ParkCity Live 2024: dag 1 ParkCity Live 2024: dag 1

Het programma van ParkCity Live is misschien het best te vergelijken met een suikerspin: luchtig, toegankelijk, verkrijgbaar in verschillende smaken en niet onbelangrijk, het is soms erg lekker. Neem Tizaan Alphonso, die samen met zijn vrienden – en tevens bandleden – vandaag het festival mag openen. Doet 'ie alleraardigst trouwens: ondanks het nog lage bezoekersaantal weet de pianist/zanger het publiek lekker te ontwaken met zijn mix van funk, soul en r&b. Lekker hoor, dat die smerige bas soms naar boven drijft en laten we eerlijk zijn, als je sound soms ook maar een beetje aan die van Anderson .Paak doet denken, verdien je dat we ons petje (eventjes, want het is goed warm) een eerste keer afnemen. Dat de set naar het einde toe wat gezapig wordt deert niet, we zijn tenslotte toch nog een beetje aan het ontwaken.

Waar het overgrote gedeelte van de bezoekers nog aan het binnendruppelen is en tegelijkertijd uitzoekt hoe de nieuwe betaalpas (de ouderwetse bonnen zijn verleden tijd) werkt, haasten we ons naar de kleinste tent van het festival. In de 'Tent van Lex', nog altijd vernoemd naar de meest muzikale duizendpoot die Heerlen ooit kende, Lex Nelissen, staat diversiteit centraal. Aan Jan O. en de Overige Bandleden de taak om het spits af te bijten. Met een sound die een beetje aanleunt tegen de nonchalante nummers van De Jeugd en de vocalen van – jawel hoor -  Faberyayo (zeker die op zijn soloplaten) zorgt Jano van der Wegen voor de eerste voorzichtige heupwiegjes van de dag. Single 'Sterren aan de maan' is trouwens gewoon een dikke hit (in de dop) en klinkt beter dan elk liedje op het nieuwe Goldband album. 

Complimenten voor de organisatie voor de aankleding van het terrein, want als we met een klein omwegje terug naar de Mainstage wandelen, valt op hoe sfeervol en kleurrijk onze route tussen de bomen door aanvoelt. Eenmaal bij het hoofdpodium aangekomen is te merken dat het voorzichtig al ietsje drukker begint te worden wanneer Primaat het podium betreedt. Het Overijsselse collectief, acht man sterk, maakt vrolijke, zomerse muziek, bedoeld om op te dansen. Dat lukt aardig, al beginnen de standaard bindteksten na een tijdje ook wel een beetje te vervelen. Het helpt dat Primaat bestaat uit een aantal sterke muzikanten, want van de tekstuele inhoud moeten ze het niet per se hebben. Dat deert, net als op Mama's Pride een paar weken geleden, niemand: het publiek geniet zichtbaar en uiteindelijk staat de band hier ook gewoon op de juiste plek.

ParkCity zou ParkCity niet zijn als ze niet ook aan de oudere bezoeker dachten. Zo programmeerden ze in het verleden al namen als Roger Hodgson en Tower of Power en dit jaar schotelt de organisatie ons o.a. Level 42 voor. Voor de jongeren het signaal om de Dance Area op te zoeken en voor hun ouders de uitgelezen mogelijkheid om de speciale bierenbar eens links te laten liggen en het hoofdpodium van wat dichterbij te aanschouwen. En hey, als groove toch al het thema (met o.a. Tizaan Alphonso en Primaat) van vandaag is, waarom dan ook niet dé groovekoning – Mark King – uitnodigen. King bespeelt de bas alsof het een drumstel is (wat grappig is, want hij begon ooit als drummer). Het helpt natuurlijk als je een blik hits kan opentrekken en hoewel dat blik niet meer zo glinstert als in 1987, klinken songs als 'Running In The Family' en 'Hot Water' nog altijd levendig genoeg. Het is helaas niet het hele uur levendig genoeg, want op veel momenten voelt de muziek wel erg gedateerd aan. Naast ons staat een man met een "Boomer4Life" shirt, en toegegeven, zo daalt de set met vlagen ook wel een beetje op ons neer. Achja, een beetje roest is soms ook niet heel erg toch?

