Mama's Pride 2024: dag 2 Mama's Pride 2024: dag 2

Als het Antwerpse BLUAI de planken van de sfeervolle Mainstage beklimt staat er slechts een handjevol mensen op het veld. Dat dat niet terecht is hoeven we je eigenlijk niet uit te leggen, maar we doen het toch. De band rondom zangeres Catherine Smet straalt namelijk dusdanig veel spelplezier uit dat het moeilijk is om ze niet direct in je hart te sluiten. Vooraan staat een fan in een Phoebe Bridgers shirt en dat is niet eens zo gek: BLUAI klinkt met vlagen net zo wondermooi als boygenius. Haast ongemakkelijk stappen de dames zo nu en dan de catwalk op om gitaarsolo's over het veld te laten rollen. Terwijl de meeste mensen nog 'goedemorgen' zeggen tegen elkaar - het is intussen bijna 2 uur in de middag - start de band 'Not The One' in. Een prachtig, tegen americana aanleunend liedje, dat gemaakt is om ingelijst te worden. Mocht de enkeling die nog aan het ontwaken is nog altijd niet overtuigd zijn, zijn ze dat na de gitaarsolo van de hitsingle 'My Kinda Woman' wel. Afsluiten doet de band met 'In Over My Head', waarbij de samenzang voor kippenvel zorgt. 

Toen we Droom Dit een tweetal maanden geleden zagen schitteren in de Nieuwe Nor wisten we het zeker: deze band is gemaakt voor grotere podia. In de tussentijd gaat het voortvarend voor de band uit Enschede: de band deed een support-tour met Prins S. en De Geit en shows op onder andere Valkhof Festival en Best Kept Secret liggen nog in het verschiet. Maar eerst de - toch wel grote - Mainstage van Mama's Pride, waar het trouwens nog geen storm loopt. Een fanatiek groepje fans vult de eerste rijen maar daarachter zoeken mensen toch vooral de schaduw op. Jammer, want vanaf het moment dat de band met 'Ik Ben Het Even Kwijt' hun eerste nummer instart hebben ze iedereen die wél naar voren is gekomen direct in hun greep. Sam de Laat vertolkt hun liedjes nagenoeg als gedichten, waardoor de tekst niet alleen kraakhelder klinkt, maar ook kiezelhard binnenkomt met momenten. Het is intrigrerend om te zien hoe diep de frontpersoon in de muziek zit. Nummers als 'Ik Ben Vermoeid Nu' en 'Eet Mijn Hart' staan daarnaast bol van de energie, waarop de band laat zien dat dat ze ook stevig kunnen rocken. Als je op een hete dag opeens kippenvel over je hele lichaam voelt, weet je dat een band je raakt. Het feit dat we later in de set onze fotografe foto's zien maken met tranen in haar ogen, zegt genoeg. Droom Dit doet iets unieks en levert wederom een van de beste concerten van dit kalenderjaar af. Graag tot ziens. 

Primaat is een achtkoppige band uit Overijssel. Al voordat ze opkomen is het duidelijk dat het een funky feestje wordt, het podium staat namelijk vol met verschillende instrumenten. Wanneer de band opkomt zit de energie er meteen goed in, de vocalist krijgt het publiek goed mee en vooraan staat niemand meer stil. Het hele podium, inclusief de catwalk wordt goed gebruikt door de vele muzikanten op het podium. Deze band past niet binnen één genre, zo komen hiphop-, funk- én jazzklanken voorbij. Waar de melodieën erg doordacht en catchy zijn, zijn de teksten vaak wel erg huisje-boompje-beestje (dat zingt de band ook letterlijk tijdens een lied). Niet dat dat iemand stoort: het publiek slikt het als zoete koek en na dit optreden is één ding zeker: Mama's Pride is warm gedanst!

Door naar een van de hoogtepunten van de zondag, Meltheads! Meltheads is een postpunk sensatie uit Antwerpen, die recentelijk hun langverwachte debuutalbum 'Decent Sex' uitbracht. Vanmiddag mogen zij hun rammelende punk ten gehore brengen op de mainstage van Mama's Pride. Na het eerste nummer is meteen duidelijk dat het een energieke show wordt, waarbij niemand stil kan blijven staan! Harde gitaren en vocals rollen over het veld en nagenoeg iedereen kijkt met volle aandacht naar de talentvolle Belgen. Wegkijken is ook lastig, zanger Sietse Willems maakt als geen ander gebruik van de hele stage en klimt zelfs boven op het podium. Wanneer hitsingle "Naïef" ingezet wordt beginnen mensen enthousiast mee te zingen, iets wat we nog niet eerder zagen dit weekend. Qua energie staat de band echt op eenzame hoogte, Willems rent van links naar rechts en de overige bandleden kunnen we eveneens geen moment betrappen op stilzitten. Het enige wat  ontbrak was een gigantische moshpit op het veld.

Het mooie aan de show van Meltheads is dat het ons wederom kippenvel bezorgt, maar nu niet zozeer vanwege de gevoeligheid van de muziek. Als Willems op een bepaald moment naar voren stapt en de hand van een jongen - van pakweg een jaar of 9 - aanraakt, is het prachtig om te zien hoe de jongen reageert: met totale bewondering. ''Ik heb zojuist de hand van een rockster aangeraakt'' zie je hem denken. Dat is ook direct het mooie aan Mama's Pride, waar jong en oud samen genieten van bands die ze van te voren wellicht niet kenden, maar nu momenten beleven die ze nooit meer zullen vergeten.

Na de krachtige show van Meltheads moeten we even wennen aan de rustige muziek die op de andere stages te horen is. We besluiten om nog een drankje te doen en om onze dansschoenen nog een laatste keer te gebruiken bij de shows van Smoove & Turrell en Brass Rave Unit. Met een prachtige eindshow komt er een einde aan deze editie van Mama's Pride, die wat ons betreft de boeken in kan als zeer geslaagd. Als het festival op deze manier weet door te gaan en de balans blijft vinden, zijn de plannen voor Moederdag 2025 alvast gemaakt.