Lentekabinet 2025: tussen de druppels door de druk eraf op zondag Lentekabinet 2025: tussen de druppels door de druk eraf op zondag

De tweede dag van Lentekabinet beginnen we het liefst met een rituele zonnendans, want mijngód wat komt het met bakken uit de hemel. De dappere fietsers die de kruistocht naar het Twiske hebben overleefd moeten dan ook nog echt even landen op het kleurrijke terrein, waar de sporen van gisteren nog in het natte gras staan. Wie heeft er al stripppers gespot?! De Arc’teryx jasjes en Dekmantel-petjes krioelen over de modderpaadjes – gelukkig passen die perfect in het modebeeld van de gemiddelde bezoeker hier – en er blaast een zachte Aphex Twin tune over de Lotus, de overdekte mainstage. De piepjonge leden van Fata Morgana toeteren hun trompetten vrolijk voor het verregende publiek bij Aster, het nieuwe kleine live podium. Nog even landen, maar de wolken lijken langzaam weg te drijven, het lentezonnetje te kriebelen – we zijn los!

Ja, het Twiske is nogal moerassig vandaag, en waar beter te vertoeven dan bij een fraaie loods met imposante muur aan Krackfree Soundsystem, en vooral een heel toepasselijke naam: The Swamp. Op zaterdag bleven we hier het liefste al de hele dag plakken, maar waar het toen meer richting pop-edits en bass neigde, beweegt de line-up hier vandaag meer vanuit electro. Het is er nog rustig, maar de Amsterdamse RAUM-resident Afra slingert vast een potige vinyl-set aan. De hemel breekt weer open? Lekker boeiend, haar dirty baslijnen loeien harder dan de wind vandaag ooit zou kunnen. Wat zou het ook dat de weergoden haar niet gezind zijn vandaag, ze waaiert cool met haar platen, beweegt van een vuile Kraftwerk-mix naar een vleugje acid en als er dan ook nog strippers het podium op klimmen is het echt naar adem happen zo vroeg op de dag. Heel even gunt ze ons die lucht ook om te bekomen van al dat halfnaakte stripper-geweld, maar de rest van haar set is louter pieken, pieken, pieken en de stoten aan bass uit dat geweldige geluidssysteem incasseren.

Dat lekkere avontuurlijke gebrom lijkt een rode draad in The Swamp, het liefst zo hard en vuil mogelijk. Perfect op hun plek zijn daarom bass-waaghals Job Veerman aka Identified Patient en Miami’s B-Boy Danny Daze. Beiden staan erom bekend moeiteloos door een breed palet aan genres te kunnen roetsjen en dat maken ze meer dan waar. De durfallen trekken roekeloze kurkentrekkers van electro naar bass naar acid naar jungle en alles daar tussenin. Grappig hoe Job boven het publiek uit torent (‘Wat kan die lange draaien hè?’). Natuurlijk gooit hij zijn ‘Shrek Hook-up’ nummer, een track van El B waar hij al over vertelde in een interview op de Instagram van Lentekabinet. Hij had gelijk, we voelen ons helemaal sexy hier in ons moeras, vooral als Danny daar nog zo’n breakbeat-brandalarm overheen walst. 

Sowieso heeft Lentekabinet knaldrang deze zondag. Een leuke verrassing: Ploegendienst op het kleine live podium midden op het terrein. Niet een voor de hand liggende afsluiter op Lentekabinet, en Ray Fuego schreeuwt dan ook terecht door de microfoon: ‘Ik wist echt niet wat ik moest verwachten’. Maar, er wordt flink gemosht, geheadbangt, Sophie Straat wordt zelfs tevoorschijn getoverd om hun nieuwe single ‘Liefdesliedjes’ te performen. ‘Alles mag kapot!’ schreeuwt Fuego bij afsluiter ‘Schiphol’. Ja, kapot zijn die moshers wel na dit uurtje stoom afblazen.

Flink de stoom er af – het lijkt überhaupt een hoofdrol te spelen op deze zondag Lentekabinet. Het boevige broertje van Dekmantel is deze editie nóg meer uit op reuring dan normaal. Dat hoeft natuurlijk niet de hele tijd in de vorm van blazende dubstep of breakbeat: het zonnetje breekt door de wolken, tijd om die heupjes los te gooien! De plek daarvoor is de avontuurlijke Sundew stage, gecureerd door de organisatie van Kanaal40. Neem bijvoorbeeld de Zweeds-Chileense producer en dj Dinamarca. Hij draait er dromerige melodielijnen en Spaanse vocalen, maar met zulke lekkere Latijns-Amerikaanse percussie dat eenieder die langsloopt wel even moet blijven staan en de billen schudt. Zijn set is rustig en trancey maar hij weet er bijzonder genoeg feilloos sexy reggaeton-elementen in te verweven. 

Nog beter en harder billen schudden doe je pas bij de afsluiter van diezelfde stage – dat is namelijk Rozaly. Deze Curaçaose koning stond eigenlijk wat eerder op zaterdag geprogrammeerd, maar mag nu doen waar hij het beste in is, namelijk: het publiek op halsbrekende snelheid tot collectieve extase draaien, met zijn opzwepende dansplaten en al die paradefluitjes van zijn thuiseiland. Rozaly groeide daar op, maakte zijn naam in Garage Noord en is een geliefde onder de Amsterdamse clubkids, die zijn booty-edits vanavond amper kunnen bijhouden.

