Melkweg op een donderdagavond. Op twee schaars geklede jongedames met netkousen aan en een paar punkers met een vetkuif na, is het publiek tijdens de tributeavond voor Lux Interior - de vorige maand overleden zanger van The Cramps - opvallend ‘gewoontjes’. Zijn dit fans van The Cramps of willekeurige bezoekers die hopen een leuk bandje te zien? Welk van de twee ook het geval is, het publiek krijgt twee eigenzinnige bands voorgeschoteld. De eerste is Bad Kitten, de tweede het Limburgse GooGooMuck.

De enige reden dat deze twee bands vanavond in de Melkweg staan, is dat ze beiden vaag iets te maken hebben met The Cramps. Ze zijn allebei vernoemd naar songtitels van de band rondom Lux interior en zijn vrouw Poison Ivy - that’s it. Dat is ook meteen de enige overeenkomst tussen GooGooMuck en Bad Kitten. De laatst genoemde act covert, op geheel eigen wijze, nummers van The Cramps. Echt goed doen ze dat niet; op momenten lijkt het zelfs alsof ieder bandlid een ander liedje staat uit te voeren. Zo bij elkaar geraapt als het klinkt, zo ziet het er ook uit. Er is een rockabilly-mevrouw met een zaag tussen d’r benen, een mondharmonicaspeler die uit een willekeurige britpopband gestapt kan zijn, een zanger annex gitarist die een maffe kruising lijkt tussen Joe Strummer, Johnny Rotten en Bob Dylan en dan is er nog de percussionist; een klein, humeurig manneke met corpse-schmink en lakschoenen. Het is een werkelijk bizarre band, die door niemand echt begrepen lijkt te worden. Het lijkt erop alsof ze het zelf niet eens begrijpen. Een wonderlijk gezelschap.

Naast Bad Kitten lijkt GooGooMuck ineens een heel stuk minder opvallend. In positieve zin. Tijdens het eerste optreden in poppodium Fenix, op 10 januari van dit jaar, was GooGooMuck nog een beetje het buitenbeentje. Het was de enige nieuweling tussen bands die al iets langer bezig zijn; 32 Ohm, 21 Eyes Of Ruby, Arkngthand en Funkmonster. Toch gaat er een hoop muzikale ervaring schuil achter het trio, zij het verspreid over tenminste tien andere bands in de afgelopen vijftien jaar. Dit tweede optreden is voorlopig meteen het laatste, want naast alle dagelijkse beslommeringen spelen Mark Deckers, Michel Geelen en Björn van Zwamen op dit moment in nog zo’n zes andere bands. Voor Deckers is het echter voor het eerst dat hij in de Amsterdamse popzaal aanwezig is. Geelen en Van Zwamen speelden er beide eerder met andere bands.

Het zoemende orgeltje van Van Zwamen geeft heel even problemen, maar als ‘ie eenmaal warm gespeeld is, is daar niks meer van te merken. Geelen achter het drumstel, Deckers op gitaar en plankgas! Ondanks de magere opkomst in de Melkweg raken er toch mensen enthousiast door de rauwe sound van GooGooMuck. De grap in de titel ‘Dancing Knien’ wordt in Amsterdam niet begrepen, al is de reactie op het discoachtige nummer er toch niet minder om. Het heeft eigenlijk even helemaal niks meer met The Cramps te maken, zelfs los van de twee voorgaande sprekers, die anekdotes vertelden over Lux Interior. Nee, GooGooMuck maakt er zíjn moment van en het publiek staat dat toe. Er wordt zelfs om een toegift gebedeld. En die kreeg het publiek dan ook, in vorm van ‘Surfin’ Bird (The Bird Is The Word)’, een cover van The Trashmen. Dat markeert het einde van GooGooMuck. “Ach, geloof je het zelf?”, zei Van Zwamen backstage aangekomen tegen Deckers. “We zijn een project. Het gaat nu even de ijskast in en over een tijdje halen we ‘t er weer uit.” We zullen zien…