The Surfbeat Club mag deze laatste voorronde aftrappen en ondanks de vele lege plekken in de zaal, duurt het niet lang voordat de band op stoom is. Door er een stuk of tien songs in een half uurtje door te jagen, houdt de Surfbeat Club de benen aan het dansen. De punky surfrock van dit combo heeft duidelijk geen behoefte aan een zanger / frontman. De band flirt met vlotte gitaarthema’s, hier en daar opgehitst met wat Spaanse kreten en doeltreffende hammondmelodieën. Alhoewel het genre vrij strikt is en nogal beperkt in variatie, weet The Surfbeat Club toch net dat tikkeltje originaliteit in hun muziek te verwerken. Veel nummers zijn voorzien van obscure filmfragmenten en een nummer als ‘Circus Morbido’ biedt de nodige afwisseling dankzij een verwachtingsvol, tikkend ritme en spookachtige gitaargeluiden. De lichte punkattitude en het rammelende spel doen vermoeden dat het combo de lol op het podium boven een serieuze gooi naar de finale prefereert. Wat niet wegneemt dat The Surfbeat Club op elk zomers festivalpodium wel zijn mannetje zal staan. (GS)

Trashmetal oude stijl is de laatste jaren aan een ware revival bezig. Oude rotten komen weer bij elkaar of maken nieuwe albums en jonge honden staan paraat. Ook Remorse behoort tot deze laatste categorie. En dan toch een staaltje trashmetal neerzetten waar Sepultura, Slayer en de oude Metallica het voor op een akkoordje zouden gooien. Toegegeven, de bandnaam, songteksten, en de voorliefde voor het oude metaal maken de band niet bepaald vooruitstrevend. Zodra de band begint te spelen kunnen we dit euvel meteen overboord gooien. Met een arsenaal aan uptempo metalriffs en effectieve tempowisselingen bewijst Remorse dat de oude stijl van thrashmetal nog steeds relevant kan zijn in de 21ste eeuw. Ook de rauwhese stem van de zanger is overdonderend begin jaren ’80. Hoewel een enkeling zich uiteraard afvraagt wat de toegevoegde waarde is van zo'n heropwaardering van het verleden, lijkt het logischer om zich gewoon over te geven aan het geheel. Want deze aanstekelijke ‘old school’ thrashbommen, laat menig toeschouwer met plezier terugblikken op de goeie oude tijd. Naarmate het optreden vordert wordt wel duidelijk dat de nummers nog niet bijzonder memorabel of afwisselend zijn. Dat er flink wat (technisch) potentieel in de groep huist, staat buiten kijf. (GS)

Wanneer de mannen van Night At The Lake op het podium komen, is het eerste wat opvalt de lage leeftijd van sommige bandleden. Maar dat zou geen invloed mogen hebben op de muziek. Muzikaal is het dan ook allemaal best in orde. Lekkere pop-rock, niet te stevig, maar genoeg om je aandacht vast te houden. Er is wel wat op te merken over de uitstraling. Terwijl de zanger die tevens is uitgeroepen tot muzikant van de avond, de oudste gitarist en de drummer zichtbaar hun uiterste best doen, komen de jongere gitarist en de bassist wat onzekerder over. Misschien heeft dit toch met de leeftijd en de daarmee misschien ook met het daarbij horende gebrek aan ervaring te maken. En dat is gewoon jammer. Want de potentie is er zeker.  (JB)

Dat ervaring een rol speelt zien we bij Life's Electric. Deze band is voortgekomen uit het in 2004 opgerichte Project A en sinds mei 2009 spelen ze in de huidige bezetting. Ook deze band speelt pop/rock, maar dan wel van het rauwe soort. Het doet wat denken aan Di-rekt in de tijd van het album 'This Is Who We Are'. Ook de performance van de mannen is in orde. De energie straalt er vanaf en wordt ook goed opgepikt door het publiek, dat al gauw meezingt, springt en danst. Het is echt een goede set die het publiek voorgeschoteld krijgt. Dat wordt op het einde dan ook belond met een plaats in de finale. (JB)

De veteranen van Starfish Bowl mogen de laatste voorronde afsluiten. De muziek de Nederweertse band aan de man brengt, kan breed beschreven worden als psychedelische rock, maar bij Starfish Bowl is er meer aan de hand. Sinds hun ontstaan in de late jaren negentig is de band geëvolueerd van een redelijke traditionele bluesband tot een grensverleggende machine die anno 2012 blues, groove, funk en psychedelica combineert tot een nieuw geluid. Er valt dan ook veel in de muziek te ontdekken: klemtonen op een allesbepalende groove gaan hand in hand met psychedelische rust of stevig riffs met sferische grandeur. De band speelt strak en ‘Don Vito’ zingt niet alleen goed, hij laat zijn publiek regelmatig smullen van zijn bekende dansmoves. Maar waar het ene moment De Bosuil stoomt op de klanken van Starfish Bowl, zakt het volgende moment de sfeer weer in en oogt het allemaal wat ongeïnspireerd. Maar zodra de groep zich wat meer van zijn stevigere kant laat zien, is het publiek meteen weer bij de les. De groep zet een professioneel en degelijk optreden neer, het blijkt echter ook ruim tien jaar na hun allereerste Nu Of Nooit optreden niet genoeg voor een finaleplek. Maar een band die zichzelf op zo’n manier weet her uit te vinden mag sowieso uitgaan van eigen kracht. (GS)

Het is de vijfde voorronde, dus ook de bekendmaking van de finalisten. De jury scheen het er maar moeilijk mee te hebben, want het duurde even voordat de uitslag bekend was. Maar rond 01:15 uur kwam Sander dan eindelijk op het podium met de uitslag. De jury had de volgende vijf bands beloond met een finaleplaats:

• Major Tom (voorronde 2, Perron 55, Venlo)
• Hofbuskers (voorronde 3, Nieuwe Nor, Heerlen)
• Mary Shade (voorronde 3, Nieuwe Nor, Heerlen)
• Life's Electric (voorronde 5, De Bosuil, Weert)
• Cherry Darling (voorronde 1, Muziekgieterij, Maastricht)

Dit jaar is er iets nieuws. De band die in de voorronde de meeste kaarten verkoopt, wordt ook beloond met een finaleplaats. Solid Sun wist in de Fenix de meeste kaarten te verkopen en staat dan ook tijdens de finale op 26 februari in de Limburgzaal te spelen.