Zero for Three: October Drift, FEMME FUGAZI en Shakespeaker Zero for Three: October Drift, FEMME FUGAZI en Shakespeaker

Shakespeaker is een vierkoppige indieband uit Maastricht die met een minimalistische 'back to basic'-aanpak een eigenwijze sound neerzet. Dat is wat we vooraf over de band kunnen lezen. In de zaal staan een hoop bekenden en familieleden van de band, waarbij zelfs de vader van de zanger speciaal uit Italië is overgevlogen om het optreden te bekijken. We krijgen een half uurtje technisch goede muziek voorgeschoteld, maar we missen de bezieling en misschien zelfs wel de ziel in de muziek.

Het is allemaal braaf binnen de lijntjes en de gebaartjes en gebaren van de zanger doen vermoeden dat hij denkt dat hij in een grote concertzaal staat voor een heel groot publiek. De poging tot het uitstralen van grootsheid is echter niet geheel op zijn plek in deze setting en enige bescheidenheid siert de mens, zoals het welbekende spreekwoord luidt. De gitarist wil wel losgaan, maar moet steeds op de rem. Alleen bij het laatste nummer mag hij even zijn talent echt laten zien. Natuurlijk wordt er enthousiast gereageerd door vrienden en bekenden, maar bij de rest van de aanwezigen heeft dit half uur geen indruk gemaakt. In het publiek horen we nog iemand zeggen: “Beter dan dit gaat het vandaag niet meer worden”.

Die laatste uitspraak blijkt een schromelijke vergissing, want als tweede band mogen we ons opmaken voor het Nijmeegse FEMME FUGAZI, een band die sinds 2022 actief is in de huidige bezetting. In korte tijd heeft de band indruk weten te maken met een explosieve combinatie van spoken word, manische onvoorspelbaarheid en een rauw punk-ethos. We zien een charmante en een beetje verlegen jongedame het podium betreden als de band het eerste nummer ‘Hide Your Secrets, Pt. 1’ inzet, maar we zijn op het verkeerde been gezet, want Chris de Meza is een venijnige en boze punkvamp, die haar teksten met een intense blik op ons afvuurt. We krijgen vandaag vooral nummers van het nieuwe album Look At You te zien en te horen. De mix van punk, postpunk en garagerock wordt lekker rommelig en energiek uitgevoerd door de mannelijke bandleden. Qua sound kunnen we voorzichtig een vergelijking met IDLES en METZ maken. Hoogtepunten tijdens deze show zijn ‘Paula’ en afsluiter ‘I Want You To Fucking Die’. FEMME FUGAZI is hopelijk een blijvertje in de Nederlandse punkscene, want ze hebben de gunfactor en aan talent, creativiteit en energie is er geen gebrek.

October Drift, een hechte vriendengroep uit Taunton, Zuidwest-Engeland, maakt sinds hun dertiende samen muziek en is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen band met een unieke sound. Hun energieke en massieve stijl combineert shoegaze, grunge, postpunk en rock, waarbij stuwende drums, gierende gitaren en de krachtige zang van frontman Kiran Roy centraal staan.

Sinds hun oprichting in 2015 timmert het viertal onafgebroken aan de weg. Met drie albums op hun naam, waaronder het dit jaar uitgebrachte Blame the Young, hebben ze een sterke indruk achtergelaten. Hoogtepunten in hun carrière tot nu toe zijn onder meer een optreden op Glastonbury en supporttours met Editors en IST IST. In eigen land wisten ze bovendien aandacht te trekken met airplay op BBC en een aantal concerten in uitverkochte zalen. Nu is het tijd om het Europese vasteland te veroveren en we kunnen in ieder geval stellen dat Maastricht ingenomen is door deze sympathieke Britten.

De setlist is opgebouwd uit nummers van de drie albums en wordt energiek geopend met het nummer ‘Demons’. Daarmee wordt meteen de toon gezet voor de rest van de show, want het is vanaf de eerste minuut energiek en dynamisch. Het contact met het publiek wordt meermaals opgezocht en er worden zelfs enkele songs in het publiek en op de verhoging bij de bar gespeeld. Een nummer dat opvalt is ‘Hollow’, waarbij de band even gas terug lijkt te nemen, maar in de opbouw van dit nummer komt het uiteindelijk toch tot een uitbarsting van gitaar en drums, gevoed door een meeslepend ritme van de basgitaar. Ook bij ‘Blame The Young’  en ‘Everybody Breaks’ krijgen we de kenmerkende opbouw te horen en zien we in het publiek ook al flink wat mensen meezingen en bewegen. De muzikale ontploffing krijgen we bij ‘Airborne Panic Attack’, waarbij de vlammende postpunksound wordt ingeruild voor een onvervalst potje grunge. Het nummer heeft een dreigende riff en kille, donkere zang.

De show wordt afgesloten met ‘On The Silence’, waarbij vooral het einde van het nummer heerlijk herhalend is en met slotakkoord ‘Not Running Anymore’, waarbij zanger Kiran zich nog één keer laat insluiten door het publiek. Na afloop is het druk bij de merchandise. We zijn vandaag getuige geweest van een band die nog hoge ogen gaat gooien. Wij kunnen met z’n allen zeggen: we waren erbij voordat ze echt doorbraken.