Arcadya Lake mag de ouverture van de avond verzorgen. Wellicht een wat ongelukkige loting voor dit metalcoreviertal. Het is geen gemakkelijke opgave; van min elf naar ‘full speed ahead’ in drie akkoorden. Maar de band is snel op stoom en heeft een stel troeven, die vanavond effectief worden uitgespeeld. Allereerst een frontman zoals elke band in dit genre zich wenst, met een goed stemgeluid en een geweldig energieke uitstraling. Achter hem een al even energieke en bovenal strakke band, die de goed uitgewerkte arrangementen perfect weet neer te zetten. Met een kleine moshpit aan het einde van de set neemt de zaal afscheid van een verrassende opener. (EJH)

De piepjonge mannen Mees Hamer en Cees Maessen vormen samen de band Cees en Mees. De bluesrock van de heren die duidelijk geïnspireerd is door grootheden als Led Zeppelin en Pink Floyd zijn een lichte verademing na de zware metalen van voorganger Arcadya Lake. Mees Hamer weet niet alleen hoe hij zijn gitaar moet bespelen, maar zeker ook het publiek. Tegen het eind gaat Hamer zelfs met zijn gitaar als een echte rockster tussen het publiek staan. Ze wil meer, maar er is helaas geen tijd meer voor een toegift. Gelukkig weet Hamer het publiek gerust te stellen met het idee dat ze aanstaande vrijdag weer in Fenix spelen en hopelijk ook op Pinkpop. (JK)

Zowel het aantal bandleden als hun gemiddelde leeftijd verdubbelt zodra Valse Honden het stokje overnemen. Gehuld in een paars panterjasje en met diamanten microfoon aan een gouden ketting om zijn hals, laat zanger Richard er geen twijfel over bestaan; de bandnaam dekt weldegelijk de lading. Nederlandstalige rock met een stevig alcoholpercentage. Je waant je op een stierenfuif of in een biertent op de kermis, beide plekken waar Valse Honden prima tot hun recht zullen komen. Vanavond echter lijkt het nogal eendimensionale oeuvre van dit viertal niet genoeg om het onderscheid te maken. (EJH)

Ze werden vorig jaar nog tweede in de landelijke finale van Popsport en nu staan ze op Nu of Nooit: Brew. De lieflijke stem frontvrouw Julie van Diem vormt een mooi contrast met de hard stonergrunge die de rest van de band de zaal in blaast. Toch klinkt het al met al een teveel van hetzelfde. Gelukkig laat de band met het laatste nummer zien dat er meer variatie mogelijk is. Of het genoeg is om de finale van Nu of Nooit te bereiken, zal moeten blijken. (JK)

Een wat slungelige jongen, een gitaar die nét zo zeer bij hem lijkt te horen als zijn eigen ledematen, een piepjonge Willy Deville. Nog voor de eerste noten het publiek bereiken, wekt deze band je interesse. Rootsy qua uitstraling, en onmiskenbaar geboren voor het podium. Solid Sun speelt een lekker slepende, uitgesponnen variant op southern rock à la the Black Crowes. Tijdens het eerste nummer zitten de twee uitstekend spelende gitaristen elkaar nog wat in de weg, maar eenmaal op temperatuur loopt deze motor als een zonnetje. Ongeacht wat er deze editie van Nu of Nooit met ze gebeurt, Solid Sun is een band om in de gaten te houden. (EJH)