k houd van intro’s op een album. Zo heb je in ieder geval 22 seconden om goed te gaan zitten en alle afleidingen uit te bannen. Het eerste echte nummer is meteen een uiterst geschikte opener. Hoog in de energie en een dwarsdoorsnede van de band. En dan net wanneer je denkt dat samenzang wel mooi zou zijn krijg je het en volgt er een refrein dat nog acht keer vaker in het nummer had mogen zitten. ‘Sweet Summer Rain’ begint met een ritme waar veel bands zonder groove nog van kunnen leren. En dan ineens word je in een bad gedoopt van kippenvel over je hele lichaam. Nog eens.

In ieder nummer bewijst de band de song-structuren goed doordacht te hebben. Die wijken namelijk af van couplet-refrein-couplet-refrein-solo-refrein, maar op een manier dat je zowel de aandacht en het verhaal niet kwijt raakt. De productie laat weinig te wensen over. Het gitaargeluid kan niet passender en ambient zijn. De solo’s klinken dan ook alsof ze bedoeld zijn voor het nummer en voegen echt iets toe. Het geluid van de drums doen in de verte denken aan ‘Bron Album’ van Primus. En dan mag er uiteraard zonder commentaar gebruik gemaakt worden van koebel, tamboerijn en hand-claps.

De afwisseling en opbouw van het album zit sterk in elkaar; Een up-tempo en energiek nummer, gevolgd door ‘The Rivers' Own’, met alleen zang en gitaar. En de afsluiter.. de afsluiter!  ‘High Speed Love’, wat een dramatiek. Waar de zanger in de verte doet denken aan wijlen Shannon Hoon van Blind Melon en het nummer uiteindelijk eindigt in een soundscape. 

Amberjacks is niet uitermate vernieuwend en ook niet 2014, maar wie zit daar überhaupt op te wachten? Waar we wel op zitten te wachten is een lekkere plaat waar de muzikaliteit vanaf spat, en die heeft Amberjacks afgeleverd. Chapeau.

Op 14 februari 2014 is Amberjacks te zien in NIEUWE NOR tijdens de voorronde van Nu Of Nooit 2014.