Sparrow Falls mengt nieuwe EP in energieke show

Tim Vantol zingt met passie longen uit zijn lijf

tekst: Ruud Everaerts, foto's: Pascal Lemlijn ,

Op 12 oktober 2013 presenteerde de Maastrichtse band Sparrow Falls haar nieuwste EP "Maelstrom" in de Muziekgieterij. En alsof dat op zich niet al genoeg reden is voor een feestje, werd het publiek verder getrakteerd op een uitgebreid voorprogramma: de bands When There Is None en Tim Vantol waren aanwezig als supportacts.

Het was een avondje waarin punk en postpunk de toon zetten. Stevig drumwerk, een zanger die een harde stem opzet en een geluid waarin het gitaarwerk een prominente rol vervult, dat is een beschrijving die op alle drie de bands vanavond van toepassing is.

When There Is None neemt als bijzonderheid mee dat het vier jongens zijn uit de buurt van Aken. Met hun levendige podiumpresentatie, compleet met een opvallende rode gitaar, na een tijdje ingeruild voor een vervaarlijk zwart exemplaar, zijn ze dankbaar fotografisch materiaal. Muzikaal is het oké, maar persoonlijk miste ik een echt hitgevoelig nummer. 

Voor een hitgevoelig nummer kun je beter aankloppen bij de tweede band van de avond: Tim Vantol. De band heeft toevallig afgelopen dinsdag opgetreden bij De Wereld Draait Door, waar ze een minuut van hun "If we go down, we will go together" mochten spelen. Absoluut een nummer met potentie, dat nieuwsgierig maakt naar wat de band nog meer te bieden heeft. "If we go down" blijkt inderdaad de topper in hun repertoire te zijn. Frontman Tim Vantol blijkt een goede entertainer die het publiek aan zingen en aan het dansen krijgt.

Bijzonder aan de band is dat ze een repertoire speelt dat van de punk doordrenkt is, maar dat doen ze op instrumenten die je eerder in een folk- of bluegrass-band verwacht: de banjo, semi-akoestische gitaar en contrabas geven Tim Vantol een unieke klank.

Vantol kent zijn klassiekers. De band speelt als cover het nummer "Wagon Wheel" van Old Crow Medicine Show, en vertelt over de bijzondere wijze waarop dit nummer is ontstaan: vanuit een ruwe schets van Bob Dylan voor het refrein, waar the Old Crow Medicine Show later coupletten bij heeft geschreven. Het is genieten hoe Tim Vantol het nummer in zijn eigen, wat hoekig jasje stopt.

Qua eigen repertoire is het jammer dat "If we go down, we will go together" nergens geëvenaard wordt, maar het heeft wél wat, een bluegrass-band-gone-punk, met een zanger die zo vol passie zijn longen er uit zingt.

En dan is het de beurt aan de hoofdact: Sparrow Falls. De band rond zanger Merijn Verhees en gitarist Lando van Berlo heeft een nieuwe EP uit, zes nummers, en vier daarvan worden gebracht, afgewisseld met oudere nummers uit hun repertoire.

De muziek is op zijn sterkst waar Van Berlo de lead neemt. De met petje getooide gitarist weet de muziek op gezette tijden een energie-injectie te geven die het geheel op een hoger plan tilt.

De band opereert als een gesmeerde machine. Strak drumwerk van Youri Linskens houdt de zaak op gang, en Merijn Verhees is met zijn tatoeages een charismatische frontman.

Ik ben benieuwd wat het album gaat doen. Het genre is niet precies radiovriendelijk te noemen. Je kunt slechts hopen dat er fragmenten in een of meerdere nummers zitten die iemand overhalen het nummer nog eens te willen luisteren. En dan raak je ook gewend aan de minder catchy passages. Maar dat is moeilijk en vraagt tijd. Ik heb het album nog niet beluisterd. Voordeel van het album kan misschien zijn dat hier de subtiliteiten die andere instrumenten toevoegen beter tot hun recht komen dan in de live show.

Het publiek krijgt in elk geval waar ze voor komt: een ruwe en ongepolijste show, vol energie. En in de reprise krijgen ook de twee nummers van de EP die nog niet gespeeld waren een stevige uitvoering.