Doe Maar weer!

De bom valt maar niet hard genoeg

Jerome Crutsen, Bianca Stommel (foto's) ,

Begin jaren ’80 was Doe Maar het middelpunt van een grote hype die ver buiten de grenzen ging waardoor de leden besloten te stoppen. Dit tot groot verdriet van de tienermeisjes en andere fans. Er worden in korte tijd een groot aantal ska- en reggaenummers geschreven waarmee ze tot een van de beste nederpopbands van Nederland bekend uitgroeien. In 2012 wordt een reeks succesvolle concerten gegeven voor het populaire Symphonica In Rosso. De band heeft de smaak te pakken en een nieuwe tour volgt. Begin januari wordt de toer uitgesteld vanwege een griep van Henny Vrienten. Een maand later is het dan eindelijk zover.

Rond kwart over acht betreden de vier jonge gasten van het improvisatie liedjeskwartet Herman In Een Bakkie het podium. Ze heten het publiek van harte welkom op hun tour die hen normaal gesproken langs theaters leidt maar vanavond doen ze het met een volle hal. Dit is een uitzondering op de regel. Het is vocaal cabaret met ballen en gevoel voor zoetsappige liedjes maar ook hiphop. Een niet alledaagse opwarmer.

Doe Maar trapt af met ‘Doe maar net alsof’ dat laidback wordt ingezet. Het publiek dat voornamelijk uit de oudere jongeren, 40+ of ouder, bestaat maar ook veel echte ouderen die tegen de maat in meeklappen, vindt het nu al prachtig. Alvorens ‘Heroïne’ wordt ingezet, deelt Henny een huishoudelijke boodschap mede namelijk dat zij het publiek gaan uithoren en dat ze zeker geen haast hebben vanavond. Naderhand blijkt dat de normale setduur wordt aangehouden die toch een dikke twee uur beslaat.

Wanneer de opwindende teksten van ‘Nachtzuster’ voorbij komen, geniet het publiek met volle teugen. Om enigszins in die broeierigheid te blijven, neemt founding member en toetsenist Ernst Jansz ons mee naar de subtropische stranden in de buurt van Hawaï met ‘Ruma Saja’. Echt spannend is het niet maar zowel band als publiek heeft het naar zijn zin.
Dan komt het moment waarop iedereen wacht; de minicursus cannabis sativa. Multi-instrumentalist Joost Belinfante, aangekondigd als de wietkabouter, mag aantreden met uiteraard ‘Nederwiet’. Gezapig is het maar niet meer en ook niet minder. De band speelt de songs serieus en op automatische piloot maar tussendoor wordt er een beetje geïmproviseerd met gortdroge humor. ‘Is dit alles’, ‘Doris Day’, ‘Belle Helene’ met zangsolo schieten langs en een verzadigde lome sfeer hangt in de Rodahal waar af en toe een geur van cannabis voorbij komt vliegen. De oudere jongeren wanen zich weer voor een moment terug in de jaren ’80.

De vintage backline is voor een deel verdwenen en vervangen door laptops wat erg jammer is. Gelukkig heeft Henny wel nog zijn dubbele Ampeg bassstack staan waar hij geregeld tegenaan leunt om te kijken of alles nog werkt. Of wellicht is het gewoon voor de show. De Rodahal staat vol en dat met een entreeprijs van maar liefst vijftig euro. Qua duur van het optreden mag het publiek niet klagen gezien de twee uur. Met een toegift, ‘Een nacht alleen’ en ‘De bom’ gaat de band hier zelfs overheen maar helaas valt de bom niet hard genoeg om te kunnen spreken over een gedenkwaardig optreden.