Dat ParkCity Live geen festival is waar tienduizend man muisstil naar een act staan te luisteren, hoeft geen geheim te zijn. Op veel momenten voelt het veld voor de Mainstage als een groot borrelfestijn met wat achtergrondmuziek. Toch hangt er rond etenstijd wat spanning in de lucht door een kleine man met grote dromen. Do we need to say more? Een week of zes geleden spatte een van die grote dromen van Joost Klein uit elkaar en pas vorige week – uitgerekend enkele kilometers hier vandaan, op Pinkpop – toonde hij wat meer openheid over het debacle in Malmö. Vandaag geen Appie Musa en geen lange intermezzo's over het songfestival, gewoon een uur Joost zoals we hem kennen: ongepolijst rammen met hier en daar een serieuze voetnoot. "Er zijn hier misschien wel meer mensen dan op Pinkpop!", roept Klein gekscherend. Dat klopt uiteraard niet, maar het (heel) jonge publiek lijkt alles prima te vinden. De vaak zo gebruikelijke moshpits komen dan ook wat traag op gang, maar dat is ook niet gek aangezien we als een sardientje, badend in het tienerzweet, verpakt zitten. Verder is dit gewoon een classic Joost set, vol lompe, catchy beukers, waar de ramptoeristen die Europapa wilden horen (en die niet kregen), al snel klaar mee waren.

Wat hebben Prince, U2, The Rolling Stones en DI-RECT met elkaar gemeen? Nou, de eerste drie speelden ooit in De Kuip en over iets minder dan een jaar vult de Haagse rockband liefst drie avonden het mooiste stadion van Nederland. Zo druk als het een uurtje geleden was bij Joost, is het zeker niet, maar het veld staat aardig vol als Marcel van Veenendaal het podium betreedt. Van Veenendaal is gehuld in een enorme rode cape en heeft, als we onze ogen licht dichtknijpen, wat weg van Willy Wonka. Een imposante verschijning met een zo mogelijk nog imposantere stem is het sowieso al, en nummers als ‘Times Are Changing’ en ‘Soldier On’ behoren zowat tot het cultureel erfgoed. Toch voelt het met vlagen wel een tikkeltje té veilig. Het is als 95 rijden op de snelweg: het is prima en het mag, maar zo nu en dan is het ook best lekker om de regeltjes eens te overtreden. Maar goed, die uitdaging zoeken we wel weer ergens anders. DI-RECT doet hier namelijk precies waar ze voor gekomen zijn: goede liedjes op een uitstekende manier vertolken. Want hoe goed de band op elkaar ingespeeld is en speelt met spelplezier alsof ze dit voor de eerste keer mogen doen, is bewonderenswaardig. Mocht Pinkpop ooit overwegen om een Nederlandse band te willen laten headlinen, hebben wij wel een suggestie.

Waar Jera on Air eerder vandaag noodgedwongen stilgelegd diende te worden vanwege noodweer, lijken we in Heerlen aan de ergste buien te ontsnappen. Al enkele keren zien we de poncho’s tevoorschijn komen, om ze vervolgens een minuut later alweer opgeborgen te zien worden. Wellicht schrikt de (naderende) regen toch wat mensen af, want we lopen vijf minuten voor headliner Nile Rodgers de planken betreedt zo door tot op de vijfde rij. Onbegrijpelijk, want Nile Rodgers en zijn puntgave band spelen hier alles en iedereen moeiteloos naar huis. Ook mooi hoe Rodgers volledig in de Van Gaal modus kruipt: de beste man heeft meer hits dan alle andere acts bij elkaar en dat wil ‘ie weten ook. ‘’Madonna? Daar schreef ik de grootste hits voor. Beyonce? Bowie? Diana Ross? Ik was de man achter die hits.’’ Het scheelde niet veel of hij had beweerd dat de Sint-Annakerk, naast de Mainstage, eigenhandig door hem was gebouwd. Maar net als Van Gaal kan Rodgers het prima hebben, zeker omdat hij nummer na nummer moeiteloos 120 gooit. Het laatste halfuur begint het dan toch te regenen, wat resulteert in een ongekende regendans, een soort ‘dance like nobody’s watching’ in het kwadraat. Als de drummer het publiek laag voor laag Bowie’s ‘Let’s Dance’ opbouwt, staat er geen maat meer op. Wat een feest, wat een hits, wat een band. Is dit dan de beste act die we ooit op ParkCity Live zagen? Ja.