Vorig jaar deed Venlo voor het eerst mee aan de Popronde. Toen traden 25 acts op, dit jaar maar liefst 33. Een flinke groei die vooral mogelijk wordt gemaakt door het grotere aantal locaties dat mee wilde doen.
 

Een locatie die vorig jaar al meedeed was de lokale bibliotheek. Dit jaar treed daar alleen Angela Moyra op. Volgens de directeur van de bibliotheek, tevens fungerend als presentator, was dit op voorspraak de locatie zelf. Bij gebrek aan een podium zijn in de hoek van de bieb tussen de boeken twee krukjes voor haar opgesteld. Een voor haarzelf en een voor een kannetje en glaasje water. Het publiek zit deels achter een tafel gevuld met kaarsjes, deels op zitzakken voor haar en de rest staat hierachter. Weinig rock 'n roll, maar een lieflijk sfeertje dat goed bij haar op Katie Melua lijkende muziek past. Na tweede nummer en hitje 'Timid' geeft ze aan met een beetje een treurig gemoed naar Limburg te zijn afgereisd. Niet vanwege Venlo of Limburg, zo voegt ze er snel aan toe, maar vanwege het feit dat haar vriendje voor twee weken vakantie naar Thailand is. Vanaf het eerste moment valt de loepzuivere, engelachtige stem van de zangeres op. Niet voor niets was Angela Moyra finaliste bij tv-programma 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Voor dit programma kreeg ze de opdracht een protestlied te schrijven. "Een moeilijke opdracht voor mij want ik protesteer eigenlijk nooit", zo vertelt ze. Toch is dit haar goed gelukt. Vanwege haar Molukse afkomst heeft ze met titel 'Hakit Sakit' een lied over de geschiedenis van het volk in Nederland geschreven. Het laatste nummer 'Emma's Island' voor de toegift gaat over het mooiste eiland van de Molukken. Volgend jaar hoopt ze er heen te gaan. Ze is namelijk bezig met het opzetten van een tour door Indonesië. Eerst gaat ze binnenkort voor zes weken naar Californië om haar debuutalbum op te nemen dat in de lente van 2013 zal verschijnen.

  

Tweede halte is Grand Café Central, waar de Limburgse band MADI haar opwachting maakt. Bij het begin van het optreden heeft de band de neiging om in dialect te gaan praten. Daar zien ze toch maar gauw vanaf. Het zuidelijkere dialect wordt in Noord-Limburg matigjes ontvangen. De eerste nummers heeft zangeres Madi Hermens last van een slechte geluidsmix. Ze komt soms niet boven de muziek uit en blijkt zichzelf niet te horen. "En op de gok zingen is lastig", zo zegt ze. MADI is na het winnen van Nu Of Nooit 2011, het spelen op Pinkpop en de vele aandacht die daarmee gepaard gaat het spelplezier allesbehalve verloren. Ze brengen hun fijne feelgood pop vol enthousiasme. De band doet tijdens de Popronde 2012 maar liefst 20 steden aan. De show van de band bevat naast het eigen werk een tweetal covers. 'She's Not There' van The Zombies wordt als eerbetoon aan collega's en provinciegenoten DeWolff in een 70's jasje gegoten en in Ting Tings' 'Great DJ' wordt een stuk 'Mama Mia' van Abba gemixt. De band sluit het leuke optreden af met hun bekendste eigen nummer 'I Still Do'.

 

Domani is ongetwijfeld een van de mooiste locaties van de Popronde in Nederland. De 600 jaar oude kerk, die nu dienst doet als klassiek concertpodium, is prachtig subtiel verlicht wat voor een mooie donkere sfeer. Een sfeer die uitstekend past bij de theatrale popmuziek met klassieke invloeden van Yesterday's Men. De roots van deze band liggen in het Limburgse Weert, maar nu opereert men vanuit Utrecht. De titel van het openingsnummer 'The Devils Call' past geheel bij de setting. De praatjes van de zanger pianist zijn theatraal en zwaar, geheel in lijn met de muziek. Voor sommige bezoekers wordt het geheel allemaal wat te zwaarmoedig en zij verlaten voortijdig de zaal. Yesterday's Men is heel muzikaal, maar je moet er als bezoeker wel voor in de stemming zijn. Het lukt de band zelf vanavond helaas niet om het publiek in de juiste stemming te krijgen.

