Bospop van start: dag 1, deel 1/2

Vintage Trouble, Seether, Beth Hart, Ed Kowalczyk

Ruud Everaerts, foto's Joost Bazelmans ,

Zaterdag 7 juli 2012 ging tweedaags festival Bospop van start in Weert. 3voor12 limburg was erbij om verslag te doen. In woord en beeld.

Een zonovergoten terrein, een mainstage en een tentstage. Een langzaam volstromend terrein. Een soundcheck van wat microfoons. De voorbereidingen zijn in volle gang als de afvaardiging van 3voor12 limburg het festivalterrein van Bospop in Weert betreedt. Klaar om verslag te doen.

Om kwart voor twaalf vult het gruizige geluid van opener Black-Bone het terrein. Explosieve rock van een Eindhovens powertrio dat de bezoekers van Bospop meteen goed wakker schudt en die nog bezig is op de mainstage als in de tent Vintage Trouble zijn entree maakt.

En wat een entree. Leadsinger Ty Taylor begint a capella, en geeft met zijn door gospel en soul doordrenkte stem meteen zijn visitekaartje af. Als de rest van band daarna invalt, valt de puzzel ineen. Soul en rhythm & blues rechtstreeks uit de kraamkamer van de rock 'n roll, dat is de stijl van Vintage Trouble. Vernieuwend? Nee. Maar toppers in een genre dat ze tot in de puntjes beheersen. Afkomstig uit Los Angeles, en voor de eerste keer in Europa, hitsen ze het publiek van Bospop op met een programma dat stijl met de hoofletter S schrijft. Vintage is het sleutelwoord. Een term uit de wijnwereld die staat voor gerijpt, gedegen en hoge kwaliteit. Muzikaal maken ze dat sowieso waar, maar ook qua verdere aankleding blijven ze consequent, netjes in het pak met stropdas en met een logo dat doet denken aan een wijnetiket. De band speelt strak en de leadsinger ontpopt zich tot een op en top publieksmenner met elastieken benen. Een goede opener voor de tentstage. Voor de rest: goede wijn behoeft geen krans.

Niet vernieuwend maar goed in hun genre. Die kreet gaat ook op voor Seether, een zogeheten post-grungeband die van start gaat op de mainstage. De kracht van deze band is tegelijk hun grootste valkuil. Doe je ogen dicht en je hoort Nirvana. Doe je ogen open en het lange haar en het houthakkershemd van leadsinger Shaun Morgan veranderen ook weer niet al te veel aan dat beeld. De band loopt daarmee wel erg het risico als een Nirvana-kloon weggezet te worden.

Dat wat betreft de valkuil. Aan de andere kant, voor de old time grunge fan is het natuurlijk een verademing deze muziek weer terug te horen. Het zware gitaarwerk, de spannende drumpartijen, en bovenal de tenor met de korrel in de stem. Als je grunge speelt, moet het zo. De uitdaging van Seether is met nieuw repertoire aan te tonen dat het genre nog steeds levensvatbaar is. In enkele songs lijkt dat te lukken. In enkele andere zeker niet. Maar als de band wegblijft van al te veel gitaargeneuzel en te un-grungy stembuigingen, heeft ze potentie.

Beth Hart, dat is doorleefde ervaring, uitgedrukt met een bluesstem gekleurd in de rauwste wateren. Versterkt met een uitgebreide band met keyboard, twee gitaren en een basgitaar, brengt de zangeres haar repertoire met passie, en Bospop mag genieten. Hart brengt het festival op temperatuur met wat bijzondere specialiteiten. Regelmatig is een hammondorgel te horen, en soms is een vinnige slidegitaar van de partij. In een heerlijke podiumact knielt ze in aanbidding neer voor een drumsolo waar je U tegen zegt, met de rug naar het publiek toe. In extase.

Het is ongeveer op de helft van de setlist dat Hart aandacht vraagt voor een talent dat ze het podium op vraagt. De zanger van Vintage Trouble, Ty Taylor, gaat een duet met haar zingen. Het hele nummer zal het publiek dat niet bekend is met Vintage Trouble zich hebben afgevraagd wat die kleine man met die stropdas op dat podium deed. Nogal een misser van de geluidsmensen dat de microfoon van Tyler niet op de juiste momenten versterkt werd. Al maakte Taylor het de techniek ook niet echt makkelijk, met zijn - meestal onhoorbare - improvisaties. In het nummer daarop revancheerde Ty Taylor zich echter glorieus. In een breed uitgesponnen versie van 'I'll Take Care Of You' blijkt wel hoe prachtig de stemmen van de soulman en de blueslady bij elkaar kleuren. Bospop kan terugkijken op een geslaagd optreden.

Immens populair was de band Live in haar hoogtijdagen, en het is altijd maar de vraag wat daarvan overblijft als de leadzanger solo verder gaat. Zie daar de uitdaging waar Ed Kowalczyk voor staat bij ieder optreden. Al sinds 2009, het jaar dat Live ophield te bestaan, inmiddels toch al drie jaar geleden. En dat terwijl het de vraag is hoe Live überhaupt populair heeft kunnen worden, met een bandname die wel tot misverstanden moet leiden (ze héten Live, en ja, ze spelen ook live, hoe vaak zal dat wel niet uitgelegd zijn), een zanger met een maar heel beperkte stem, die die ook nog eens vrij geknepen hanteert en songs die na een vaak spannende opbouw in het couplet vaak ineens moeten doen met een relatief flauw refreintje.

Bij zo'n live optreden van Ed Kowalczyk merk je echter dat het, ondanks alles, werkt. Het publiek eet uit zijn hand. De mensen gaan helemaal los op de klassiekers uit de Live-tijd en ook het nieuwe werk spreekt aan. Kowalczyk blijft zingen op zijn kenmerkende geknepen manier. En qua marketing heeft hij nog steeds geen kaas gegeten van het verzinnen van een pakkende, niet tot nadere vragen leidende bandnaam. Hoe noemt hij zich? Op het drumstel staat het te lezen: "Ed Kowalczyk". In vrij kleine letters, maar wat wil je met zo'n lange naam en zo'n beperkte ruimte als een drumstel biedt. Het publiek deert het allemaal niet. Ed Kowalczyk gaat door, Bospop zingt mee en verrek, van die nummers begin je steeds meer de glans te zien.