Hij is het ook die het concert akoestisch begint. De rest van de band doet nog een dutje. Watts zal eerst zes nummers akoestisch ten gehore brengen. Hij maakt zo tegelijk duidelijk om wie Fischer-Z eigenlijk draait. John begint rustig en brengt ook een prachtige ode aan zijn held Johnny Cash. Hij roemt de mooie locatie die de ECI is en het geweldige eten, het beste dat ze deze tour gehad hebben. Eerder deze week kreeg Watts tijdens een concert de opmerking dat de nummers niet politiek genoeg zijn (met het overlijden van Margaret Tatcher als aanleiding) maar hij geeft aan dat al zijn songs “Fucking political” zijn. Na de zes akoestische nummers neemt hij even pauze en keert terug met de gehele band.
Hoewel de nummers ijzersterk gespeeld worden mag er best wat meer bewogen worden. De enige die als een bezetene tekeer gaat is de drummer. Desondanks hebben ze er echt zin in en maken veel plezier op het podium. De grote hits komen allemaal voorbij. Het ijzersterke 'So Long', 'Berlin' en 'The Worker'.