Geleen Calling is een stichting die door de jaren heen stilaan onmisbaar is geworden in de Limburgse livescene. Al zestien jaar organiseert een team van enthousiaste muziekliefhebbers concerten en festivals in Geleen. Inmiddels bekende namen als High Hi, Whispering Sons en Kids With Buns speelden er al voor hun grote doorbraak en ook op paaszondag passeren weer een aantal ruwe diamanten de revue.

Hence The Bravery

Lokale helden

Op het moment dat we vanuit onze auto naar de zaal lopen, kunnen we de klanken van poppunk-formatie Hence The Bravery al horen. De jongens timmeren intussen al aardig aan de weg. Zo brachten ze in 2022 hun debuut-EP Quarterlife Crisis uit en aan het begin van dit kalenderjaar werden we getrakteerd op het catchy 'Expectations'. Voor de band is vanavond een voorproefje van wat nog komen gaat: over een dikke maand spelen ze op het Mama's Pride Festival, niet ver hier vandaan. Dat er nog werk aan de winkel is, moge duidelijk zijn. De zang is niet altijd even zuiver en het geluid van de gitaren komt in het begin niet al te lekker door in de al redelijk gevulde zaal. De band is op hun best als ze het gaspedaal wat verder indrukken en een grunge-sausje over hun nummers kiepen. Helaas gebeurt dat nog te weinig, maar we zien Hence The Bravery zeker stappen maken als ze in de toekomst wat meer kunnen werken aan hun eigenheid.

Docile Bodies

Het verleden en het heden

De meeste bezoekers van Geleen Calling - veelal volledig gehuld in het zwart - kunnen bands met een stevig new wave randje wel smaken. Dat het genre niet dood is bewijst het Tilburgse Docile Bodies met hun dreigende mix van postpunk en new wave. De organisatie zag het viertal vorig jaar tijdens Here's The Thing in 013, en wist direct: deze band moeten we naar Geleen halen. Gelukkig is dat gelukt want ondanks de jonge leeftijd van de formatie, lijkt het alsof ze al veel langer meedraaien. Zanger Sjoerd Aarden wandelt, met zijn sleutelbos nonchalant aan zijn broek hangend, wat heen en weer en maakt indruk met zijn donkere, dreigende stem. We horen talloze namen van bands door de zaal vliegen als het prachtige 'Monolith' eindigt. "Dit lijkt echt op The Cure", roept een man, die Robert Smith en de zijnen waarschijnlijk nog zag schitteren op de laatste editie van Pinkpop in Geleen. Maar vergeet het verleden, Docile Bodies is hier om te blijven. Wij kijken in ieder geval uit naar nieuw materiaal, dat later dit jaar zal uitkomen.

Hiqpy

Paasbest

Zonder ook maar één nummer op Spotify te hebben staan al geboekt worden voor onder andere Paaspop en Best Kept Secret, het Amsterdamse Hiqpy presteert het. Een halfjaar geleden postte de band het prachtige, shoegazey 'Something' op Youtube, waarmee de aandacht van de muziekindustrie alvast getrokken werd. Het publiek leerde Hiqpy kennen tijdens Popronde en Eurosonic Noorderslag, waar de band telkens tot een van de revelaties behoorde. Het drie kwartier durende optreden vliegt werkelijk voorbij en dat ligt met name aan de sterkte van de songs. Nummers als 'Youman' en 'Red Flag Magician' zijn regelrechte knallers en het publiek komt dan ook steeds iets dichter bij het podium staan. Al snel heeft de zaal door dat ze naar een ruwe diamant aan het kijken zijn, getuige het steeds luider wordende en langer aanhoudende applaus. Hiqpy doet zo nu en dan zeker denken aan Wolf Alice, maar echt vergelijken kunnen we ze eigenlijk met geen enkele band. Naast de uiterst strakke sound van Hiqpy werkt ook het enthousiasme aanstekelijk: gitarist Victor ter Veld speelt zijn gitaar haast kapot en zangeres Abir Hamam grapt af en toe wat met het publiek. Hier staat een band die zonder enige twijfel de komende jaren tot grote hoogte zal stijgen.

A Slice of Life

De juiste afsluiting

We wanen ons de hele avond al zo'n twintig jaar terug in de tijd: betaalbaar bier, geluidsnormen die flexibel blijken en een cafégedeelte in een nabijgelegen zaaltje, waar een dj de ene na de andere (vervlogen) hit uit de speakers laat vloeien. Terug naar de zaal, waar het Vlaamse A Slice Of Life klaarstaat. De laatste band vormt een mooi contrast met de andere bands die we vanavond al zagen: de postpunkformatie rondom frontman Dirk Vreys draait al een stuk langer mee, al kwam het debuutalbum in 2018 pas uit. De band speelt loeihard en Vreys balanceert al voor het optreden goed en wel is begonnen op de rand van het podium om de interactie te zoeken met het publiek. In een hoog tempo vuurt het zestal songs vol scherpe gitaarrifs op ons af, al weten ze ook enkele perfecte momenten te kiezen om te vertragen. Hoewel A Slice Of Life soms wel erg flirt met het verleden, voelt dat nergens onaangenaam. De kracht zit hem zodoende in de variatie van de nummers. In combinatie met een gezonde dosis melancholiek zorgt dat dan ook voor een meer dan vermakelijke afsluiting van de avond. Snel naar het cafégedeelte, wie weet is Robert Smith daar...