Nikspack Festival: dag 2 Nikspack Festival: dag 2

Twee jaar geleden stond Atomic Surf op de vroege middag van Prilpop Festival in buurdorp Sevenum. Het repetitiehok lag luttele meters boven hun hoofd, de backline moest alleen de trap af gedragen worden. De zenuwen straalden vooral bij zanger Fer van het podium af. In de rechterhand een biertje geklemd, in de linker afwisselend de microfoon en microfoonstandaard. De zenuwen sloegen duidelijk over op zijn stem terwijl de rest van de band zicht- en hoorbaar daar een stuk minder last van had. Geen gek optreden, maar veel ruimte voor verbetering.

Nu twee jaar later zijn die zenuwen duidelijk minder zichtbaar. Ja, het biertje en de microfoon nog steeds in beide handen geklemd. Maar vocaal zat de rem er een stuk minder op. Dat proeft niet alleen het publiek op Nikspack, ook de band zelf. Ze spelen vrijer en meer ervaren. De biertjes blijven rijkelijk vloeien, maar het geluid blijft van begin tot het eind zeer aardig klinken. Atomic Surf laat zien dat oefening kunst baart en met oefening ook de zenuwen de baas gemaakt kunnen worden.

Energie zo hard uitstralen dat het publiek erdoor wordt overgenomen: het lukt Bowl op Nikspack. Het lijkt alsof de band een kernkop ontsteekt en daarmee vervolgens de gehele zaal beïnvloedt. Dat begint al als Bowl het podium betreedt en de bassist in een kenmerkende jurk de eerste klanken begint aan te slaan. De verbinding tussen de Utrechtse postpunk-band en het publiek is gemaakt en verbreekt pas na het laatste nummer op de setlist. Texoprint op vrijdagavond was erg goed, maar Bowl is nog beter.

De boodschap van het debuutalbum Sweet Caffeine dat in november van afgelopen jaar verscheen, bonkt van het podium af. Het is duidelijk, herkenbaar en nog veel belangrijker: relevanter dan ooit. Falende regeringen en toenemende toxic masculinity zijn groot onderdeel van die boodschap. Het is knap hoe Bowl dat weet te doen, want de muziek blijft oorverdovend goed.

Elk lid van Andy & The Antichrist heeft Horst, hometown van Nikspack maar toch ook vooral van de band zelf, inmiddels verlaten. Maar de ziel is blijven hangen en daarmee ook de verbinding met het lokale publiek dat onverminderd fan blijft. Geen band wist dit weekend de zaal namelijk zo vol te krijgen als Andy & The Antichrist. En ook geen enkele band kreeg zo snel het publiek aan het moshen.

Niet geheel duidelijk is hoe vaak de band precies op het podium van OJC Niks heeft gestaan, maar de voetprint is als een soort archeologische stempel op het podium achtergelaten. Het publiek kent elk nummer van begin tot eind en geen moment om te moshen wordt overgeslagen. Hoewel alle leden van de band inmiddels in Tilburg woonachtig zijn, is de verbinding nooit weggeweest en zal deze ook nooit verloren gaan. Eind juni staan de mannen voor het eerst op Jera On Air, en het is niet de vraag óf maar hóe ze daar hun voetprint achterlaten.

Shows op Best Kept Secret en ITGWO staan in de agenda, maar nu is Library Card nog te bewonderen op het veel kleinere podium van Nikspack. Amper een halve meter hoog en weinig afstand tot het publiek. Precies waar het publiek naar verlangt met de inmiddels tot sensatie ontwikkelde band uit Rotterdam. Het voelt alsof het podium groeit onder de voeten van Library Card.

Nikspack afsluiten doet de band niet omdat dj St. Paul nog mag volgen met een set van drie uur, maar net als Texoprint een dag eerder is het in de laatste uurtjes heel erg goed. Het toegestroomde publiek geniet zichtbaar van alles wat Library Card uit de boxen laat galmen. Een perfecte afsluiting wat betreft bands in de zaal voor St. Paul de laatste kaarsjes definitief uit kan blazen.