Het zijn ook niet alleen de kleinere, avontuurlijkere stages waar dat Dirty Dutch-geluid te horen is: op het kantelpunt van de dag staat Gabrielle Kwarteng bijvoorbeeld op de grote Poppy-stage. De New Yorkse draait er een superenergieke mix van verleidelijke 90's NY house en disco-interpretaties die ze afwisselt met bouncy percussieve passages, en vliegt dan weer richting breakbeat met een acid-onderstroom. Het is een set voor de baddies zoals zij zelf – tussen het draaien door werkt ze koeltjes haar lipstick bij. Het is de eerste keer dat ik iemand zie twerken op Daft Punk’s ‘Harder, Better, Faster, Stronger’, maar het werkt, en het succes van deze sassy breaks doet vermoeden dat Job Jobse zo op zijn eigen stage wellicht ook wel van zijn kenmerkende trance-geluid gaat afstappen..?

Job Jobse, wie kent hem niet? Vorig jaar doopten we Lentekabinet al uit tot het Job Jobstival. Niet gek dus dat de Poppy opnieuw zijn domein is, en de rode tent wéér het hele festival lang uit zijn voegen barst van de natuurwijn-nippende vriendengroepen. Job is zo’n dj die haast wordt verafgood in de Nederlanse clubscene, die opklom vanuit TrouwAmsterdam en De School en trendsetter zou worden met euforische trance en hardhouse: lui als Marlon Hoffstadt en Malugi traden in zijn voetsporen (en geven Job daar ook de credits voor), KI/KI deed haar eerste serieuze gigs in zijn kielzog hyperpopulaire jongens als Benwal en Tjade gingen hem na. Maar waar veel van zijn volgelingen de commerciëlere kant op zijn gegaan, is Job altijd welkom gebleven op de meer credible festivals. 

Hij cureert de Poppy/Strangelove-stage voor het tweede jaar op rij, en draait vandaag een 2,5-uur durende set. Voor veel bezoekers is hij dé must-see van vandaag. Je kan er je kont niet keren. Achter hem op het platform een Insta-filmpje maken? Droom verder. Al ver buiten de Strangelove-tent is het dringen om een glimp van double-J op te vangen. Alle telefoons in de lucht voor zijn Gotu Jim-edit, de zon gaat onder: ja, heel hip Amsterdam heeft er weer een geluksmomentje bij. Maar we hadden wel wat meer verrassingen in zijn set willen horen, een breakbeat bijvoorbeeld, of een lijpe Dirty Dutch-plaat (zoals hij vorig jaar in z’n Boiler Room-set nog liet horen). Niets van dat, helaas. 

Een opvallendere boeking is Joost’s buurman uit Berlijn: MCR-T. Je kent hem wellicht van zijn trending monsterhits met horsegiirL (o.a. ‘My Barn, My Rules’), en zijn sound past eerder bij hype-gevoelige dance-organisaties als Intercell dan bij het meer puristische Dekmantel. De stalmeester gooit de zweep over The Swamp met een energieke blend van ghetto house, trap, techno en alles daartussenin. Kylie Minogue’s ‘Can’t Get You Out of My Head’ krijgt een plekje tussen de pompende kicks, en oh wacht – weten we nog wat links en rechts is? Even testen met een overstuurde edit van ‘Casper Cha-Cha Slide’. Het mag maar duidelijk zijn: de Duitser is lid van het speelse Live From Earth-collectief en draait zijn vuile beats dus met een flinke knipoog en een gretige rave-attitude. ‘Put ‘m up!’ schreeuwt hij als volwaardig MC door de mic, en dan worden we getrakteerd op een exclusieve unreleased edit van ‘Better Off Alone’. Afsluiter ‘Buurman uit Berlijn’ wordt volop meegezongen. Het blijkt een goede zet van Lentekabinet te zijn: The Swamp is zelfs een te kleine stage voor het publiek dat op de hypeman afkomt en daarna ook gelijk weer afdruipt, op zoek naar de volgende trendy act.  

Over hypes gesproken: Lentekabinet en Dekmantel waren tien jaar geleden mede verantwoordelijk voor een grote disco-explosie. Dj's als Antal en Palms Trax draaiden OVERAL, en in elk studentencafé hoorde je de platen die Antal een weekend eerder in de club had gedraaid. Maar waar veel andere festivals inmiddels op andere hypes zijn gesprongen, is Lentekabinet echt wel trouw gebleven aan deze dj's. Dus draaien voor headliner The Blessed Madonna (een housequeen die haar roem zeker verdient, maar waar we Rozaly op dit slot net even spannender vonden) op de grote Lotus-stage Ron Trent en Antal een b2b om van te watertanden. Die eerste is één van de grootste namen uit de Chicago house (doet ‘I Feel The Rhythm’ al een belletje rinkelen?) en de man achter Prescription Records, die tweede is de eigenaar van het Amsterdamse label Rush Hour. Het blijkt een droomduo te zijn: beiden hebben een legendarische collectie aan diep gediggte parels vol warme groove en euforische vocalen, maar er worden ook juist heerlijke classics gedraaid. Als Antal ‘Pretty Face’ van Stinger J. aanslingert wordt er collectief meegezongen, de handjes gaan in de lucht.

Het kan dus wel met dit publiek. Jammer dat de fijne house-set van hun voorganger, onze eigen Kamma, dan weer niet zo goed bezocht. Ze draait vrolijk, van disco naar techno of zelfs richting acid, en ook bij haar vinden we momenten dat we de heupjes los gooien op een samba of ander Latijns-Amerikaanse break. Haar vader, dj Dr. Tiong, staat trots achter zijn dochter te kijken naar hoe het publiek langzaam zijn weg naar de Lotus vindt en de energieke set ontdekt, maar wat ons betreft had die glazen kas nog veel voller gemogen. De succesvolle b2b van haar opvolgers doet hopen dat dat house-geluid zijn terugkomst maakt bij het jonge publiek dat Lentekabinet bezoekt, want wat is het toch zalig om op zulke extatische soul-geluiden even alles te vergeten.