Oude gekken, dat zijn het! Napoleon Murphy Brock (zang, sax), Tom Fowler (bas) en Don Preston (keyboards). Maar was krankjorum zijn niet een randvoorwaarde om door Zappa als deugdelijk te worden geacht?
De muziek spreekt voor zichzelf. The Grande Mothers betonen Zappa’s repertoire uit eind jaren ’60 en begin jaren ’70. Dat betekent: composities die ruim tien minuten klokken en een intrigerende mix van jazz, soul, psychedelica, funk en onvervalste rock. Voeg daarbij wat onderbroekenlol en Zappa’s satirische teksten over de (Amerikaanse) samenleving aan toe, en voila: een uitgelezen blauwdruk voor freakmuziek.
De venters van Frank Zappa
The Grande Mothers Of Invention bieden waardig eerbetoon aan de meester
Drie ex-Mothers of Invention-leden op leeftijd zijn de muzikale verloedering beu en doen wat acute noodzaak is: het muzikaal gedachtegoed van Frank Zappa prediken in de 21e eeuw. De Bosuil in Weert is uitverkoren als gewijde grond voor een avond genialiteit met zottigheid.
Napoleon Murphy Brock is de grote roerganger, de showman. Alsof hij voor de voordracht van het repertoire is geschapen. Gesticuleerd en swingend dendert hij over het podium met permanent een oprechte grijns op zijn smoel. De man heeft humor, maar bovenal plezier in zijn werk. Daarbij neem je zijn bij vlagen sleetse stembanden maar voor lief.
Met zo’n overdonderend temperament zijn Tom Fowler en Don Preston niet begiftigd. Fowler valt compleet buiten boord. Hij heeft schijnbaar parkeergeld gedokt voor zijn staanplaats want hij komt geen meter vooruit. Een archetypische, duffe bassist, maar spelen kan ‘ie. De vingers van de 79-jarige Don Preston zijn net zo lenig als Youri van Gelder in zijn pre-cocaïne fase. De man soleert nog als een bezetene. Ook hij worstelt met de handicap van een stoffig voorkomen, maar weet wel met melige goocheltrucjes het publiek te entertainen. Ook leuk: Preston soleert op een iPhone totdat deze ogenschijnlijk de geest geeft!
Het trio wordt begeleid door jazzgrootheid Christopher Garcia (drums) en Robbie Mangano (gitaar). Mannen die het repertoire hebben doorwrocht, want de lat van speelvaardigheid ligt ook bij hen uitzonderlijk hoog. Alsof de geest van Zappa de zweep over het complete collectief heeft gelegd.
Mangano is de protagonist van de twee uitzendkrachten. Een gitarist met een feilloos inzicht en gevoel voor participatie. Wanneer hij naar het hout grijpt is het niet klakkeloos Frankie’s nootjes poepen. In menig solo varieert hij er hondsbrutaal op los. Machtig om te zien wanneer hij zijn vakbroeders met een knikje laat weten dat hij weer op het gebaande pad gaat trippelen.
The Grande Mothers Of Invention zijn absoluut geen Frank Zappa. Dit insinueren ze dan ook niet. Ze floreren in het uitdragen van de Zappa-catalogus opdat deze ook bij latere generaties bewaard zal blijven. De meester kan tevreden zijn.