Jos Starmans, eigenaar van Inbetweens Records, benoemt zijn 5 favoriete albums aller tijden: #1 Only Ones – ‘Even Serpents Shine’ Mijn eerste kennismaking met de Only Ones was een artikel in Muziekkrant Oor midden 1978, ik vermoed naar aanleiding van de zojuist verschenen single 'Another Girl, Another Planet'. Punk beheerste alle media, maar hier was opeens een band die blijkbaar weer melodieën in de liedjes stopte, geen schreeuwerige anti-establishment teksten maakte maar donkere, lyrische teksten, geïnspireerd door mensen als Bob Dylan, Lou Reed en Syd Barrett. Ervaren muzikanten ook, de drummer speelde in de jaren zestig zelfs al bij bands als Spooky Tooth. Vlak daarna verscheen het debuut album 'The Only Ones' en dat werd blindelings door mij meegenomen. Het eerste nummer brak meteen met de hele punkmythe, een langzaam slepend nummer met saxofoon en de zeurderige stem van zanger Peter Perrett. De band speelde regelmatig in Nederland, en veel van die optredens heb ik gezien, onder andere in Donkiesjot te Sittard. Helaas was het in 1980 al weer afgelopen. De band liet drie schitterende albums na, waarvan ik het tweede 'Even Serpents Shine' uit 1979 nipt het beste vind. Hierop staat ook het liedje 'Inbetweens', waarnaar ik mijn label heb vernoemd. #2 Neil Young – ‘On The Beach’ Neil Young is voor mij een van de meest relevante muzikanten ooit. Het album 'On The Beach' uit 1974 vind ik ruimschoots zijn beste. Een stuk soberder dan de zeer succesvolle voorgangers 'After The Goldrush' en 'Harvest', meer folk & blues. In de teksten rekent hij af met de verwachtingen van business en publiek dat het succes met zich meebrengt. Hoezeer Neil Young van invloed is op de latere generaties bleek toen ik in de begindagen van Inbetweens een tribute album wilde uitbrengen. De bands stonden in de rij, en ik had al snel genoeg bijdrages om er een dubbel cd van te maken. #3 Love – ‘Forever Changes’ Alhoewel ik de muziek van de jaren zestig niet echt bewust heb meegemaakt (ik ben van 1959), heb ik dat later ruimschoots ingehaald, in mijn platenkast is die periode het best vertegenwoordigd. Veel bands brachten klassiekers uit (The Byrds, Moby Grape, Beau Brummels, The Remains) en daarvan hoort Love's 'Forever Changes' uit 1967 zeker in m'n top 5 thuis. Een psychedelisch meesterwerk. #4 Genesis – ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ Symphonische rock is de muziek van mijn jeugd. Met mijn vrienden genoot ik steeds weer van de nieuwe Yes, Genesis, Pink Floyd, Gentle Giant etc. En nog altijd trek ik met regelmaat zo'n cd'tje uit de kast. 'The Lamb Lies Down On Broadway' uit 1974 is voor mij het beste album uit die periode. #5 Dream Syndicate – ‘Medicine Show’ In de jaren tachtig genoot ik van een nieuwe lichting interessante gitaarbandjes, zoals R.E.M., The Gun Club, The Hoodoo Gurus, de zogenaamde Paisley Underground-scene met bands als The Rain Parade en Dream Syndicate. Die laatste band bracht met 'Medicine Show' in 1984 een heerlijk album uit, liedjes met een lekkere gitaar drive. Voorman Steve Wynn brengt nog steeds prima platen uit en toert hier met regelmaat.