De grote LIMBURGzaal is tot de nok toe gevuld. E zou zichzelf niet zijn als hij niet af en toe vreemde dingen doet. Zo ook deze avond. Een Clown betreed het podium. "What the fuck? Een Clown. Het moet niet gekker worden", zie je mensen denken. Maar goed, er is een tweede voorprogramma.

 

From New Jersey USA, Nicole Atkins. Een lief breekbaar zangeresje met elektrische gitaar. Ver van huis voor een uitverkochte zaal steelt ze de harten van het publiek. Ze heeft mooie luisterliedjes maar ook stevigere songs en dan een geweldige klassieker. 'Crying' van Don McLean wordt door haar vertolkt dat McLean er spontaan tranen van in zijn ogen zou krijgen. Zo mooi, breekbaar en met veel gevoel gezongen. Zij krijgt een geweldig applaus van het Limburgse publiek.

 

Dan is het tijd voor de maestro himself. Hier heeft de hele zaal op gewacht. Drie heren op gitaar en één drummer. Dan komt E onder luid applaus op het podium. Cooler dan cool in zijn zwarte Adidas trainingspak. Uiteraard hebben de andere bandleden hetzelfde outfit aan. E begint vol energie aan dit concert, zweept het publiek op en geeft ons waar voor ons geld. Hiervoor kom je naar een concert. Onvermoeibaar gaat hij door en af en toe heeft hij weer een knuffel nodig van zijn gitarist. Dit tot groot vermaak van het publiek.

 

Eels weet wat het publiek wil en geeft het met bakken vol. Als wij na de laatste tonen naar buiten lopen bruist de energie nog in ons door.

Wanneer is de volgende keer?