodige soepele gitaarwissels. Zowel Sam als David sluiten vaak hun ogen en genieten zichtbaar van de muziek. Dit werkt aanstekelijk. Het publiek wiegt mee op de rustige klanken en de samenzang die The Paper Kites ten gehore brengt.

Sam licht toe dat ze nu nog zitten, maar dat uiteindelijk de stoelen weg gaan en ze ons dan van onze sokken zullen blazen: “we will really blow your minds”. Hij grapt dat we verzoekjes mogen doen, maar die worden waarschijnlijk niet gehonoreerd. Iemand uit het publiek roept een nummer waarvan de zanger zegt dat het misschien wel voorbij komt, maar waarschijnlijk niet: de setlist staat vast. Zijn humor werkt ontwapenend, wat de ontspannen sfeer in de zaal alleen maar vergroot. Na ‘Tenenbaum’ gaan de stoelen inderdaad weg. Sam geeft aan dat hij vereerd is dat Rosie Carney het voorprogramma verzorgt. Ze komt terug het podium op om samen het prachtige ‘By My Side’ te zingen. Haar stem vult die van Sam goed aan. Na dit duet dimmen de lichten en neemt de voltallige band plaats voor een old-school microfoon. Wat volgt is The Paper Kites’ grootste hit ‘Bloom’, die volledig akoestisch ten gehore wordt gebracht. Dit tot groot genoegen van het publiek. Telefoons gaan de lucht in om dit mooie moment vast te leggen. Er wordt meegezongen en -gefloten: de hele zaal is mee.

Hierna is het tijd voor het (iets) hardere werk. De show wordt hervat met ‘June’s Stolen Car'. Bij dit nummer komt ook de stem van David Powys goed uit de verf. Sam en David zwieren over het podium en ook de overige muzikanten hebben zichtbaar plezier. Chris Panousakis slaat opgewekt op zijn cowbell. Christina Lacy en Hannah Cameroon zingen vrolijk mee en vullen het muzikale geheel aan op toetsen. Het lijkt een andere show ten opzichte van het eerste deel, maar toch zien we hier onmiskenbaar The Paper Kites terug. Goed gitaarspel, samenzang en de zanglijnen van Sam zorgen voor een solide geheel.

De muziek van The Paper Kites staat geregeld in ‘Coffee and Chill’-playlists. Ga je deze band live zien dan zul je al snel merken dat je geen stoot cafeïne nodig hebt om wakker te blijven. The Paper Kites weten je te boeien van begin tot eind. Laat je meevoeren naar The Roadhouse en ga ze checken. Ze spelen nog in Groningen, Nijmegen, Zwolle en Rotterdam.