Het is niet te geloven wat een muziekgeschiedenis deze zanger-gitarist met zich mee draagt. Hij wordt dit jaar 70 jaar, en in dat lange leven heeft hij allerminst stil gezeten. De lijst namen met wie hij gewerkt heeft, is bijna eindeloos, en op deze lijst bevinden zich iconen van een tijdperk. We noemen: Emmylou Harris, Dolly Parton, Joe Cocker en The Everly Brothers. Het moge duidelijk zijn, als gitarist is Lee een van de heel groten.

In Venlo duurt het even voor Albert Lee op stoom is. De eerste nummers zit zijn stem nog niet lekker in de mix. Als meestergitarist is zijn handelsmerk: lekker lang uitgesponnen gitaarsolo's, virtuoos gespeeld, waarmee hij zijn bijnaam Mr. Telecaster eer aandoet. Lee doet het aan het begin van de set nog wat rustig aan.

De band die hem begeleidt heet Hogan's Heroes. Een bezichtiging op zich. Wat opvalt is dat de muzikanten nogal statisch op het podium staan. Daar heb je bijvoorbeeld Gerry Hogan, degene naar wie de band genoemd is. Hij speelt akoestische gitaar en steelguitar, en is op die wijze belangrijk voor het geluid van de band. Maar hij draagt een petje en kijkt voornamelijk omlaag en slechts zelden de zaal in.

Aan de rechterkant van het podium zit een pianist, die ook nog wel eens de leadvocals voor zijn rekening wil nemen, vooral in wat gospelachtige nummers. Enkele nummers die deze avond voorbij komen zijn door hem geschreven. Maar zijn piano staat haaks op de zaal, zijn blik is op de zanger en de drummer gericht.
 

De muziek is eind jaren vijftig, begin jaren zestig en met een flinke dosis countryrock uit begin jaren zeventig. Lee winkelt gezellig in het rockabilly repertoire en zoekt niet de meest voor de hand liggende nummers uit. Van de Everly Brothers bijvoorbeeld niet megahits als "Cathy's Clown" of "Bye bye love", maar het minder bekende "No one can make my sunshine smile". Eigenlijk is het bekendste nummer dat deze avond voorbij komt nog "Handle with Care" van de Traveling Wilburys. Het maakt niet uit, het ligt toch allemaal lekker in het gehoor.

Opvallende momenten waren het hiervoor genoemde "No one can make my sunshine smile" met een bijna als menselijk gejank klinkende steelguitar. En "Earthbound", een nummer van Rodney Crowell, waarin de stemmen van deze band goed tot hun recht kwamen.

Albert Lee is op zijn best als hij nostalgische rock 'n' roll, al improviserend, voorziet van zijn signatuur: schitterend opgebouwde supersnelle gitaarloopjes. In maar een paar nummers neemt hij daarvoor vanavond écht de ruimte. Meestal is het aandeel gitaarsolo niet zoveel langer dan de "radio-edit". Slechts een paar keren pakt hij echt uit. En dan is het ook goed raak: bijvoorbeeld in Ray Charles' "If you don't want you don't have to get into trouble". Dan is het duidelijk: Mr. Telecaster heeft gesproken, zó speel je gitaar.