Nevenproject rockt in het Americaans Nevenproject rockt in het Americaans

Eind deze maand staat de release gepland van hun album Totempoal, maar vandaag maakt de band zijn opwachting in Volt in Sittard, waar net iets meer dan honderd man aanwezig zijn. De zaal is dan ook gehalveerd, waardoor er meteen een intieme sfeer ontstaat. Middenachter op het podium staat een grote totempaal, die symbool staat voor de stamboom van de Americaanse dialectzanger.

Maar voordat Poels en zijn neven de bühne betreden, mag Nienke Dingemans als support act de avond openen. Het is al de vijftiende show van deze singer-songwriter als voorprogramma van Nevenproject, maar toch lijkt ze wat bevangen door spanning aan het begin van het optreden. Zo vergeet ze even een stuk tekst, is haar gitaar niet goed afgestemd en stoot ze haar gezicht tegen de microfoon. “Jezus Christus”, roept ze en excuseert zich gelijk voor haar gevloek. Het lijkt het publiek niet te deren. De sympathieke zangeres herpakt zich en met haar heldere, krachtige, soulvolle stem laat ze horen waarom ze al jaren als een toptalent wordt beschouwd binnen de roots ‘n blues kringen.

Nienke speelt vanavond afwisselend nummers van haar begin dit jaar uitgekomen album Ain’t No Hollywood Girl en de drie jaar eerder uitgebrachte EP Devil On My Shoulder. Met het grootste gemak bespeelt de conservatoriumleerlinge zowel akoestische als elektrische gitaar, waarbij ze de nummers ook van een introductie voorziet. Overigens lijken de nummers die Nienke van haar laatste album speelt meer rootselementen (country, americana) te bevatten dan de nummers op haar vorige EP, maar zijn de bluesingrediënten zeker niet verdwenen. Tijdens haar laatste nummer, ‘Outlaw on the Run’, lijkt alle spanning van haar gezicht te zijn verdwenen en nodigt ze het respectvolle publiek uit om het refrein met haar mee te zingen, iets waar de aanwezigen ook gehoor aan geven.

Dan is het de beurt aan Jack Poels en zijn neven. Het aantal decibel gaat gelijk stevig de lucht in wanneer de Noord-Limburgse rockers hun pedalen indrukken. Terug naar het begin van zijn muzikale carrière, de muziek van Bad Edge, met een voorliefde voor het geluid van de hardrock van de jaren ’70. In sommige nummers menen wij de meest gekke covercombinaties te horen, zoals in ‘Mama’, waar het intro van Fleetwood Mac’s ‘Rhiannon’ naadloos overgaat in ‘Mama’ van Heintje. In ‘The Boys are Back in Town’ past hij de tekst van ‘Bestel Mar’ van Rowwen Hèze op geniale wijze toe in de hardrock classic van Thin Lizzy. Gitarist neef John neemt in ‘Romanticus’, een cover van ‘Let It Be Me’ van The Everly Brothers, de tweede stem voor zijn rekening, zoals hij dat vaker deze avond doet.

De ene keer is het muziek met een humoristische knipoog, zoals in ‘Rudy’, een nummer over de man achter de geluidsknoppen en ook manager van de band. Een andere keer klinkt de muziek weer weemoediger zoals in ‘Veurgood Veranderd’. Hierbij vertelt de zanger ons over de eerste kennismaking die hij had met een elektrische gitaar en zet hij vervolgens zijn nummer in met de eerste riff die hij ooit speelde. Even krijgen we het Rowwen Hèze gevoel terug wanneer de mannen ‘Hoppeta’ spelen, dat zomaar als soundtrack zou kunnen dienen voor een Noord-Limburgse spaghettiwestern. Gelukkig geen hossende en bier gooiende mensenmassa, zoals we dat normaal bij Jack Poels en zijn band gewend zijn, maar het publiek in Sittard staat wel erg stil vandaag. In het Grandaddy-achtige ‘Pont d’Amour’ horen we gelijk weer waarom Poels een fantastische tekstdichter is. Het lied gaat over een denkbeeldige liefdesbrug. In de beddengoedbranche wordt van deze uitdrukking dankbaar gebruikt gemaakt om een met schuim opgevulde stof aan te duiden die ervoor zorgt dat twee losse matrassen aanvoelen als één tweepersoonsmatras. De geliefden kunnen elkaar weer aanraken. Dat gebeurt ook in een droom waarin ‘s nachts een denkbeeldige liefdesbrug wordt gebouwd, waardoor de geliefden weer in elkaars armen kunnen zijn.

Hoogtepunt van de avond is wanneer ze de ballad ‘Totempoal’ spelen, het titelnummer van het album. Het nummer wordt alleen begeleid door de basgitaar van neef Sendy. Na de afsluiter ‘Knuppelhard’ vraagt Poels aan het publiek welke drie nummers ze nog een keer willen horen. Alsof hij teruggaat naar zijn jeugdjaren, waarin hij als discjockey in een plaatselijke jongerensoos de mensen aan het einde van de avond nog een keer hun favoriete plaatje liet aanvragen. Persoonlijk had dit voor ons niet gehoeven en voelt het zelfs wat armoedig voor een man van zijn statuur. Maar het publiek vindt het prima, draagt drie namen aan en een jong meisje in een kleurig Dog Eat Dog shirt vraagt spontaan of ze een eigen nummer ten gehore mag brengen. Zodra ze met hun optreden klaar zijn, geeft Poels aan dat het meisje haar gitaar mag gebruiken. Ondanks de zenuwen brengt ze haar nummer vol overtuiging op een barkruk en krijgt ze zelfs het grootste applaus van de avond.

Jack Poels is en blijft – ondanks zijn AOW-gerechtigde leeftijd – een creatieve duizendpoot die naast zijn nevenproject ook nog bezig is met het schrijven van een autobiografie. Volgend jaar bestaat Rowwen Hèze 40 jaar en zal hij het zeker niet minder druk krijgen in zijn agenda. Vooralsnog kan hij met dit familieproject zijn muzikale conditie op peil houden (hoewel wij hem wel konden betrappen op het gebruik van een autocue) en hopen we dat na de release van het album Totempoal wat meer mensen de muziek van Nevenproject weten te vinden.

De band is op 30 juni te zien op een uitverkocht Parkcity Live in Heerlen, 13 juli op Bospop in Weert en op 10 augustus op het Nirwana Tuinfeest in Lierop.