 

Mister And Mississippi lukt het in de achterzaal van bier- en proeflokaal De Klep wel om het publiek weg te laten dromen met hun muziek. De Utrechtse band begint met een sferisch intro onder meer door met een strijkstok de gitaar te bespelen. Tijdens het eerste nummer 'See Me' staat de gitaar helaas te zacht afgesteld. Halverwege het optreden stapt de hele band de volle zaal in en vraagt iedereen de ogen te sluiten. Het nummer 'Bon Vivant' brengt het publiek vervolgens in warme, Zuid-Europese sferen. De nummers 'Nemo Nobody' en 'Northern Sky' bevatten fantastisch mooie melodieën en prachtige meerstemmige zang. Onlangs is de band getekend door V2 Records dat in januari het debuutalbum van een van dé beloften voor 2013 uit zal brengen.

 

Café Motown, voor deze gelegenheid omgedoopt tot '3FM Serious Talent-podium', stroomt voor het optreden van Sandy Dane langzaam vol. Het grootste deel komt helaas niet voor de Popronde. De stapavond staat blijkbaar op het punt van beginnen en het wordt steeds rumoeriger in de kroeg. Hierdoor begint Sandy, slechts ondersteund door gitarist Rudy Mackay, op achterstand. Blijkbaar stond NY Fan, een electro-act, ervoor op dezelfde locatie geprogrammeerd. Sandy laat tijdens het optreden vallen dat de organisatie dit wellicht beter om had kunnen draaien en daar heeft ze zeker een punt. Toch laat de poppy singer-songwriter zich niet uit het veld slaan. Ze zingt met plezier en overtuiging onder meer al haar uitgebrachte singles als 'Peace, Love And Icecream', dat in 2008 nog gebruikt werd voor de reclamecampagne van ijsfabrikant Ben & Jerry's. Dat was ook in de tijd dat Sandy nog bij het grote Sony Music onder contract stond en er een album mocht uitbrengen. Nu staat ze weer op eigen benen en attendeert ze het publiek op de in 2011 in eigen beheer uitgebrachte EP 'Down To The Battlefield'. Daar wil ze er zo veel mogelijk verkopen om haar volgende album mee te kunnen financieren. Misschien dat de omzet vanavond wat tegenvalt, maar het is haar gegund om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen.

 

Een van de laatste optredens van Popronde vindt plaats in Kafee Pollux, dat vanavond ook wel het '3voor12-podium' wordt genoemd. Met Wooden Constructions krijgt deze alternatieve kroeg een zeer aangename uitsmijter voorgeschoteld. De band speelt post punk en de invloeden van Joy Division zijn hoorbaar en toevallig ook zichtbaar. Zanger Gover Meit wordt namelijk ook wel de reïncarnatie van Joy Division frontman Ian Curtis genoemd. Hij is sowieso de blikvanger van de band. In eerste instantie vraag je je af wat hij gedronken of gebruikt heeft, maar in die oude colafles voor hem op het podium zou best wel eens gewoon water kunnen zitten. Met zijn maniakale mimiek en bewegingen gaat hij gewoon helemaal in de muziek op. Na het optreden staat hij echter heel rustig na te praten. De frontman is wat podiumpresentatie betreft Joe Cocker of Nick Cave in het kwadraat. De muzikanten om hem heen vallen hierdoor minder zichtbaar op, maar spelen wel de pannen van het dak. Met name de retestrakke drummer verdient een eervolle vermelding.