Sinds vorig jaar organiseert Muziekgieterij elke maand 043, oftewel Zero for Three. Een avond met drie opkomende bands die nog niet bekend zijn bij het grote publiek, volledig gratis te bezoeken. Zo konden we tijdens eerdere edities al genieten van artiesten zoals Heartworms, Marathon en Meltheads. Op dinsdag 2 april presenteren opnieuw drie bands zichzelf aan een publiek van muziekliefhebbers.

Six Hands

Virtuoze opener

Het uit Hasselt afkomstige Six Hands heeft de twijfelachtige eer om te openen voor een relatief lege zaal. De drie mannen maken instrumentale mathrock, waarmee ze al speelden op Rock Herk, Absolutely Free Festival en Pukkelpop. Het samenspel tussen gitarist Joeri, drummer Stijn en bassist Toon is met momenten indrukwekkend. Hier zijn duidelijk zeer vaardige muzikanten aan het werk, die hun virtuositeit tentoonspreiden zonder het liedje uit het oog te verliezen. Dat is knap. Af en toe vliegen zij in hun enthousiasme even uit de bocht, om de draad direct weer op te pakken. De liedjes zijn voor dit genre vrij toegankelijk te noemen. Toch haakt een deel van de bezoekers helaas af. De vrolijke, meer speelse nummers slaan bij de meesten wel goed aan. Six Hands maakt muziek die niet voor iedereen is, maar weet ons wel te overtuigen.

Cucamaras

Engelse belofte

De zaal is lekker volgelopen als Cucamaras het podium betreedt. Het viertal uit het Engelse Nottingham speelt een mix van indie en postpunk, geïnspireerd door bands als Fontaines D.C., Shame en Parquet Courts. De band heeft zichzelf al goed op de kaart weten te zetten. Zo werden zij opgenomen in de top 100 ‘niet te missen opkomende artiesten’ van het toonaangevende Britse magazine NME. In een set van drie kwartier laten de vier muzikanten zien waarom. Er passeren veel sterke nummers de revue en die worden vol enthousiasme gebracht. Na twee liedjes heeft leadzanger en gitarist Olly zijn gitaar al stuk geramd. Gelukkig heeft hij een reserve-exemplaar mee, dat later in de set nog even voor problemen zorgt. Het is de sympathieke Engelsmannen vergeven. Zij zetten een reeks van stevige, catchy nummers in waarmee ze de eerste paar rijen uitbundig aan het dansen krijgen. Cucamaras is wederom een postpunkband om in de gaten te houden.

The Grand East

Furieuze rockmachine

Om 22 uur is het de beurt aan The Grand East uit Overijssel. In een zee van diep verzadigd roze, paars en rood licht betreedt de band het podium. Al snel wordt duidelijk dat we hier met een behoorlijk eigenzinnig stel te maken hebben. Zanger Arthur rent als een bezetene over het podium, heupwiegend en zijn microfoon rondslingerend aan de kabel, terwijl het publiek verbaasd toekijkt. Al snel maakt de verbazing plaats voor bewondering. Wat een energie. Er komen nummers voorbij die doen denken aan bluesrock uit de jaren ’60 en ’70, maar ook invloeden van synth wave en garagerock zijn merkbaar. Arthur duikt meerdere keren de zaal in. Liggend op zijn rug en kronkelend over de vloer pakt hij zijn mondharmonica erbij. Later klimt hij tot aan het plafond in een van de steunpalen op het podium. De zaal is inmiddels een stuk leger geworden, maar dat ligt eerder aan het late tijdstip op een doordeweekse avond dan aan de kwaliteit van de artiesten. De toeschouwers gaan volledig op in de muziek en ook wij dansen uitgelaten mee. Nadat elke muzikant een eigen momentje krijgt tijdens de toegift is de avond ten einde. We blijven nog even hangen om bij te komen.