Niemand minder dan Pinkpop-baas Jan Smeets was degene die het verlossende woord sprak. Na een zorgvuldig opgebouwde spanning, waarin eerst nummer zes tot en met nummer drie bekend werden gemaakt, werd uiteindelijk Major Tom als winnaar aangewezen. Met vuurwerk. Veel te zwaar vuurwerk, eigenlijk, moest de presentator toegeven, na een knal waarbij horen en zien je verging.
Een onafhankelijke Jury heeft gesproken. Een Jury die met frisse blik heeft gekeken naar 'wild card kandidaat' Solid Sun, en deze jonge band een eervolle derde plaats heeft toegekend. En die de Hofbuskers met hun hiphop, toch vaak een stiefkindje in de rockgeoriënteerde muziekwereld, een vierde plaats bezorgde. Maar laten we de bands in volgorde van optreden eens een voor een beschouwen. (RE)
Nu of Nooit heeft altijd al een problematische relatie gehad met rap en hiphop groepen. Slechts sporadisch lukt het een band uit dit genre door te dringen tot de finale. Uitzonderingen daargelaten. Zo imponeerde Ad Rem in de finale van 2008 met gevarieerde moderne hiphop en dit jaar doen de Hofbuskers met meer old school materiaal een gooi naar eeuwige roem. Ondanks aanwezige clichés als éénstemmige raps waarbij de mannen elkaars zinnen afmaken en 'laat jullie handjes zien', hebben de Hofbuskers hun act voor elkaar. Opvallend daarbij is hun gevoel voor humor zonder flauw te worden. Dit wordt onder andere zichtbaar tijdens het nummer 'Ontluchten', waar hun stoffen alterego's als achtergrondbeelden hun opwachting maken. Deze visuals, samen met de enthousiaste podiumpresentatie, zorgen ervoor dat de show tot op het eind boeiend blijft. Ook laten ze hiermee zien dat ze hun muziek zeer serieus nemen en zich er niet gemakkelijk vanaf maken. Vorig jaar creëerden The Dying Hippo's met de legendarische tekst 'I wet my bed, sex in my head' een beeld dat we maandenlang niet uit onze hersenen konden krijgen, dit jaar zorgt Hofbuskers met 'Wieks pummie, pummie pummie wieks' en 'Pum daddy glans gezicht' ervoor dat we niet meer normaal naar vrouwen kunnen kijken zonder daarbij bepaalde nietsverhullende visioenen te krijgen. Jammer genoeg wordt de eeuwige roem vanavond niet behaald, maar een lekker positief gevoel is zeer zeker achtergebleven. 1 - 0 voor de hiphoppers. (BS)
Ontstaan uit de as van bands als INFA en Reckless Pilots - beide stonden in het verleden al een keer in de finale van Nu of Nooit - staat als tweede band Cherry Darling op het podium. Na de opener, waarin voice distortion veelvuldig wordt ingezet, valt vooral het prettig donker stemgeluid en dito uitstraling van de zanger op. Het wordt al gauw duidelijk dat de band een eigen geluid heeft en niet terugvalt op bewezen glorie uit het verleden. Echter, de spanning, opgebouwd tijdens de eerste twee nummers, ebt langzaam weg. Het derde nummer, betiteld als dansplaat voor de vrouwen, luidt ondanks het eeuwig aanstekelijk enthousiasme van drumster Kiki Beemer, een reeks van matige nummers in. Uiteindelijk herpakt de band zich pas aan het einde van de set. De afsluiter zorgt ervoor, dat ondanks het mindere middengedeelte, Cherry Darling toch een goede indruk achterlaat. Jammer dat de band de spanning niet gedurende het gehele optreden heeft kunnen vastgehouden, anders had de uitslag wel eens heel anders kunnen uitpakken. (BS)
