Recensie: Les Djinns

Debuutalbum absoluut geen spookvertoning

Jörg de Groot ,

Mijn vader zei altijd: “Doe iets goed of doe het niet, jong.” Het lijkt wel of Les Djinns dat gehoord heeft. Of misschien ergens opgepikt, het is tenslotte helemaal geen gek advies. En dat advies is opgevolgd. Het Midden-Limburgse kwartet bundelt ‘vintage’ rock met een beetje jazz ‘n blues en mixt dat met moderne, subtiele beats en van tijd tot tijd een flinke scheut psychedelische saus en levert hiermee een aansprekend debuut af: experimenteel, solide en verfrissend.

Les Djinns. Wie zegt u? Les Djinns, letterlijk vertaald: onzichtbare geesten. Een nieuwe band, althans redelijk vers op het blok, zichtbaar en net een (titelloos) debuut op de markt. Nieuw als band maar met ‘oude’ bekenden als Len David en Joris Schreurs (The Pink Floyd Sound), de beste blues drummer van Nederland: Franky Gomez en zanger Ruud Versteden ken je misschien van Versteße.  

Niet alleen online en op CD verkrijgbaar maar zelfs op LP, jawel. De LP, wie is er niet groot mee geworden? Zelfs de jonge(re) muziekliefhebber weet de LP te waarderen. En inmiddels zijn vele (regionale) bands hen voorgegaan. Artwork is van de hand van Job Reijnen en het gerucht gaat dat Steve Buscemi inspiratie is geweest voor de man met de sigaret en ook het vergelijk met M.C. Escher is zo gemaakt. Mooi verpakt in een gatefold hoes tref je een ‘smoky’ transparante 12 incher aan. Voor in de cd speler is er een exemplaar toegevoegd. De verpakking is prima in orde maar ‘what about the inside’?

Pink Floyd zanger/gitarist David Gilmour wandelt door het Limburgse land, belandt in een klein kroegje en treft daar een paar muzikanten op het podium aan die spelen voor een handjevol mensen en een bakje bier. Na een paar pilsjes besluit hij dit ensemble te vergezellen op de bühne. Mike Patton (Faith No More, Tomahawk, e.a.) zat al aan de bar en zingt nog een mopje mee en ook Kula Shaker waait binnen en waagt zich aan een paar coupletten en refreinen. Een verhaal dat te mooi klinkt om waar te zijn. En dat is het ook maar als je goed naar Les Djinns luistert dan klinkt dit verhaal misschien gek maar je begrijpt wel de associatie. Je hoort letterlijk de geest van de (groot-)meesters van de symfonische rock, thans grossier van psychedelische invloeden, ronddolen. Dit alles in een bij tijd en wijle experimentele jas waarin Patton zich zeker prettig zal voelen. 

Het album telt negen tracks en start harmonisch en licht opzwepend met ‘Midnight Riders’. Je waant je in hogere sferen door de licht psychedelische zanglijnen en het staccato ritme. Single ‘Shadows’ neemt je mee naar het rookgedeelte van het café waar dikke leren fauteuils staan en een sigaartje opgestoken kan worden onder het genot van een glas bourbon of single malt. Een rustige track met een verslavende melodie met een subtiele rol voor de jazzy gitaar en de blazers. Een tune zonder opzichtig in je hoofd rond te spoken. Check vooral ook de bijbehorende clip.

Als we niet beter wisten zouden David Gilmour en Roger Waters ‘The Unknown’ hebben kunnen schrijven. Zweverige, vol klinkende, koortjes, een slepende cleane gitaar met een lichte reverb en een wijds ronkend Leslie cabinet. Lekker dansen doe je op ‘High’, een nummer met een lekkere rock ‘n roll vibe inclusief een fuzzy gitaarsolo en krachtig zangwerk. En hou de schoentjes nog maar even op de dansvloer en laat je gaan met ‘Ø’, 'The Gun' en het onheilspellend klinkende, bombastische, ‘Dr. Terry Bell’. Een track die aantoont dat de onzichtbare geesten er hoorbaar veel zin in hebben. 

Wie heeft de film Pink Floyd Live At Pompeii ooit gezien? Een film uit 1972 waarin Pink Floyd een aantal nummers speelt in een leeg amfitheater in Pompeii. Het eerste beeld wat me te binnen schoot tijdens het beluisteren van ‘Les Djinns’, een obscure soundscape met een spaghetti western-like gitaarspel. De uiterst sfeervolle begeleiding voor het voordragen van het gelijknamige gedicht van Victor Hugo (1802-1885), Franse schrijver, essayist, dichter en staatsman. 

Electro invloeden zijn bijna in alle tracks terug te vinden maar prominent te horen in ‘Somewhere Between 1.00 And 3.00 AM’. Een bombastische, bijna industriële beat ramt je naar voren. Een duistere track met een macabere ondertoon die met zijn bijna vijf minuten speelduur te kort aanvoelt en daarmee de eerste langspeler van Les Djinns tot een einde brengt. Gelukkig is er de repeatknop of in mijn geval de mogelijkheid om de plaat om te draaien en weer opnieuw aan te zetten. 

Deze mannen leveren een hele fijne debuutplaat af, eentje die in mijn lijstje van 2013 terecht is gekomen. Les Djinns, onthoud die naam mensen.

Meer info is hier te vinden.