Frontwijfie Kim Saviour van Touchstone telt 27 lentes en heeft zich gehesen in een opmerkelijk krap en kort avant-garde jurkje dat weinig van haar welgevormde stelten verhult. Een plamuurlaag á-la Boy George prijkt op haar tronie. Te midden van de mannelijke bandleden is de presentie te vergelijken met die van een klaproos tussen een rij brandnetels. Maar Kim is tegelijk ruig, fragiel en sexy. Een markante eigenschap en het enige briljante element van het Touchstone optreden. De band klungelt er namelijk ruim een uur en een kwartier op los. Een rommelig schouwspel van het gelauwerd collectief. Bovendien wordt men bedient van een abominabele live-mix. Adam Hodgson’s verwoestende scheermesriffs evenaren namelijk de resonantie van een elektrische tandenborstel. De keyboards van Rob Cottingham zijn alleen met een vleermuisgehoor te onderscheiden en drummer Henry Rogers lijkt zijn talent te openbaren op een aantal soepblikken. De onverlaat die hiervoor verantwoording draagt, heeft overwegend de knopjes van een babyfoon bediend. Uiteindelijk is Kim Saviour het kind van de rekening. Omwille van het noodzakelijk overstemmen van de geluidsbrij blèrt ze menig valse noot. Achteraf kan de geveinsde joligheid van de band niet verhullen dat men zich bewust is van deze zeperd. Na een dankwoordje verlaat Touchstone ijlings het podium om de misère met natte gerst door te spoelen. 

 

The Reasoning is geen onbekenden in de Nieuwe Nor. Op 23 mei 2008 bestormde de band als jonge belofte al eens het podium. Sindsdien is de bezetting drastisch gewijzigd. Drummer Jake Bradford-Sharp, gitarist Keith Hawkins en Fish-toetsenist Tony Turrell zijn de nieuwe rekruten die zich met de nukken van het echtpaar Matthew (bas) en Rachel Cohen (zang) mogen amuseren. 

 

Muzikaal is er in elk geval sprake van een cohesie die Touchstone volledig is ontvallen. Echtpaar Cohen c.s. geven een glansrijk en achtenswaardig optreden waar de professionaliteit vanaf spat. In vergelijking met Kim Saviour heeft Rachel Cohen het sexappeal van een lantaarnpaal. Ze oogt uitgemergeld en wat vunzig. Toch het is een kranige frontvrouw! Met schalkse fratsen verlekkert ze grijnzend band en publiek, maar bovenal is ze gezegend met een loepzuivere stem die is afgeroomd met de tederheid van de soul.

  

Tony Turrell heeft zijn keyboard in beste Derek Sherinian-traditie gekanteld opdat niemand zijn vingervlugheid zal ontgaan. Een exorbitant staaltje progporno dat immer bijval verwerft. Op het mengpaneel blijken ineens alle knopjes en schuifjes correct te zijn afgestemd. Het totaalgeluid is keurig netjes gedoseerd met een toereikende marge voor het integrale instrumentarium. Wie wil er dan ook gedonder met de Cohennetjes?!