Tijdens de soundcheck is het al te horen: Major Tom kan als ze wil moeiteloos aansluiten bij de grotere namen van de britpop. Het geluid van de zanger past daar goed in. En de tweede stem geeft de nummers regelmatig nog meer glans. Lekkere britpop. Maar daarmee stelt de band zich niet tevreden. Ze halen de inspiratie misschien zelfs iets te vaak bij de avant-gardische kant van Radiohead. Qua zorgvuldigheid van de opbouw van de nummers, qua niet-alledaagse ritmes. Aan de ene kant te prijzen, want een mogelijkheid om te groeien, en a la Early Adopters een ontwikkeling door te maken. Aan de andere kant: soms wil je gewoon iets horen met directe hitpotentie. De band laat in twee nummers uit de hele setlist horen dat ze die kant ook in zich heeft. Voor de rest was het wel erg veel 'muziek voor muzikanten'. Maar bij de jury hebben ze klaarblijkelijk daarmee de juiste snaar geraakt. Major Tom wint Nu of Nooit 2012 en sleept daarmee een optreden op Pinkpop in de wacht. (RE)
Het is meteen duidelijk waarom velen Mary Shade al vér voor de finale tipten als favoriet voor de eindzege. Het zestal trakteert de zaal op een zomerse mix van funk, jazz en pop. Strakke band, sterke blazerssectie en een aanstekelijk enthousiaste zangeres die vol vuur haar teksten ‘dropt’. Zó pak je een zaal in, Mary Shade geeft de Limburgzaal een gratis masterclass podiumpresentatie. Juist het feit dát hier een geoliede machine staat, verbloemt dat ze geen ontzettend groot zangtalent is, en dat de band haar eerste echte hit nog moet schrijven. Het klopt allemaal wel, maar er ontbreekt toch ergens iets essentieels dat een band uniek maakt. Een enkeltje Landgraaf zit er dit jaar dan ook niet in. Die tweede plek is wellicht een schrale troost, maar ze steken wél mooi de aanmoedigingsprijs en daarmee de opnames van een videoclip in de achterzak. (EJH)
Life's Electric is een band die je of te gek vindt, of afschuwelijk. Waar je staat hangt grotendeels af van je oordeel over de zanger. Deze heeft een wel heel vreemd charisma. Hou je van of niet. Euvel waar ook de band Pulp mee te maken had, dus de band kan het nog ver schoppen. Ondanks de twijfelachtige aaibaarheidsfactor van Life's Electric, kon de band rekenen op een luid aanwezige fanbase. Eigenlijk iets te luid, wat ook al niet helpt om tot een goed afgewogen oordeel over de muziek te komen. De muziek, daar gaat het om. En als je die los probeert te zien van het charisma van de muzikanten en de indruk over de fanbase, dan valt op: de band is op zijn best als er door de medevocalisten een lekker stevig schreeuwerig koortje wordt ingezet. Dan krijgt de muziek nog wel eens de drive waardoor je het nummer vaker wil horen. Het uitstapje naar een melodieus stukje, waar het publiek mag meezingen, valt goed, maar is nog geen vaste, beproefde waarde in het repertoire. En "Don't stop me" is hun meest dansbare nummer, maar ook weer geen onweerstaanbare floorfiller. (RE)
Als afsluiter van de voorronde in Sittard wist Solid Sun de Jury niet genoeg te bekoren voor een finaleplaats, maar de band sleepte een heuse wildcard in de wacht door van alle deelnemende bands de meeste tickets aan de man te brengen. Het zegt wat over de mentaliteit van de vier heren, die ook nu als laatste het podium betreden. Het blijkt niets minder dan de revelatie van vanmiddag; onbevangen, brutaal en vol overgave stort Solid Sun zich in hun muzikale hersenspinsels. Stevige, diep in de Amerikaanse muziekgeschiedenis gewortelde rock met een flinke dosis psychedelica. Meeslepende nummers, met geweldig gitaarwerk en effectief gebrachte, soms driestemmige zang. Het moment waarop de drummer zich eventjes voor op het podium waagt om te melden hoe ‘fucking cool’ hij het vindt om hier te staan, illustreert prachtig het grensvlak tussen oefenhok en popcircuit: deze jongens menen wat ze doen, dit is écht. Uiteindelijk weet deze ‘dark horse’ van Nu of Nooit 2012 de derde prijs te claimen. (EJH)