Hier staat een band van formaat. Vanaf het moment dat de gitaarriff op het eerste nummer 'Thus Perishes the World's Glory' inzet, komt er een bak geluid door mijn koptelefoon heen. Wat een geweldig instrumentaal nummer, twee elektrische gitaren die samen de melodielijn verzorgen in plaats van een zanger.

Ook het tweede nummer 'Spewing Spite' begint rustig en knalt weer lekker bij de inzet van de gitaren. Het orgel geeft precies de goede hoeveelheid afwisseling tussen al het gitaargeweld en de rauwe stem van zanger Merijn Verhees, te gek. De zanger heeft het soms moeilijk om de hoge noten er goed uit te krijgen, maar de band lost dit slim op door veel samen te zingen zodat dit minder opvalt.

'Strychnine' springt het meest naar voren op deze plaat, door het strakke samenspel tussen gitaar, basgitaar en drums, en doordat er voortdurend een deel van de band meezingt in het refrein. Weer een slimme keuze, om zo de kracht van het nummer te versterken.

Op de nieuwe EP van Sparrow Falls is vrij weinig aan te merken. Er wordt goed en strak gespeeld, de sound van de gitaren is erg professioneel en dan heb ik het nog niet eens gehad over de prachtige albumhoes. Zo'n mooie albumhoes moet je eigenlijk als vinyl kopen om alle details te overzien.

Hulde aan de albumhoes, hulde aan 'Maelstrom', hulde aan Sparrow Falls.

Op 8 februari 2014 spelen de heren tijdens de voorronde van Nu of Nooit in de Muziekgieterij Maastricht voor een kans om Pinkpop 2014 te mogen openen.